Decor
Praag is een prachtige stad. En blijft een heerlijke stad. Ondanks dat steeds zichtbaarder wordt dat de westerse cultuur er voet aan de grond krijgt. De leuke trekken daarvan, maar zeker ook de minder aardige kanten. Of moeten we de alomtegenwoordigheid van fastfoodketens en het oprukken van patserbakken in het straatbeeld soms als zegen zien voor de Oost-Europeaan? Dacht het niet. Maar dat terzijde.
Als vakantiebestemming of stedentrip is de Tsjechische hoofdstad onverslaanbaar. Moet ik de cijferaars geloven, dan slenteren jaarlijks 7 miljoen toeristen door de nauwe straatjes van de Oude en de Nieuwe Stad en de Joodse Wijk, passeren de legendarische Karelsbrug, overspoelen de Kleine Zijde en beklimmen de Burcht. In de zomer is het op veel plaatsen letterlijk filelopen, in voor- en najaar is er ondanks de drukte ruimte genoeg. Buiten die vijf stadsdelen valt er trouwens veel meer moois te zien.
Sinds een aantal jaren is Praag mijn decor voor een repeterende retraite. Naar de letterlijke betekenis van dat woord lijkt het gebruik ervan wellicht wat overdreven. „Tijdelijke afzondering van de wereld om zich aan godsdienstige overpeinzingen en gewetensonderzoek over te geven.” Toch komt het daar wel zo’n beetje op neer.
Of retraite goed is voor een mens? Zeker weten. Van harte aanbevolen, zo’n pauze. Waarom je daarvoor naar Praag zou moeten? Da’s niet per se nodig, maar in mijn geval zit dat zo: mijn bedje staat in een buitenwijk bij een oude vriendin, het vervoer naar Tsjechië wordt elk jaar goedkoper en de kosten voor levensonderhoud zijn er lager dan thuis. Aldus voldoende verantwoord, lijkt me. Een prijsvechter van dáár bracht me er voor 7 euro exclusief: wandelen is duurder. Het ov-abonnement voor zeven dagen onbeperkt bussen, trammen en metroën in de stad kost al jaren 280 kroon of krap 10 euro.
Elk jaar ontdek ik nieuwe plaatsen voor afzondering. Vorig jaar kwam er een prachtig uitzicht bij, nu streek ik daar weer een paar dagdelen neer. Vanaf tramhalte Ujezd met de kabeltrein omhoog, langs de uitzichttoren tot halverwege omlaag, linksom richting het Strahovklooster. Langs die route staan banken met zicht op alle heerlijkheden van de stad tegelijk.
Reis je solo, dan heb je onderweg de aardigste contacten. Zo ook nu. De nadelen daarvan ervoer ik eveneens, lezend op de bank met het mooiste vergezicht. Langsdrentelende stelletjes zien namelijk óók dat die plaats een machtig uitzicht biedt en willen stante pede op de foto, met Burcht, Mala Strana en brugtorens op de achtergrond. „Excuse me…” Natuurlijk kan en wil deze pelgrim dat, maar niet de hele morgen. Soms moet je dus even een mindere bank kiezen om deze vorm van serviceverlening te ontlopen.
Toch zijn die fotosessies ook best aardig en leerzaam. Want stuk voor stuk nemen die stellen en individuen hun voordeligste pose aan en zetten hun allervriendelijkste gezicht op voor de fotograaf. Chagrijnige tronies ontdooien acuut, in de liefde wat uitgebluste senioren slaan -af en toe op mijn aangeven- de armen om elkaar. Ter wille van de leukste plaatjes tegen dat zinnenstrelende decor.
Het ware te wensen dat al deze mensen ook thuis hun beste beentje eens wat vaker zouden voorzetten. Wellicht dat een afdruk van mijn geringe bijdrage ze daartoe inspireert. Afdrukken dus die foto’s, niks digitaal bewaren!
MAX
Er zijn nog geen reacties geplaatst.