Geplaatst: 8 sep 2006 20:34 - Gewijzigd: 8 sep 2006 20:34

Terugblik op 11 september

Welke herinneringen komen naar boven vijf jaar na 11 september? Vijf mensen blikken terug.

Ivo Bij de Vaate uit Barneveld, hovenier (18)

„Ik hoorde het nieuws op de verjaardag van mijn oma in Barneveld. Een nicht kwam het vertellen. De sfeer was meteen een beetje weg. Meestal zit je met z’n allen vrolijk te kletsen, nu was dat anders. Er heerste een soort verslagenheid.

De dagen daarna volgde ik het nieuws op de voet, onder meer in de schoolbus. Het was verschrikkelijk allemaal, zo veel doden. De islam rukt steeds verder op. Op allerlei plaatsen verschijnen moskeeën. Je vraagt je af of christenen in ons land in de toekomst zullen worden vervolgd.

Na de aanslagen is het onveiliger in de wereld geworden. Je gaat om je heen kijken. Onlangs was een vliegtuig boven ons hoofd rondjes aan het draaien. Dan denk je: Is dit wel normaal? Op het station in Utrecht zag ik een donkere man met een rugtas. Is dat wel te vertrouwen?”

Prof. dr. Bob Smalhout

„Op 11 september 2001 verzorgde ik ’s middags een lezing in kerkelijk centrum De Octaaf in Hoorn. Die ging over fouten in de geneeskunde. Op de terugweg, ik reed nog rond in Hoorn, werd ik gebeld door mijn secretaresse. Ze zei: „Er is iets vreselijks gebeurd.” Het nieuws over de aanslagen op de Twin Towers verwonderde me niet eens echt. Ik wist al dat al-Qaida tot de meest verschrikkelijke dingen in staat is. Ik was diverse keren in de Twin Towers geweest. Ik vond het maar enge torens. Als ik bovenin stond, dacht ik: Stel nou dat er iets verschrikkelijks gebeurt. Toen ik het nieuws over de aanslagen hoorde, wist ik meteen dat het om een gigantische ramp ging. De dag van 11 september 2001 is een ijkpunt in de geschiedenis. Daar denk je met gruwing aan terug. De wereld heeft een ander gezicht gekregen. Eerder brachten terreurorganisaties betrekkelijk kleine slagen toe. In Amerika ging het ineens om duizenden slachtoffers. De toekomst vind ik buitengewoon zorgwekkend. Islamitische terroristen hebben geen enkel gevoel voor medemenselijkheid. Het doet hun niets als er onschuldige slachtoffers vallen.”

Annelies de Leeuw-Hegeman (28) uit Renswoude, die familie heeft in Amerika

„Ik hoorde het nieuws thuis. Op 11 september 2001 woonde ik nog bij mijn ouders in Ede. Toen we werden gebeld, hebben we samen het journaal bekeken. Het was een verschrikkelijke dag. Het nieuws raakte me heel diep, omdat ik ook een band heb met Amerika. Je hoort allerlei persoonlijke verhalen. Bijvoorbeeld over het laatste bericht dat iemand op een mobiele telefoon heeft ingesproken. Achteraf heb ik spijt dat ik de beelden heb bekeken. Mensen die uit een van de torens sprongen, dat vind ik te indringend. Familieleden van mijn vader, van wie een aantal in de buurt van New York woont, zijn wonderlijk gespaard. Ik ben later met mijn broer naar het Amerikaanse consulaat in Amsterdam gegaan om de slachtoffers te herdenken. Er was veel politiebewaking. Dan voel je je kwetsbaar. Een halfjaar na de aanslagen ben ik in Amerika geweest. De reis met het vliegtuig gaf een heel ander gevoel dan voorheen. Het was spannender. In Amerika zelf merkte ik dat de eenheid onder de bevolking groter was. Overal zag je Amerikaanse vlaggen op auto’s en huizen.”

P. J. G. A. Ego, voorzitter van de Stichtingen voor Vrijheid en Veiligheid OSL

„Ik was ten tijde van de aanslagen op vakantie in Denver, Colorado. Ik hoorde het nieuws ’s ochtends bij het ontbijt in een restaurant. Een vreselijk gezicht, zo’n vliegtuig dat een gebouw in vliegt. Iedereen was hevig ontzet. De aanslagen hebben de hele vakantie van veertien dagen onder druk gezet. Het werd moeilijker om een vlucht terug te regelen. Op de dag van de aanslagen liep ik in een winkelcentrum. Er werd omgeroepen om stil te zijn om de slachtoffers te herdenken. Zeer emotioneel. Bij een beeldje in Denver kon worden ingetekend. Dat heb ik ook gedaan. „We are backing you”: Amerika, we staan achter je. Met daarbij het OSL-teken. Ik heb nog een speciale speld van de Amerikaanse vlag gekregen. Het patriottisme van de Amerikanen vond ik hartverwarmend. De manier waarop Bush het Congres toesprak: fenomenaal. Het terrorisme is dichtbij gekomen. De vijanden zijn onder ons, binnen kringen van gewelddadige moslims. In ons blad Stavast hebben we er vaak voor gewaarschuwd.”

Mevrouw J. Fijan-Schuijff (77) uit Rotterdam

„Het nieuws over de aanslagen hoorde ik van mijn zoon die uit zijn werk thuiskwam. Ik ben heel erg geschrokken. Dat zo’n wereldgebouw instort. Dat zo veel mensen zijn omgekomen. Al dat verdriet bij de nabestaanden. Verschrikkelijk. Ik ben na die tijd banger geworden voor oorlog. Landen zijn heethoofden. Ze steken elkaar aan. Er hoeft maar een vonk in het kruitvat te springen. Denk aan Israël, aan Iran, de situatie in het Midden-Oosten. In Rotterdam zouden terroristen een aanslag kunnen plegen. Ik woon in stadsdeel Ommoord, ze zouden die hele buitenwijk kunnen vernielen. Ik ben hier 38 jaar geleden gekomen. Toen woonden er allemaal nette Nederlandse gezinnen. Nu zijn hier alleen Turken, Marokkanen, Eritreërs. ’s Avonds durf ik niet alleen de straat op. Dadelijk steken ze je een mes tussen de ribben. Ik ben somber gestemd over ons land. De zonden stapelen zich op. De minister wil een concert van Madonna niet verbieden. Wat moet er van ons land worden? Gelukkig heeft God alles in handen.”