Albert van Zanten -  1 sep 2006 16:24 - Gewijzigd: 1 sep 2006 16:24

In een week het lesboek uit

HILVERSUM - Pianospelen voor de koningin vindt Lucas Jussen leuk, maar van een concours krijgt hij de bibbers. De 13-jarige pianist studeert drie uur per dag en krijgt les van de beste docenten ter wereld. Onlangs speelde hij op de Amsterdamse grachten voor 60.000 mensen. „Het begon allemaal met het Wilhelmus.”

Sommige mensen noemen je een wonderkind…
Verontwaardigd: „Néé, dat is niet waar, dat klopt echt niet! Ik vind het niet leuk als mensen dat over me zeggen. Ik zit niet de hele dag boeken te lezen en ik heb ook geen IQ van 200. Vanochtend ging ik gewoon voetballen en tennissen en ik doe ook heel vaak computerspelletjes.”

„Hij werkt er heel hard voor, het gaat niet vanzelf”, zegt Lucas’ moeder. „Mozart en Beethoven, dat waren wonderkinderen. We vragen altijd aan journalisten om dat woord niet te gebruiken.”

Oké, geen wonderkind, maar wel een bekende Nederlander. Sinds een paar weken dan. Want half augustus trad Lucas op met de Chinese pianist Lang Lang tijdens het jaarlijkse Prinsengrachtconcert. Er kwamen 60.000 mensen luisteren op de Amsterdamse gracht en het concert werd uitgezonden op de televisie. „Dat was een grote eer voor mij, want Lang Lang is wereldberoemd. Ik werd opgebeld en toen zei ik natuurlijk meteen ja. Ik vind het heel speciaal dat ze mij vroegen omdat het Prinsengrachtconcert erg belangrijk is.” Samen speelden ze een quatre-mains: de ”Marche Militaire” van Schubert.

Klik hier om een stukje te beluisteren van Lukas' optreden tijdens het Prinsengrachtconcert.

Uren geoefend natuurlijk.
„Ja, thuis wel, maar voor het concert begon, heb ik met Lang Lang maar een kwartiertje gespeeld. Toen ik de opname later terug zag, vond ik dat het heel goed ging. De variatie tussen hard en zacht was erg mooi. Toen ik de tweede en derde keer keek, ontdekte ik wel wat foutjes. Soms speelde ik bijvoorbeeld te snel.”

Het was niet voor het eerst dat Lucas optrad voor groot publiek. „Ik heb ook in De Doelen in Rotterdam gespeeld en in Het Concertgebouw in Amsterdam.” Zelfs de koningin nodigde Lucas en zijn broer Arthur uit. Ze mochten samen komen spelen in de Ridderzaal in Den Haag, toen Beatrix 25 jaar koningin was. „Dat was erg bijzonder, want er kwamen allemaal belangrijke mensen.”

Krijg je niet de bibbers voor zo’n concert?
„Ik ben nooit zenuwachtig, want ik vind het altijd leuk om te doen. De mensen gaan lekker luisteren en het is gezellig. Ik ben wel zenuwachtig voor een concours. Dan is de sfeer niet zo goed, omdat het
echt om het winnen gaat.”

We lopen naar de voorkamer waar de glanzende zwarte vleugel staat. Voor het instrument staat een tweepersoonskruk. Voor de quatre-mains. Lucas neemt plaats achter de vleugel, rolt z’n mouwen op en zet z’n voeten op het pedaal. „Ik speel het derde deel van Beethovens sonate opus 31, nummer 2.” Het is even stil. Dan vullen klanken de kamer. Lucas' vingers buitelen vliegensvlug over het klavier. Geconcentreerd sluit hij af en toe de ogen en beweegt hij z’n mond. In de ruimte ernaast zitten zijn moeder en broer stilletjes te luisteren.

Wilhelmus
„Het begon allemaal toen hij een jaar of vijf was”, vertelt z’n moeder. „Daar hebben we nog een mooi verhaal over: het Wilhelmusverhaal.” Lucas: „Dat was in 1998, tijdens het wereldkampioenschap voetbal. Iedereen zong het Wilhelmus en ik wilde dat ook graag leren. Mijn moeder deed het voor op de piano en ik speelde het meteen na.”

Kort daarop kreeg Lucas een lesboekje voor beginners. Binnen een week had-ie ’t uit. Bij zijn moeder ging een lampje branden; ze stuurde haar zoon naar een professionele pianolerares. In de jaren die volgden, kreeg Lucas les van de beste docenten.

En nu is-ie net terug uit Portugal en Brazilië, waar hij les kreeg van een topdocent. „Van Maria Joao Pires. Zij is een van de beste pianisten ter wereld. Mijn leraar had een dvd naar haar gestuurd met een opname van mijn pianospel. Toen ze dat zag, wilde ze mijn broer en mij wel les geven.”

En waarom mochten jullie speciaal bij haar komen?
Beetje verlegen: „Ehm, ja, omdat ze hoorde dat we wel goed speelden.”

De operatie-Portugal had wel wat voeten in de aarde. Lucas en broer Arthur moesten aangemeld worden bij de wereldschool en hun moeder nam verlof van haar werk. Na het nodige regelwerk verkaste het gezin naar het zuiden. „Mijn broer en ik kregen apart les van Maria Joao Pires. Elke dag studeerden we om de beurt een paar uur bij haar. In m’n vrije tijd ging ik vaak voetballen of tafeltennissen.”

In Portugal ging het schoolwerk gewoon door. Zelfstudie dan. „Ik werd begeleid door leraren van de wereldschool. Daar werken docenten die kinderen over de hele wereld lesgeven. Ik moest mijn huiswerk mailen en zij keken het dan na. Dat was heel leuk.”

Na een paar maanden reisde het gezin door naar Brazilië. „Mijn lerares kreeg het koud in de winter en daarom vertrok ze naar Brazilië. Daar zijn wij toen ook heen gegaan. Ik heb er lekker vaak aan het strand gelegen.”

Als de vakantie voorbij is, gaat Lucas gewoon weer in Hilversum naar school. De tweede van het gymnasium. „Ik heb er wel zin in. Maar ik ken mijn klasgenoten alleen nog niet.”

Wat vinden je vrienden van je pianospel?
„Het interesseert ze niet zo, ze zeggen er niet zoveel over.”

Wat is je toekomstdroom?
„Ik wil heel graag solo-pianist worden en niets anders. Héél graag. Maar die kans is klein denk ik.”

En anders?
„Kok. Dan kan ik altijd lekker eten, want ik heb een dure smaak. Ik hou erg van eendenborst en gazpacho.”