Wasmachine
Een gevoel van paniek overvalt me. Ik zit op m’n knieën voor de wasmachine. Het monster is net helemaal gevuld, ik heb het wasprogramma ingesteld en nu moet hij gaan draaien. Maar dat doet hij niet.
Ik voel hoe m’n emoties proberen me uit m’n evenwicht te krijgen. Want als dat ding het niet doet, wat dan? Het is vrijdagavond, er is een drukke week in aantocht en de portemonnee is leeg.
„Rustig blijven, rustig blijven”, spreek ik mezelf toe. Er moet iets niet goed zijn ingesteld. Ik draai aan de knoppen, druk op de toetsen en wacht. Vergeefs. Doodse stilte. De lampjes branden allemaal, hij moet het doen, maar hij doet het niet.
Ik ben machteloos. Ik heb geen verstand van techniek en in mijn hele huis zijn wat gereedschap betreft slechts een schroevendraaier en een hamer aanwezig.
Kennissen bellen? Van die handige mensen die alleen maar naar een apparaat hoeven te kijken om hem weer met vreugde aan de arbeid te doen gaan? Nee, daarvoor is het te laat. Een nieuwe wasmachine kopen? Dat gaat nooit lukken voor de zondag. En maandag ben ik er niet, hoe moet die machine hier dan komen?
Het wasgoed bij de buren brengen. Gewoon met een vuilniszak over straat en deemoedig aanbellen en de zaak uitleggen. Nee, dan koop ik nog liever een compleet nieuwe garderobe. Met je vuile was over de straat, is echt het laatste wat een mens wil.
Onderhandelen met de wasmachine. Praten gaat me altijd redelijk goed af. Ik kijk naar het logge gevaarte en smeek hem weer te beginnen. „Kom, doe het. Ga dan over een paar weken stuk, maar niet nu.” Geen reactie.
Brute kracht. Ik ruk het ronde deurtje open en bonk het weer dicht. „Daar dan!” schreeuw ik hysterisch. Ik sla op de bovenkant, tegen de voorkant en ruk aan de knoppen. Er gebeurt niets.
Opnieuw laden. Ja, dat zal de oplossing zijn. Ik heb hem natuurlijk veel te vol gepropt. Het brave beest zit tegen overspanning aan. Ik doe het deurtje open en haal de overhemden, handdoeken, T-shirts en sokken eruit. Vervolgens laad ik het apparaat zorgvuldig. En minder vol. Dat zal helpen.
Vol verwachting sluit ik de deur en wacht. Er gebeurt niets.
M’n benen beginnen te prikken, m’n voeten slapen van het geknield zitten. „Maar je zult het doen!” tier ik terwijl ik woedend door het raampje naar binnen kijk. „Welke chip in jouw domme hoofd is ziek geworden? Nou?”
Ik loop het washok uit en vervolgens weer terug. Zal hij gewoon toch niet een keer beginnen te draaien?
Wacht, misschien moet de stroom er even af. Is hij een beetje in de war. Stekker eruit en weer erin. Het helpt niet.
Ik geef het op. Ruk het deurtje open en haal de was eruit. Dan maar niet, denk ik, niet wetend hoe het dan verder moet. Ik duw de deur van de lege machine weer dicht. En direct voel ik het: hij gaat beginnen! Een siddering trekt door het metalen lijf en daar begint het water te stromen. Euforisch druk ik hem uit, laad opnieuw en wacht. Niets. Tot ik bedenk dat het mogelijk met de deursluiting te maken heeft. Ik open de machine en druk hem vervolgens zorgvuldig dicht. Hij slaat aan.
Deze week ben ik weer gered. Afwachten of hij het volgende week nog doet.
OFER
Er zijn nog geen reacties geplaatst.