Gerald Harbers -  9 aug 2006 10:19 - Gewijzigd: 9 aug 2006 10:19

Wiegelen op het wad

Absoluut dieptepunt van haar vakantie was het afscheid, zegt Willianne van Eckeveld (16) uit Veenendaal, die meedeed aan een zeilkamp. „Het was een leuke groep en dan moet je weer uit elkaar, echt jammer.”

Bestemming: „Ik ben met een Daniëlkamp een week op het IJsselmeer wezen zeilen. Met de groep zijn we onder meer in Urk, Den Helder en op de Waddenzee geweest.”

Met wie: „Samen met een vriendin heb ik me opgegeven voor dit kamp. Waarom? We hadden geen van beiden ooit eerder gezeild en het leek ons gezellig. Met in totaal 24 mensen -inclusief de drie stafleden- hebben we rondgevaren.”

Hoe: „Met de hele club zaten we op één grote zeilboot. We moesten ook helpen om bijvoorbeeld de zeilen te hijsen en te laten zakken. Dat samenwerken maakte het zeilen ontzettend leuk en gezellig.”

Activiteiten: „Elke ochtend ontbeten we als groep. Daarna moest er worden afgewassen. Iedere ochtend deed een andere corveeploeg dat. Rond tien uur voeren we uit, het IJsselmeer op. Als het mooi weer was, lieten we het anker vieren, zodat we stil kwamen te liggen, en gingen we zwemmen of lekker op het dek in de zon liggen. Verder heb ik eindeloos het kaartspel Uno gespeeld en ondertussen gekletst.

Elke dag hadden we ook een Bijbelstudie en ’s avonds, als we in de haven lagen, maakten we vaak een wandeling.”

Hoogtepunt: „De nacht dat we op de Waddenzee bleven. Om beurten moesten we de wacht houden en ervoor zorgen dat het schip niet wegdreef. Het gaf een heel speciaal gevoel om daar in de stilte te zitten en in de verte alleen de lampjes van de sluizen te zien.

Behalve af en toe het zingen van de kampgenoten en soms een krijsende meeuw die voorbijvloog, was het helemaal stil. Echt geweldig.”

Dieptepunt: „Het afscheid. Absoluut. Het was een leuke groep en dan moet je weer uit elkaar, echt jammer. Toen ik thuiskwam miste ik de andere groepsleden. En ’s nachts miste ik het wiegelen van het schip.”

Hoe laat in/uit bed: „Elke avond gingen we tussen halfeen en één uur naar bed in de kleine hut, waar we met z’n vieren lagen. Slapen was er dan nog niet bij, meestal lagen we nog te zingen. Net zolang tot een van de staflieden riep dat we onze monden dicht moesten houden. ’s Ochtends was ik er in elk geval voor acht uur uit, want dan moesten we ontbijten. Al met al kreeg ik dus niet veel slaap.”