Geplaatst:24 jul 2006 17:49 - Gewijzigd: 24 jul 2006 17:49

Proefje

Als nieuwsgierig mens met grote leeshonger mag ik er graag op ingaan: aanbiedingen van kranten, week- en maandbladen of andere vormen van bedrukt papier. Twee maanden voor de prijs van één, een halfjaar voor de prijs van twee maanden: doe me een aanbod en de kans is groot dat ik erop inga.

Eén restrictie: om de echtelijke vrede te bewaren, kunnen er niet te veel proefabonnementen tegelijk lopen.

Zit je eenmaal in dat circuit van gratis, bijna-gratis of ’t is te geef, dan zit je gebakken. Keer op keer vallen de leuke invitaties op je mat, vaker nog belt er een vrolijke stem met de uitnodiging ergens in te stappen. Neemt m’n vrouw de telefoon op, dan heb ik pech, want zij bedankt negen van de tien keer. Pak ik ’m zelf, dan zucht zij: weer vier weken een extra krant of twaalf weken een opinieblad in huis waarbij zij vindt dat we de tijd ontberen om dat er óók nog bij te hebben. Het is een gemoedelijke strijd die we al vele jaren voeren en waarbij geen bloed vloeit.

Aan die goedkope kranten en tijdelijke bladen zit af en toe wel een nadeel: de administratieve afwikkeling. Soms kan dat met een eenmalige incasso, dat geeft weinig gedoe. Een andere keer via een acceptgiro, ook niet erg, al stopt de toezending na het betalen wel eens een week of een nummer te vroeg. Het vervelendst zijn de varianten waarbij je voor een bepaalde datum je abonnement moet opzeggen.

Laatst zat ik weer in zo’n ontmoedigend spelletje, nota bene met de ANWB, toch niet de minste club qua organisatiestructuur, zou je zeggen. Anderhalf jaar terug tekende ik in voor zijn blad Buitenleven, zes nummers voor 15 euro, geen geld voor een glossy over tuinen, met natuur- en reisverhalen. Bij zo’n verbintenis hoort een opzegtermijn, om te voorkomen dat je er langdurig aan vastzit. Wat ik op zich best zou willen, maar niet kan betalen, er zijn meer dingen nodig.

Van nature een sloddervos, ben ik in deze gevallen een pietje-precies. Een aantekening in mijn administratie moet voorkomen dat ik met m’n nek in een strop kom te hangen. Ruim voor de periode verstreken is, gaat er een keurig briefje die kant op, waarin ik vriendelijk verklaar van het blad te hebben genoten, maar ook dat ik niet langer prijs stel op toezending. Was leuk, toedeloe!

Dit keer ging het weer mis. Een acceptgiro met de volle abonnementsprijs voor een nieuw jaar. Een stellig getoonzet briefje mijnerzijds retour, waarin ik het nog een keer uitleg, met de data erbij. Geen reactie, prima. Een maandje later een brief op de mat: de ontvangst en verwerking van mijn opzegging wordt bevestigd, betreurd en gerespecteerd. Da’s mooi! Het blad ontvangen we dan al even niet meer.

Maar dan: een nieuwe acceptgiro, met het verzoek om het openstaande abonnementsgeld te voldoen. „Mocht u inmiddels hebben betaald…” Nou, geen denken aan, lieve ANWB, want de overeenkomst was ontbonden, weet je nog? Kopietje van het vorige schrijfsel, doorgestreepte acceptgiro, vilein briefje mee: „Best moeilijk hè, om een goede administratie in de lucht te houden. Veel sterkte daarmee!”

Kroop de ANWB beschaamd en snikkend in een hoekje? Nee hoor, er kwam deze week alwéér een envelop, met de volgende herinneringsfactuur. Nu dus maar even gebeld, het hele verhaal verteld. De nota kan de prullenbak in. Maar verbintenissen met een opzegtermijn ga ik even niet meer aan. Dat gedoe!

MAX