Geplaatst: 3 jul 2006 09:16 - Gewijzigd: 30 jun 2006 13:23

Lousewies

Ayaan Hirsi Ali -of hoe ze dan ook heten mag- breekt donderdagavond laat de ban. Vanuit het verre Amerika, waar ze toch nog met een geldig Nederlands paspoort naartoe heeft kunnen reizen, spreekt ze via CNN de wereld in onberispelijk Engels toe over de ontstane politieke situatie in het Koninkrijk der Nederlanden.

De nieuwszender heeft voor de gelegenheid een kaartje van Europa gemaakt waarop met een pijltje staat aangegeven waar Nederland ongeveer ligt. De punt van het pijltje bestrijkt een grondgebied tussen de Waddenzee en Midden-Frankrijk en tussen Engeland en ergens tegen de Poolse grens. Maar een kniesoor die daarop let. Daar ergens wonen ze, die ruziemakers die een regering laten vallen om een paspoort, wil CNN duidelijk maken.

Rechtsboven in het scherm staat een pasfotootje van Hirsi Ali. Want in Amerika heeft natuurlijk niemand enig benul van Rita Verdonk of Lousewies van de Laan. Daar hebben ze zelfs nog nooit van Jan Peter Balkenende gehoord. Maar Hirsi Ali, die kennen ze.

Mevrouw Ali spreekt langzaam en met omfloerste stem. Want ze is zo verdrietig. Nooit, echt nooit is een kabinetscrisis haar bedoeling geweest. Natuurlijk had het kabinet over deze zaak niet mogen vallen. Zij heeft immers toch haar paspoort mogen houden? Dus waarom dan een crisis?

In gedachten zie ik Lousewies van der Laan voor het tv-scherm zitten, kijkend naar de nieuwsuitzending van CNN. Ze heeft haar lenzen uitgedaan omdat die toch wel erg begonnen te kriebelen na een etmaal discussiëren in de Kamer. Nu komt het, denkt ze. Het dessert van deze dag: het oordeel van Hirsi Ali de Grote. Eindelijk zal zij, Lousewies, het wereldpodium krijgen waar ze recht op heeft.

Maar helaas. Niets van dat alles. Geen lofrede op de durf, de rechte rug, de dapperheid van de door haar eigen partij aan de kant geschoven demissionaire fractieleider van D66. Haar naam wordt niet eens genoemd. Noch de naam van haar partij, of die van Rita Verdonk. Hirsi Ali spreekt alleen over haar paspoort, dat nu veilig en wel op haar nachtkastje ligt. Daar gaat het immers allemaal om.

’s Nachts knipt Ayaan stiekem om de paar uur het lampje boven haar bed aan om te controleren of het er nog steeds ligt. Dat rode boekje met die glimmende letters die duidelijk maken dat ze echt een burger is van het Koninkrijk der Nederlanden. Nee, natuurlijk zegt ze dat niet. Maar een goed verstaander heeft soms aan minder dan een half woord genoeg.

Zuchtend zakt Lousewies in een stoel. Tranen prikken achter haar ogen. Is dit het dan? Een knuffel van Femke Halsema, een compliment van Jan Marijnissen, bijval van Wouter Bos?

Dan rinkelt de telefoon. ”Wouter Bos”, staat er op het scherm.

Ze neemt snel op. „Lousewies, ik ben trots op je”, zegt een stem aan de andere kant van de lijn. „Zo staatsrechterlijk zuiver als je optrad, zo moedig. Geweldig meid. Zeg, als je soms toch in de Tweede Kamer wilt blijven na de verkiezingen, dan kan ik vast nog wel wat regelen op onze lijst. Wat dacht je van nummer 61? Je hoeft maar te bellen, hoor.”

Dan een droge klik. De leider der socialisten heeft het gesprek beëindigd.

OFER