Geplaatst:21 jun 2006 08:23 - Gewijzigd: 21 jun 2006 08:23

Jeugdige bejaardenmiddag

Als jonge lezer zul je wel niet zo geïnteresseerd zijn in het onderwerp bejaardenmiddag. Ook van de tweede doelgroep -mogelijk nieuwe lezers van het RD- zullen er maar heel weinig bij de bejaarden horen, vermoed ik. Om de aandacht te trekken, heb ik de kop dan ook iets anders geformuleerd.

Bejaardenmiddag is een onderwerp dat nietszeggend is of op zijn minst niet prikkelend, hoewel toch bijna alle lezers er in zekere zin bij betrokken zijn. Niet alleen omdat je misschien wel een bejaarde oma of opa hebt (er zijn ook nog niet-bejaarde grootouders). Die gaan misschien wel naar een (maandelijkse) bejaardenmiddag en vertellen er zo en passant wel eens iets over.

Maar om twee andere redenen is het onderwerp -en zeker het onderwerp jeugdige bejaardenmiddag- interessant voor nog jonge lezers.

(1) Ik ga er voetstoots van uit dat jij, nog jonge lezer, oud wilt worden, bejaard wilt worden. Nee, nu ben je het nog láng niet, en je wenst dat het ook nog heel lang zal duren voordat je werkelijk zo oud zult zijn dat je voor een bejaardenmiddag in aanmerking komt. Je hebt er nog heel geen zin in om zelfs maar te denken aan de ’ouwe dag’.

Toch, je wilt graag oud worden. Misschien kan ik beter (meer waarheidsgetrouw) schrijven dat je lang wilt leven; liefst zonder oud te hoeven worden, je oud te voelen.

(2) Op de bejaardenmiddag van mijn gemeente in Garderen komen natuurlijk uitsluitend bejaarden. (Plus een diaken die nog niet bejaard is, plus de beheerster van het kerkelijk centrum. Zij zorgt voor de koffie.) En toch gaat het elke keer over de jeugd. Nee, niet omdat die oude mensen jeugdherinneringen ophalen.

Dat zou wel kunnen, want per slot van rekening komen we elke maand samen in het voormalige schoolgebouw waar alle oorspronkelijk uit Garderen afkomstige bejaarden vroeger in de klas zaten. Maar ook op nog een andere manier komt elke bejaardenmiddag de jeugd aan de orde. En dan bedoel ik niet dat oude mensen zich jong kunnen voelen -wat iets anders is dan zich jong vóórdoen-, in het bijzonder dat ze geestelijk jong kunnen worden. Dat kan ook. En dat is ze heel erg te gunnen. Namelijk zoals de Heere belooft in Psalm 103: Hij vernieuwt uw jeugd als van een arend, een adelaar.

Het gaat over de jeugd omdat in Garderen na de pauze een kinderboek voor de oude mensen wordt voorgelezen.

Een kinderboek voor bejaarden? Is dat niet kinderachtig? Ze zijn toch (nog) niet kinds?! Nee, ze zijn niet kinds en toch is het niet kinderachtig. Hoewel, ik vond het in het begin best wat vreemd!

Waarom leest die ouderling dan een kinderboek voor? Omdat dat eenvoudig is, goed te begrijpen is. Het eerste boek dat hij, sinds ik in Garderen sta, voorlas, ging over Leen Potappel, die als jongen van zes jaar door God tot God werd bekeerd. Zeer de moeite waard om van maand tot maand te horen wat God hem deed ondervinden!

Het tweede boek was geen geschiedenis, maar een soort zendingsverhaal. Over een jongen die een Nieuw Testamentje vindt en daaruit leest en voorleest, zelfs tot bekering van „meneer pastoor.” Het boek waaruit nu wordt voorgelezen gaat over de jonge Robert Murray MacCheyne en over wat hij meemaakt op de weg tot zijn bekering en als predikant. Op deze manier ontstaat er geen generatiekloof wanneer opa of oma aan (klein)kinderen vertelt over de bejaardenmiddag.

Garderen, ds. W. Pieters