Geplaatst:29 mei 2006 08:50 - Gewijzigd: 29 mei 2006 08:50

Supermarkttherapie

We stonden in een lange rij voor de kassa. Voor mij pakte een wat nuffige dame tergend langzaam haar mandje leeg en zette de boodschappen een voor een op de lopende band. Hier een potje, daar een pakje; ze had meters band nodig om alle aankopen uit te stallen.

Ze begon trouwens pas met uitpakken van de boodschappen toen de klant voor haar al had afgerekend.

Ik zou gewoon rustig m’n beurt hebben afgewacht als het niet allemaal nog veel erger was geworden. Want mevrouw was vergeten een trosje tomaten af te wegen. Dat gebeurt wel meer, het is mij ook wel eens overkomen. Terwijl de caissière de rest van de boodschappen scant, ren je naar de groenteafdeling om de appels of de bananen alsnog te wegen. En dan op een drafje terug om het oponthoud tot een minimum te beperken.

Maar m’n collega-cliënte dacht niet aan oponthoud voor anderen en het woordje snel kwam in haar woordenboek niet voor. Met dat ze het laatste boodschapje op de band had gezet, liep ze naar de andere kant om de gescande boodschappen rustig in te pakken. Ze had drie verschillende tassen waarin alles volgens een alleen bij haar bekend schema opgeborgen moest worden. Zo moest een pak melk bij nader inzien toch in een andere tas. En dus moest alles wat al in die tas zat er weer uit. Omdat een pak melk zwaar is en wat zwaar is moet onderin.

Het gemor in de rij, die steeds langer werd, nam toe. Maar de dame die alle ergernis betrof, had niets in de gaten. Voor haar bestond er niets anders dan haar tassen en haar boodschappen. Verder was er op de hele wereld even niets. O ja, toch wel: dat zakje met tomaten.

Ze zuchtte verongelijkt terwijl ze het oppakte en zich omdraaide om naar de groenteafdeling te wandelen om alsnog te gaan wegen.

Toen liep de emmer over. Zelden heb ik me in het openbaar laten gaan, maar nu het ging vanzelf. Met een hese stem riep ik tegen de mevrouw, die net op weg was gegaan naar de groenteafdeling: „Mevrouw, zou u niet eerst even afrekenen? Wij willen ook graag naar huis.”

Gekrenkt hield ze haar pas in en draaide zich om. Gekwetst keek ze me aan terwijl ze het zakje met de tomaten omhoog hield. „En dit dan?” vroeg ze meer aan de caissière dan aan mij.

Maar die had er blijkbaar ook genoeg van, want die antwoordde gevat: „Dat kunt u dan straks afrekenen, u kunt gewoon weer aansluiten in de rij.”

Zuchtend liep de getergde mevrouw terug naar de kassa en legde het zakje met tomaten neer, waarna ze begon af te rekenen. Ook dat ging natuurlijk niet zomaar.

Het bedrag, waar ze drie keer naar vroeg, werd in klinkende munt uitbetaald. En omdat je die euromunten makkelijk verwisselt, werd elk muntje apart nog eens goed bekeken.

Toen ik naar de uitgang liep, zag ik de bewuste mevrouw bij de groenteafdeling staan.

En toen besefte ik ineens dat mijn assertiviteit niet iets was om trots op te zijn. Simpelweg omdat het niet mijn verdienste was, maar de hare. Zij kreeg in een paar minuten voor elkaar waar een psychotherapeut minstens een paar maanden voor nodig zou hebben gehad.

Dan is supermarkttherapie toch heel wat goedkoper.

OFER