Designkrukken
Laat ik meteen maar eerlijk zijn: het woord designkrukken is niet van mezelf. Ik kwam het tegen en dacht: die term past er prachtig bij.
We gaan een jaar of drie terug in de tijd. Ergens in Finland zit ik te praten met een aardige Finse vrouw van begin vijftig. Mijn kennis van haar taal is minimaal, haar beheersing van de mijne is behoorlijk. Omdat ze al jaren getrouwd is met een Nederlander en doorgaans in zijn land woont.
Haar vaderland en familie trekken echter sterk en een keer of vier per jaar zit ze daar, tussen de eeuwig zingende bossen en de eindeloze koele meren. Daar spreek ik haar, we smullen van een stukje rendier. Dat detail doet niet ter zake, maar wanneer moet ik dán vertellen dat rendierbiefstuk erg lekker is? Biefstuk met een vleugje rendier. Hoe dat smaakt? Tja. Beetje rendierig. Wat bossig ook.
Ritva heet ze, ’t is een grappig mens. Origineel, beetje onconventioneel. Opvallend vitaal, bescheiden ook. En ze heeft humor. Een van haar verhalen die ik me herinner, is dat ze -woonachtig in een refo-enclave in het oosten van ons land- een paar keer per week aan de wandel gaat met haar loopstokken. En hoe ze dan wordt nagestaard door de dorpelingen. „Een best mens, die Ritva, maar wel een tikje vreemd.” Op dat moment hoor ik voor het eerst de term Nordic Walking.
Het droogskiën stamt uit háár land. Zij nam de poles mee uit haar geboortestreek en prikt er sinds jaar en dag gaatjes mee in Twentse bodem. Finnen houden doorgaans hartstochtelijk van langlaufen en skiën en ’s zomers bereiden ze zich met Nordic Walking voor op het nieuwe winterseizoen. „Bijna alle spieren doen mee. Dat ik zo fit ben, heeft alles te maken met deze manier van wandelen.” Ritva, echt, ik geloof je!
Kort na die bewuste Finlandtrip begint het verschijnsel zich -althans voor mijn waarneming, misschien was het al langer gaande- over de aarde te verspreiden. Het bescheiden stroompje wordt een stroom, de stroom wordt een vloedgolf. Een tsunami die Nederland als een van de eerste landen in Europa overspoelt. Tik Nordic Walking in op Google en je hebt 24.600.000 treffers. Doe hetzelfde voor Nederland en je zit op 698.000.
Dat we kuddedieren zijn, is bekend. Maar dat een trend zó snel en rigoureus doorzet… Doe mensen geloven dat ze wat missen, dat iets gezond voor hen is, en ze hollen er blind achteraan. Bossen, parken en natuurterreinen -zo plat als een dubbeltje- worden massaal beprikt. Stokkendans voor beginners, gevorderden en veteranen. „Meid, ik voel me zó fris sinds ik dit doe. Jij doet het nog niet? Tsss.” De eerste organisatie die protesteert tegen het en masse lekprikken van de bodem meldde zich al.
Nee, we gaan niet in discussie over de gezondheidseffecten van Nordic Walking. Die zullen er best zijn. Maar laat mij een beetje lachen om sommige beoefenaars met hun designkrukken. Door onze straat komen vaak twee vrouwen met een BMI van 35. Dikkerds dus. Rood hoofd, zwaar hijgend in de tweede versnelling. Hun poles slepend over de grond. Je moet er in geloven, anders werkt deze calorieënkiller niet.
Waar ik zo nieuwsgierig naar ben, is het antwoord op de vraag hoe lang deze hype zal standhouden. Is het verzadigingspunt bereikt zodra uit elke meterkast drie paar poles vallen als je ’m opendoet?
Kom, ’t is tijd voor een ommetje. Nee, gewóón!
MAX
Er zijn nog geen reacties geplaatst.