Petra Jongeneel - 19 mei 2006 11:15 - Gewijzigd: 19 mei 2006 11:15

Anita kreeg als peuter pot hete thee over zich heen

Als kind van anderhalf kreeg Anita Krijgsman (20) uit het Gelderse Wehl een pot hete thee over zich heen. Tot op de dag van vandaag zijn de littekens zichtbaar. „Ik heb het nu niet meer door als mensen naar me wijzen.”

Van alle verbrandingen bij jonge kinderen ontstaat driekwart door hete vloeistoffen. Thee scoort hierbij met 550 ongevallen per jaar het hoogst. Daarom startte Consument en Veiligheid deze week in samenwerking met de Brandwondenstichting een campagne om brandwonden bij jonge kinderen te voorkomen.

„Een behoorlijk nieuwsgierig kind was ik vroeger”, zegt Anita. Een pot thee die op de kachel stond, was daarom ook niet veilig voor haar. Ze trok de pot naar zich toe, waarop de inhoud ervan over haar lichaam stroomde. „Van schrik ging ik naar achteren. Daardoor kreeg ik de hete thee alleen over de rechterkant van mijn lichaam: mijn hals, borst en arm.”

Haar ouders zetten Anita gelijk onder de douche. Daarna bracht de dokter, die inmiddels was gearriveerd, haar naar het ziekenhuis. „Daar wisten ze niet wat ze met me aan moesten, waarop ze mij naar het Brandwondencentrum in Beverwijk brachten.”

Daar werd Anita direct geopereerd: vel van haar bovenbeen werd over de verbrande huid getrokken. Drie weken lang, tot haar terugkeer naar huis, moest dagelijks het verband worden vernieuwd.

De littekens bleven zichtbaar. „Mijn huid zag er vurig en rood uit. Als ik er maar even tegenaan tikte, begon het te bloeden.”

„Mijn ouders praatten al vanaf mijn jeugd over het gebeuren. Ook kochten ze normale kleren voor mij. Zo groeide ik op met het idee dat ik alles kon dragen.”

In de puberteit had Anita wel haar moeilijke momenten. „Ik vroeg me af waarom mij dit was overkomen. Ook schold een oude vriend van mij me uit voor verbrande kip. Ik was woest. Je gaat iemand toch niet op z’n handicap pakken?”

Sinds twee jaar gaat Anita mee met de kampen die het Brandwondencentrum organiseert. „Het is geweldig om met mensen op te trekken die hetzelfde hebben als jij. We kunnen er met elkaar over praten, maar we gaan bijvoorbeeld ook gewoon met elkaar abseilen.”

Elk jaar ondergaat Anita een laserbehandeling waarmee wordt geprobeerd haar verbrande huid glad te trekken. „Ik denk dat ik dit jaar niet meer ga. Het is ook geen must. Ik weet dat de littekens nooit helemaal weggaan. Maar ik ben eraan gewend geraakt. Het is goed zo.”