„Iedereen is wel eens eenzaam”
Liesbet (16) voelde zich alleen tussen onchristelijke collega’s
Je kunt goed leren, hebt genoeg vrienden en komt uit een fijn gezin. Toch bekruipt je soms het gevoel van -ja wat is het?- alleen zijn, eenzaamheid? Liesbet van Vugt (16): „Iedereen voelt zich wel eens alleen. Eenzaamheid zit soms al in iets heel kleins. Als iemand amper reageert op iets belangrijks wat ik vertel, voel ik me op dat moment niet serieus genomen. Dan voel ik me alleen.”
„Als ik ergens mee zit, ga ik ermee naar mijn ouders of zussen.”
Een klas met dertig leerlingen. Van hen zijn tien scholieren eenzaam. Dat wijzen onderzoekscijfers van het Nederlandse Rode Kruis uit. In een rapport dat de organisatie maandag presenteert staat dat een op de drie gezonde jongeren te kampen heeft met eenzaamheidsgevoelens.
Liesbet van Vugt uit Soest, vwo-4-leerlinge van het Van Lodensteincollege in Amersfoort, schrikt van deze cijfers. „Dat is echt veel. Bij sommige jongeren weet je dat ze thuis problemen hebben, dat de ouders bijvoorbeeld in een scheiding liggen. Of bij een ander weet je dat hij of zij minder aansluiting heeft bij de groep. Bij zulke personen voel je aan dat zij zich eenzaam kunnen voelen. Maar blijkbaar voelen anderen zich ook wel eens alleen.”
Liesbet schaart zichzelf onder de laatste groep. „We hebben thuis een hechte band, we zijn een open gezin. Als ik ergens mee zit, ga ik ermee naar mijn ouders of zussen. Toch voel ik me wel eens alleen.”
Liesbet noemt haar vakantiewerk vorig jaar als voorbeeld. „Ik was de enige christen die in de winkel werkte. Ik viel op doordat ik voor m’n eten bad en een rok droeg. Over sommige dingen kon ik niet meepraten, bijvoorbeeld doordat zij uitgingen en zondags andere dingen deden dan ik. Ik merkte dat ik toen alleen stond en dat vond ik moeilijk. Als ze mij vroegen waarom ik naar de kerk ging, gaf ik daar zeker antwoord op. Maar toch bleef er afstand. Zij zagen mij als anders. Onze leefwereld was zo verschillend.”
Twee groepen
Ook op school kun je je soms even alleen voelen, zegt Liesbet, zonder daarbij te willen dramatiseren. „Als ik iets belangrijks tegen iemand zeg en diegene reageert er amper op, dan voel ik me op dat moment niet begrepen, eigenlijk gewoon alleen.” Wat ze dan doet? „Meestal praat ik dan maar snel over iets anders verder.”
Vrienden zijn belangrijk, geeft Liesbet aan. „Bij ons op het vwo heb je eigenlijk twee groepen. Soms sta ik bij de ene, de andere pauze bij de andere groep. Tuurlijk praat je dan over oppervlakkige dingen, maar dat geeft niet. Je hebt contact. Alhoewel, soms is het wel lastig om contact te maken. Dan weet ik echt niets te zeggen, weet ik geen enkel raakvlak met de ander te vinden. Ik heb wel een heel goede vriendin, met haar bespreek ik wat me echt bezighoudt.”
Liesbet kan soms na een gesprek lang nadenken of ze alles wel goed heeft gezegd. „Dan lig ik ’s avonds in bed te bedenken dat ik sommige dingen beter anders had kunnen zeggen. Of dan denk ik dat de ander het wel stom zal vinden dat ik iets gedaan heb. Af en toe moet ik mezelf dan hard aanpakken, mijn gedachten stopzetten, want soms is twijfel gewoon ongegrond.”
Kanker
Bij erge gebeurtenissen lukt dat minder. „Mijn zus en zwager waren in december drie maanden getrouwd toen bij hem kanker in zijn ribben en wervel werd ontdekt. Hij is nog maar 24 jaar oud. Nu is hij nog volop in behandeling. Dat houdt me heel erg bezig. M’n schoolresultaten zijn er ook niet beter op geworden. Als ik op school een toets heb, dan is het stil om me heen en dan gaan m’n gedachten automatisch naar hen. Het is makkelijk gezegd dat je dan een knop moet omzetten. Toch merk ik dat ik verder moet. Het leven gaat simpelweg door. Ik moet dingen leren scheiden. School is ook belangrijk.
Met m’n vriendin en thuis praat ik veel over de ziekte van mijn zwager. Dat lucht op. Soms merk ik dat schoolgenoten er luchtig over doen. Zij weten meestal niet van binnenuit hoe het is om een ziek familielid te hebben. Soms doe ik niet mee met een lolletje, dan ben ik wat stil en teruggetrokken, heb ik te veel om over na te denken. Dan voel ik me midden in de klas soms ook alleen.”
Het is fijn om in de Bijbel te lezen dat God kan helpen als er zorgen zijn, zegt Liesbet. „Er is Iemand die mij ziet en tegen Wie ik alles mag zeggen in het gebed. Dat lucht al op.”
Hoe raak ik mijn eenzaamheidsgevoelens kwijt?
Bedenk dat je niet de enige bent die zich alleen voelt. Het is een heel menselijk gevoel.
Praat erover met iemand die je vertrouwt.
Zorg dat je niet alleen vrienden hebt, maar wees ook een vriend.
Bedenk dat niet elk contact diepgaand hoeft te zijn. Elke vriendschap is anders.
Ga leuke dingen doen. Geef niet toe aan je gevoelens.
Durf contacten te leggen.
Geef je gevoelens een plaats in het gebed.
Bron: D. Palland, leerlingbegeleider Van Lodensteincollege
Er zijn nog geen reacties geplaatst.