Welke dag in 2004 ben je niet vergeten?
Magneet laat vrijdag vijftien jongeren aan het woord. Zij blikken terug op het afgelopen jaar. Donderdag alvast een voorproefje op Yord.
Coriene, Lennart en Martijn.
Martijn Hazenboom (13), Zaltbommel
„De datum weet ik niet meer precies. Het was een dag in augustus. We zijn toen gaan rodelen op de langste rodelbaan in Europa. Dat was echt indrukwekkend. Eerst ga je met een kabelbaan omhoog, als je dan boven bent, krijgt je een paar aanwijzingen en ga je naar beneden. Tijdens de rit moet je op sommige stukken remmen, langs andere stukjes mag je zo hard als je wilt. Dat is het mooiste. Je suist omlaag, om je heen is het is heel stil en je hebt een prachtig uitzicht. Je ziet bergen, het dal en bomen met sneeuw. Jammer genoeg konden we maar één keer omdat we er net voor sluitingstijd waren. Maar volgend jaar gaan we zeker weer. Mijn vrienden willen ook wel, maar je rijdt er niet eventjes naar toe.”
Coriene Klop (13), Waardenburg
„Dat is voor mij 16 december. Ik hoorde toen dat ik op dwarsfluitles kon, ik was echt blij en heb het gelijk aan mijn ouders verteld. Ik stond ingeschreven bij de muziekschool in Zaltbommel, daar was heel weinig ruimte voor leerlingen. Toen heb ik me opgegeven in Tiel, en daar kon het uiteindelijk wel. De lessen beginnen op 12 januari om halfdrie. In de kerstvakantie gaan we eerst een dwarsfluit kopen, een Yamaha, omdat veel vriendinnen die al hebben. Ik hoop dat ik het dwarsfluiten snel leer, dan kan ik pas echt meedoen tijdens de muziekles. Nu moet ik nog op een tenorfluit meespelen. Een dwarsfluit lijkt me toch leuker. Nieuwsfeiten interesseren me ook wel, maar voor mijzelf is dwarsfluiten belangrijker. Daarom heb ik voor deze dag gekozen.”
Lennart van den Heuvel (13), Hardinxveld-Giessendam
„Ik vind het moeilijk om een dag te kiezen. Zo veel heb ik dit jaar niet meegemaakt. Maar de leukste dag van het jaar is voor mij zaterdag 8 mei. We zijn toen naar een open dag van de KNRM (Koninklijke Nederlandse Reddings Maatschappij) in Katwijk geweest. Toen we daar waren, mochten we met een reddingsboot mee de zee op. Eerst werden we van het strand afgeschoten, waardoor de boot al ver in de zee kwam te liggen. Daarna gaf de schipper gas, de boot ging al snel zo’n 50 tot 60 kilometer per uur. Dan stuiter je over de golven. Gelukkig waren die niet zo hoog, ongeveer een halve tot een hele meter. Als de schipper het gas losliet, dan dook de boot in de golven en ging hij deinen. Gelukkig werd ik niet zeeziek. Bij zo’n reddingsmaatschappij werken? Nee, je ziet altijd hetzelfde: water en nog eens water. Dat lijkt me best saai.”
Er zijn nog geen reacties geplaatst.