Gerald Harbers - 31 mrt 2006 21:02 - Gewijzigd: 31 mrt 2006 21:02

„Ik ben trots op m’n besnijdenis”

Joodse scholieren hebben een lijntje uit het hart naar Israël

Tsedek Lakol, Hajekurim, Kadima, Likud Cherut, of een van de andere 26 partijen. De leerlingen van de Joodse Scholengemeenschap Maimonides in Amsterdam hadden keuze genoeg dinsdag. Hun school organiseerde die dag schaduwverkiezingen. „Ik hoop dat er vrede komt, maar dat is niet wat ik verwacht.”

Zeven joodse scholieren praatten woensdag over de politiek in Israël.

„Ik heb gisteravond op de televisiezender CNN wel even gekeken hoe het ging met de verkiezingen in Israël”, zegt scholier Dilen. In plaats van een uurtje Ivriet -modern Hebreeuws- praatten woensdag zeven leerlingen uit havo 5 en vwo 5 op verzoek van Magneet over de verkiezingen in Israël.

Scholiere Yaëla stemde op Kadima. „Over die partij heb ik het meest gehoord en het lijkt me dat Olmert wel van aanpakken weet.” Dilen, die hetzelfde koos: „Hij wil binnen de komende vier jaar een oplossing zoeken voor het Palestijns-Israëlisch conflict.” Aron: „Olmert stelt zich sterk op. Hij onderhandelt niet met Hamas. Dat vind ik goed, want zij erkennen Israël niet eens.” Volgens Peter zal dat vanzelf veranderen. „Hamas buigt wel om. Kijk maar naar Arafat, ook hij erkende op den duur Israël.”

Het nieuws van die ochtend dat Kadima in één klap de grootste partij is geworden, noemen de zeven scholieren voorspelbaar. Dilen: „Ik had verwacht dat de partij meer zetels zouden krijgen.” Over hoe het nu verder moet, hebben de leerlingen geen idee. Ze buigen zich samen met docente Baruch en haar collega Amougal -de laatste getooid met keppeltje- over de uitslagen. Ze komen er al rekenend op uit dat het waarschijnlijk een coalitie van Kadima, Arbeidspartij, de Partij v/d Gepensioneerden plus een van de kleine partijen wordt.

Duivel
Belangrijkste regeringsdoel is volgens de zeven scholieren een oplossing zoeken voor het Palestijns-Israëlisch conflict. Aron: „Ik hoop dat er vrede komt, maar dat is niet wat ik verwacht.” Nathan: „Het zou goed zijn als mensen uit beide volken naar overeenkomsten kijken.” Lachend: „Joden en Palestijnen lusten graag shoarma en roken graag waterpijp. Dat is al een begin.” Peter: „Kinderen moeten met elkaar kunnen optrekken zonder dat ze te horen krijgen dat de ander een duivel is.” Daniël: „En eerst moet het een tijdje rustig zijn, zonder aanslagen. Zodat je zonder angst in een bus kunt stappen.”

Daniël spreekt uit eigen ervaring. Hij gaat elk jaar naar Israël. „Ik rij ga met de bus mee, maar ik let goed op de types die instappen.” Yaëla reist niet meer met het openbare stadsvervoer. „Het risico op een aanslag is te groot. De laatste keer dat we er waren, werd in het hotel omgeroepen dat we binnen moesten blijven omdat iemand dreigde in de buurt een bom te laten ontploffen.”

De betrokkenheid bij Israël is groot, ook op school. Logisch, vinden de scholieren. Dilen: „Iedereen is met een lijntje uit z’n hart verbonden met het land.” Aron: „De familie van mijn moeder woont er.” Peter: „Ik ben er geboren.” Allemaal gaan ze er minstens één keer per jaar naar toe. Waarom? Daniël: „Gewoon op vakantie. En laatst zijn we er met een excursie van school nog geweest.” Aron: „En om de familie te bezoeken.”

Ondanks dat ze zich verbonden voelen met Israël zouden zes van de zeven er niet willen wonen. Ariadne: „De mentaliteit is daar harder. Als je bij wijze van spreken in de goot ligt, word je niet zo snel en goed geholpen als hier.” Nathan: „Maar van alle landen buiten Nederland geeft Israël het meeste thuisgevoel.” Peter denkt er anders over: „Ik wil er zeker later naar toe. Ik ben er geboren en ik voel een band met het land en ik heb het idee dat daar nog dingen kunnen veranderen omdat het een jonge staat is. In Nederland is alles vastgeroest.”

Koosjer eten
Joods zijn is meer dan een band met Israël hebben en de politiek volgen. Ariadne: „Je bent het sowieso omdat je ouders ook joden zijn. Daardoor ben je verbonden met een groep. Je hebt dezelfde cultuur.” Yaëla: „Op straat herken je ook direct een jood.” Nathan lacht: „Aan z’n grote neus.” Yaëla: „Dat is onzin. Maar je hoort het aan de manier van spreken, en je ziet het aan de gebaren en het gedrag.”

Belangrijkste onderdeel van de joodse cultuur is volgens de zeven de traditie. Die bestaat uit honderden ge- en verboden. Dilen: „Bijvoorbeeld koosjer eten en op de sjabbat naar de synagoge gaan om de dienst bij te wonen.” Tijdens de dienst, waarin het lezen van de Thora centraal staat, zitten de mannen en vrouwen gescheiden. Ook dat is een onderdeel van de traditie, zegt Yaëla. „Of al die regels niet overbodig zijn? Nee hoor, de traditie werkt al eeuwen goed, waarom zouden wij eraan sleutelen?” Daniël: „Kijk, ik hou me zeker niet aan alle regels. Vooral de vervelende niet. Bijvoorbeeld dat ik op de sjabbat geen licht mag aandoen. Maar ik ken de regels wel en daardoor kan ik kiezen aan welke ik me hou en welke niet.”

Soms valt er voor de joodse jongeren niet veel te kiezen. Nathan: „Wij, jongens, zijn toen we klein waren, besneden. Of ik anders zou willen? Absoluut niet, ik ben trots op mijn besnijdenis.” De anderen lachen, maar denken er hetzelfde over. Nathan: „Zoiets is traditie en ik wil er niet aan denken om onbesneden te moeten leven. Dat lijkt me vies.”

Kadima wint op Maimonides

Uitslag schaduwverkiezingen op de joodse scholengemeenschap Maimonides:

Kadima - 45 procent

Likud - 25,2 procent

Arbeidspartij - 10,8 procent

Aleh Jarok - 4,5 procent

National Arab party - 2,7 procent

Shinui - 2,7 procent

Overig - 9,1 procent