Petra Jongeneel - 24 mrt 2006 15:16 - Gewijzigd: 24 mrt 2006 15:16

Even helemaal van de wereld

Gerwin (18): Ik had zeker eens per twee weken een epilepsieaanval

Met een gezicht rood van het bloed kwam hij bij. Verdwaasd keek hij om zich heen. Toen drong het tot hem door: voor de zoveelste keer een epilepsieaanval. Gerwin van den Hul (18): „Soms ben ik opstandig. Ik wil dolgraag zonder aanvallen leven.”

Gerwin van den Hul

Het liefst wilde hij de bouw in. Dat was geen optie. Stel je voor dat je op de steiger staat en je krijgt een epilepsieaanval. Heel graag wilde hij bij het opslagbedrijf voor kalverpoeder, waar hij tot voor kort werkzaam was, blijven werken. Maar zijn halfjaarcontract werd niet verlengd. Te vaak had hij een aanval op de werkvloer.

Gerwin van de Hul uit Garderen is een van de 120.000 Nederlanders die lijden aan epilepsie. Het Nationaal Epilepsie Fonds startte voor deze doelgroep vorige week de campagne ”Er zijn engere dingen dan epilepsie”. Het fonds wil hiermee vooroordelen over epilepsie wegnemen.

Als Gerwin op de kleuterschool zit, merkt zijn juffrouw dat hij veel met z’n ogen draait. Achteraf blijkt deze klacht al te wijzen op een kleine aanval. De klachten worden heviger als Gerwin -inmiddels overgeplaatst naar de speciale Rehobothbasisschool in Ede- in groep 8 zit. „Ik kon niet tegen de spanning rond de Cito-toets. Ik was vreselijk zenuwachtig. En daarop begonnen de aanvallen.”

Tegen een boom
Thuis, in de bus, op school. Overal kan Gerwin plotseling in elkaar zakken. Helemaal van de wereld. „Ik fietste eens naar school en opeens lag ik met fiets en al tegen een boom. Zomaar ineens. Heel m’n gezicht was kapot. En ik had de dag daarna nog wel een bruiloft. Ik moest mezelf toen behoorlijk oplappen.”

Hartfilmpjes en MRI-scans wijzen uit dat Gerwin aan epilepsie lijdt. Medicijnen moeten de ziekte onder controle houden. Toch lijken de aanvallen niet te minderen. „Toen ik zestien was, had ik zeker eens per twee weken een aanval.”

Als Gerwin dit in het ziekenhuis aan de arts vertelt, vindt deze het nodig hem een week op te nemen. „Ik onderging in het ziekenhuis in Harderwijk heel veel onderzoeken. ’k Heb uiteindelijk die week geen aanval gehad. Woensdags mocht ik naar huis. Vrijdags kreeg ik een aanval. Ik klapte tegen de oven in de keuken aan. Ik zat helemaal onder het bloed.”

„Op zo’n moment kun je me het beste even laten liggen. Ik kom vanzelf weer bij”, zegt Gerwin. Zijn vrienden en familieleden weten dit. Toch overheerst bij omstanders soms de paniek. „Op m’n werk ging ik opeens onderuit. En slaan en schoppen dat ik tijdens m’n aanval deed. Toen ik bijkwam stond er een ambulancebroeder naast me. M’n collega’s, die van mijn aanvallen afwisten, hadden van schrik 1-1-2 gebeld. Maar ik ging echt niet mee naar het ziekenhuis. Dat was niet nodig.”

Weer mis
In januari dit jaar verblijft Gerwin voor onderzoek zeven weken in een epilepsiecentrum. Daarnaast doet hij mee aan activiteiten zoals tafeltennis, voetbal, gym en fitness. De weekenden mag hij naar huis. Tijdens deze zeven weken krijgt Gerwin geen enkele aanval. Een dag na zijn definitieve thuiskomst gaat het toch weer mis. Opnieuw krijgt hij een aanval. Op dit moment lijkt een bezoek aan een homeopaat de laatste strohalm waaraan Gerwin en zijn ouders zich proberen vast te klampen.

Epilepsie blijft een moeilijk gespreksonderwerp voor Gerwin. „Ik praat er liever niet over, wil er niet mee te koop lopen. Maar soms kan ik het niet onder stoelen of banken steken. Zoals bij een sollicitatiegesprek. Maar liever houd ik het voor me. Ik wil geen medelijden van anderen.”

Een aanval, wat nu?
Een epileptische aanval ontstaat door een plotselinge, tijdelijke verstoring van het elektrisch evenwicht in de hersenen. Een aanval verschilt van persoon tot persoon. De een valt en gaat schokken, de ander staart slechts even voor zich uit. Als iemand in je omgeving een aanval krijgt, kun je het volgende doen:

Vermijd gevaarlijke situaties. Wanneer mensen tijdens een aanval gaan lopen en niet goed uitkijken, moet je voorkomen dat ze bijvoorbeeld een drukke straat oversteken.

Bij aanvallen met schokken of wilde bewegingen kunnen verwondingen ontstaan. Het is dan goed de persoon zo neer te leggen dat hij of zij nergens tegen kan slaan of schuren.

Bij sommige aanvallen komt overmatig speeksel vrij. Om te voorkomen dat er speeksel in de luchtpijp komt, is het goed mensen in stabiele zijligging te brengen.

Bij de meeste soorten aanvallen is eerste hulp niet nodig. Aan de aanval komt immers na enkele minuten vanzelf een eind.

Wanneer een aanval langer duurt dan vijf minuten is het nuttig om geneesmiddelen te geven die de aanval stoppen. Treedt er na enkele minuten nog geen verandering op, dan moet de hulp van een arts worden ingeroepen.

Bron: Nationaal Epilepsie Fonds