Petra Jongeneel - 17 feb 2006 14:37 - Gewijzigd: 17 feb 2006 14:37

„Mam, je moet weten dat ik van je hou”

Maaike (18) zorgt voor moeder na zes hartinfarcten

Vaak ging ze niet naar school. Haar huiswerk liet ze links liggen. Haar halfzijdig verlamde moeder had zorg nodig. Had háár nodig. Toch haalde Maaike Bakker (nu 18) haar vmbo-diploma. Haar ouders: „We zijn trots op onze dochter.” Maaike, zichtbaar emotioneel, weet even niks te zeggen.

Maaike strikt de veters van haar hulpbehoevende moeder.

Zes jaar geleden kreeg de moeder van Maaike Bakker uit Emmen een herseninfarct. Veel kan de op dat moment 12-jarige Maaike zich daarvan niet herinneren. Een ingrijpende operatie is nodig.

Daarna volgen in vijf jaar tijd zes hartinfarcten. „Mijn moeder was meer in het ziekenhuis dan thuis.” Voor Maaike en haar vader -haar acht jaar oudere broer is intussen het huis uit- is het een spannende tijd. „We zaten gewoon op het volgende infarct te wachten. Als er in drie maanden niks gebeurde, waren we verbaasd.”

Ondertussen zat Maaike op het vmbo. Van leren kwam weinig. „Ik kon me op school slecht concentreren. M’n schoolwerk bleef vaak in m’n tas zitten. Geregeld was ik ook thuis. Vanwege de spanning of om gewoon mee te helpen. Een wasje draaien, stofzuigen, eten koken, m’n moeder bijstaan met douchen, aan- en uitkleden, haar veters strikken, noem maar op. Er moet toch iemand thuis zijn voor m’n moeder?”

Voor Maaike was dit niet altijd makkelijk. „Soms had ik gewoon geen zin om thuis de handen uit de mouwen te steken, wilde ik iets voor mezelf doen. Ten slotte deed ik het dan wel, want ik voelde me schuldig als het thuis niet netjes was.”

Opnieuw vrienden maken
Van contacten met vriendinnen bleef weinig over. Omdat ik zo vaak ziek was, moest ik opnieuw vrienden maken als ik weer op school was.

Het karakter van mijn moeder was door het herseninfarct veranderd. Dat vond ik het ergste. Was zij eerst een vrolijke, spontane en sociale vrouw, nu werd zij een vergeetachtige, opstandige moeder. Ik herkende m’n eigen moeder niet meer en dat maakte me soms boos.”

Na het vmbo startte Maaike met de mbo-opleiding toerisme. Zowel bij deze opleiding als de daarna volgende studie detailhandel kon ze niet aarden in de klas. „Ik leek veel volwassener dan de rest. Klasgenoten genoten van propjes schieten, ik had wel belangrijkere dingen om mee bezig te zijn.”

Eenmaal aan het werk kreeg Maaike na klachten vanwege een tennisarm een ontslagbrief. Na een operatie kwam ze een halfjaar lang thuis te zitten. „Ik raakte depressief. Heel m’n dagindeling was weg.”

Hoe de relatie met haar moeder op dat moment was? Na even stilte: „Oorlog, het was compleet oorlog. Geregeld vluchtte ik het huis uit en liep door Emmen, puur om weg te zijn. Je zit te veel op elkaars huid.”

Beverig handschrift
Pas toen haar moeder tijdelijk opgenomen werd in een revalidatiecentrum leerde Maaike open over haar ervaringen te spreken. Een maatschappelijk werker begeleidde het gezin. „Het is heel moeilijk te zeggen wat ik denk en voel omdat mijn moeder dat als kritiek kan ervaren, maar toch heb ik geleerd open te zijn.”

Zo open, dat zij haar ervaringen heeft opgeschreven in een boek met verhalen van jonge mantelzorgers, dat vorige week is gepresenteerd. Het verhaal van Maaike is ronduit ontroerend. Op de trouwdag van haar ouders geeft zij haar moeder een vel papier. Heel persoonlijk blikt ze terug op de mooie momenten die ze samen hebben beleefd. Haar brief eindigt als volgt: Als laatste wilde ik je nog iets zeggen. Ik vind het niet makkelijk, daarom heb ik het opgeschreven. Mam, je moet weten dat ik van je hou.”

De reactie is overduidelijk. Maaike krijgt de brief terug met op de achterkant een beverig handschrift. „Ik ook van jou.”

In Nederland is één op de tien jongeren mantelzorger. In het boek ”Mijn vader draagt antilopenlerenschoenen” geven elf jongeren weer hoe het is om thuis voor iemand te zorgen. Het boek is voor 7,50 euro te bestellen via tel: 0341-438580 of stuur een mail naar info@mixmedia.nl o.v.v. boek mantelzorg.

Tips voor de jonge mantelzorger
Deel je zorgen. Zoek iemand die je vertrouwt en trek aan de bel.

Reageer je lekker af. Bewegen is bijvoorbeeld goed.

Ga er even uit en maak plezier. Voel je niet schuldig als je iets leuks gaat doen.

Vraag om hulp. Zet eens op een rijtje wat je allemaal extra doet. Bedenk wat iemand anders zou kunnen doen.

Koop iets leuks voor jezelf. Als je veel zorgen hebt, is het juist goed als daar prettige dingen naast staan. Dat houdt je in evenwicht.

Praat met lotgenoten.

Neem contact op met de mantelzorgconsulent. Deze is er voor ouders én voor (volwassen) kinderen en weet waar je het over hebt.

Bron: www. jongerenzorgen.nl.