Een verdwaalde kogel
Maandagavond was in Garderen de jaarvergadering van de vrouwenbijbelkring ”Eén ding is nodig”. Fernando & Janneke Galvaô-Hulst uit Brazilië waren uitgenodigd om aan de hand van dia’s iets te vertellen over hun werk onder straatkinderen in Rio de Janeiro. We hoorden en zagen hoe arme en kansarme kinderen grotendeels op straat leven.
Op een van die dia’s stond een jongen van een jaar of tien. Janneke vertelde dat hij trouw op de club kwam. Dat hij vaak belangstellend was en na de Bijbelvertelling zo veel vragen had. Op een middag was hij er weer. Opnieuw werd er verteld over die enige Zaligmaker Die onder de mensen (niet alleen Joden, maar ook Brazilianen) is gegeven. Na de vertelling maakten de kinderen, zoals gewoonlijk, een tekening, als verwerking van de Bijbelvertelling.
Toen de club uit was, rende deze jongen met zijn tekening door de nauwe straatjes van zijn favela of achterbuurt naar huis om die aan zijn moeder te laten zien. Net op dat moment kwam de militaire politie al schietend de wijk in, omdat het er zo onrustig was en de drugsbazen zo veel geweld uitoefenden. Een ’verdwaalde’ kogel trof deze tienjarige blijde jongen, en hij stierf.
Het raakte ons allemaal: wat intens verdrietig! Wat is er toch onvoorstelbaar veel (onbekend) leed. Waarom moest het zo gaan?
Zondagavond preekte ik uit de Heidelbergse Catechismus. Twee weken daarvoor waren vraag en antwoord 26 aan de beurt. Daar staat dat onze hemelse Vader niet alleen goed voor Zijn kinderen zorgt, er staat ook dat Hij Zijn kinderen soms kwaad laat overkomen. Dan bestuurt Hij rampen zo dat ook zij eronder lijden. Maar, zegt antwoord 26 dan, die almachtige Schepper van hemel en aarde, God de Vader, keert het wel „ten beste.”
Later dachten we als gemeente na over vraag en antwoord 27. Daar staat dat niet alleen vruchtbare jaren, maar ook onvruchtbare jaren uit Gods Vaderlijke hand tot ons komen. Dat niet alleen gezondheid, maar ook ziekte uit die Vaderlijke hand voortkomen. Dat door het wijze besluit en de machtige besturing van onze goedertieren hemelse Vader niet alleen rijkdom, maar ook armoede ons deel kunnen zijn.
En zondagavond waren vraag en antwoord 28 het onderwerp. Daar gaat het over geduld in tegenspoed, dankbaarheid in voorspoed en vertrouwen in alles wat nog in de toekomst ligt en ons kan overkomen. Aangrijpende waarheden!
En dan de volgende avond een plaatje van zo’n bruine Braziliaanse jongen, op de club voor straatkinderen in een favela in Rio de Janeiro. Kort daarna werd hij getroffen door een ’verdwaalde’ (?) kogel. Ja, die kogel was verdwaald. De politie bedoelde die vrolijk rennende jongen met zijn mooie tekening in de hand niet te treffen. Hij was geen crimineel, hij hoorde niet bij een drugsbende.
Waarom moest dat dan gebeuren? Waarom toch bestuurde de Heere deze kogel zó, dat precies deze jongen erdoor werd geraakt, dodelijk? Kende hij nu dat ene nodige? Kende hij nu door kinderlijk geloof die Zaligmaker van, ook Braziliaanse, zondaren? Zou zijn ziel gered zijn? Heeft de eenvoudige vertelling uit dat machtige Woord in zijn leven kracht gedaan tot behoud? Waren zijn zonden vergeven?
„Onze goedertieren hemelse Vader”, zo noemt Guido de Brès Hem in artikel 13 van de Nederlandse Geloofsbelijdenis. Het verstand begrijpt het niet. Alleen het geloof aanvaardt, buigt!
Garderen, ds. W. Pieters
Er zijn nog geen reacties geplaatst.