Gerald Harbers -  9 dec 2005 13:41 - Gewijzigd: 9 dec 2005 13:41

Joachim en Roland programmeren Rotterdamse virtuele metro

ROTTERDAM - „Station De Akkers, station De Akkers”, klinkt de stem van de vrouwelijke omroeper door de zolderkamer van Joachim Dorst (18). Samen met Roland Bal (18) bouwde hij twee Rotterdamse metrolijnen na, virtueel.

„Kijk, als ik het niet mooi vind dat de Erasmusbrug links staat, kan ik hem zo naar rechts verplaatsen.” Joachim wijst naar het landschap dat door de voorruit van de metro te zien is op het computerbeeldscherm. Vlak voor station De Akkers drukt de 18-jarige student communicatie op een knop van het toetsenbord. Een vrouwenstem roept tweemaal om dat we er bijna zijn.

Een lampje op het dashboard licht op. Joachim: „Door een podje -een kastje tussen de rails- weet ik nu dat de metro nog maar 30 kilometer per uur mag rijden.” Het geluid van remmen klinkt. Een luid gesis verraadt dat ze worden ontgrendeld. De compressor doet hoorbaar z’n werk om de luchtdruk in stand te houden.

Waarom heeft het tweetal de metro digitaal nagebouwd? Joachim lachend: „Je bent niet de eerste die dat vraagt. Allebei zijn we helemaal gek van de metro. Op de basisschool begon dat al. Elke dag reed ie langs. Dat vonden wij als jochies geweldig.” De komst van het digitale programma Trainsimulator gaf de doorbraak. Roland en Joachim zetten dat op hun computers. Roland: „Daarmee kunnen we lijnen ontwerpen, het materieel zoals rijtuigen namaken en de omgeving programmeren.”

Nachtelijk ritje

„Reizigers die dit zien, herkennen alles”, zegt de student als hij de metro in een tunnel stuurt. „De stations hebben we zo natuurgetrouw mogelijk nagemaakt en de wegen liggen op de goede plaats.” Auto’s en vrachtwagens rijden op een brug over de metrolijn. „Dat is de A16.”

Het tweetal gaat regelmatig op pad om hun digitale metronet zo natuurgetrouw mogelijk te maken. Joachim: „Als we een nieuw station programmeren, gaan we er twee dagen naartoe. We fotograferen alles en bewerken de foto’s zodanig dat ze in het programma ingevoerd kunnen worden.”

Ander gereedschap dat de twee jongens gebruiken is een videocamera en een geluidsrecorder. Roland: „We zijn een keer een nacht mee geweest met een metro en hebben alle geluiden opgenomen.” Het tweetal gebruikte de videocamera om de rit door de tunnels te filmen. „We bewerken de opname en voeren die in.”

„Ontelbaar veel uren” zitten in het project. Roland: „Een schatting geven gaat niet. De bouw van een rijtuig duurt twee volle dagen. Een station kost me drie tot twintig uur. Elementen die eenmaal kloppen kan ik zo overnemen in een ander station.”

De studenten krijgen regelmatig opmerkingen over hun project. Joachim: „Op onze website www.retmetro.nl komen dagelijks ongeveer 500 bezoekers.” Roland: „De eerste drie versies van de simulatie zijn per stuk ongeveer 2500 keer gedownload.” Een aantal fanaten werkt zelf bij de RET, het vervoersbedrijf dat de metro’s beheert. Joachim: „Zij zeggen dat iets precies klopt of wijzen op een detail dat in werkelijkheid net anders is.”
Terrorist

Het mooie aan de simulatie vinden de jongens de unieke kans dat mensen in de bestuurderscabine van de metro kunnen gaan zitten. Joachim: „Normaal mag niemand dat.”

De jongens proberen de lijn zo natuurgetrouw mogelijk na te maken. Joachim: „De borden die in het midden bij stations staan moeten in de goede volgorde staan.” Het interieur van de bestuurderscabine klopt tot op het laatste knopje.

Bang dat terroristen de simulatie zullen misbruiken om te oefenen voor een aanslag zijn de jongens niet. Joachim: „Een echte metro is van buitenaf op allerlei manieren in no time stil te zetten. Je kunt er dus niet zomaar mee rijden.” Lachend: „Een kaping van een metro lijkt me wel heel onwaarschijnlijk.”

Metrobestuurder wil geen van beide worden. Joachim: „Het moet een hobby blijven. Het leukst is en blijft het bouwen van de baan. Een hele middag de metro besturen is niets voor mij.”