Michiel Bakker -  6 dec 2005 15:20 - Gewijzigd: 6 dec 2005 15:20

In handen van een loverboy

Karin de Groot: Mijn dochter was zo verliefd, ze was al helemaal ingepakt

Zestien jaar was Ilse, toen ze haar spullen pakte en de deur van het ouderlijk huis achter zich dichttrok. Hoewel ze vanaf dat moment samenwoonde met een loverboy -”zijn enige doel is een meisje zo snel mogelijk klaar te stomen voor de prostitutie”- liet haar moeder de puber niet los. Twee jaar lang streed Karin de Groot voor het behoud van haar dochter. ”Dat ze uit het circuit gekomen is en dat het nu goed met haar gaat, is gebedsverhoring.”

Karin de Groot is getrouwd en moeder van drie zonen (16, 21 en 23 jaar) en een dochter (19). Vier jaar geleden was er niets bijzonders aan de hand. Het gezin zag er uit als alle andere. ”Natuurlijk hadden we de normale problematiek bij het opvoeden van jongeren, maar ik heb altijd een redelijk goede band met de kinderen gehad.” Inmiddels heeft Karin drie loodzware jaren achter de rug, maar gaat het weer de goede kant op.

Toen Ilse een jaar of veertien, vijftien was, merkte moeder dat ze behoorlijk onzeker was. ”Ze twijfelde erg aan zichzelf, hunkerde naar mannelijke aandacht, in de zin van bevestiging dat ze een mooi meisje was. Haar kleding en make-up neigden naar uitdagendheid. Als ik daar iets van zei, reageerde ze: ”Je bent ouderwets. Dit is de trend. Iedereen loopt er zo bij.” Ze liet zich niet terugfluiten. Ik heb het uiteindelijk geaccepteerd, om de vrede thuis te bewaren.”

Flitsende auto
In gesprekken met een orthopedagoog kwam Ilses onzekerheid aan de orde. In eerste instantie werkte de puber mee, maar toen de begeleiding eenmaal van de grond begon te komen, trok ze zich terug. Al snel bleek dat er heel wat meer aan de hand was. Karin hoorde dat haar dochter bij school door een jongen in een flitsende auto was opgepikt. ”Via via kwam ik erachter dat die vent niet deugde. Er ging gelijk een lampje branden.”

In een folder van stichting Het Scharlaken Koord had Karin ooit over loverboys gelezen. Verschillende signalen wezen erop dat haar dochter in handen van zo iemand was gevallen. ”Toen we haar daarmee confronteerden, maakte ze er een heel ander verhaal van. Meisjes die slachtoffer worden van een loverboy gaan enorm liegen. Toch was er al geen twijfel meer mogelijk. Die jongen, een buitenlander van ver in de twintig, was er inderdaad een. Maar Ilse was zo verliefd, ze was al helemaal ingepakt. Er was geen garen meer met haar te spinnen.”

Paniek, angst en verdriet streden bij Karin om voorrang. Thuis liep de spanning snel op. ”Als we de confrontatie met Ilse aangingen, zette ze zich tegen ons af. Er was enorm veel ruzie, met name door alle leugens die ze vertelde. Een loverboy wil een meisje isoleren van het thuisfront. Als er thuis geen problemen waren, zorgde hij wel dat er toch trammelant kwam. De situatie werd al snel onhoudbaar. Het kwam allemaal als een lawine over ons heen. Ilse had maar één doel: zo snel mogelijk samenwonen met haar vriend.”

Nederlaag
Hoe hoog de spanning ook opliep, Karin heeft nooit overwogen haar dochter buiten de deur te houden. Soms nam ze haar vriend mee naar huis. ”Als we nog een beetje contact met Ilse wilden houden, moesten we hem er voor lief bijnemen. Elk moment dat je dochter thuis komt, is winst. Je ziet elkaar, communiceert met elkaar, probeert tussen de regels door te horen in welke leefwereld ze zit en hoe het met haar gaat.”

De loverboy was in de ogen van Karin ”een gluiperd. Ik liet altijd duidelijk merken dat ik goed op de hoogte was van praktijken van bepaalde groeperingen, zonder die bij naam te noemen. Je moet nooit de confrontatie met een loverboy aangaan, maar proberen te voorkomen dat hij een wig kan drijven tussen jou en je dochter. Dat moet je hem niet gunnen. Als je hem tegen je in het harnas jaagt, loop je het risico dat je uiteindelijk helemaal geen grip meer op je dochter hebt.”

Toen Ilse na een halfjaar haar boeltje pakte en vertrok, gaf moeder haar een heel pakket waarschuwingen en adviezen mee. Karin ervoer het vertrek als een nederlaag. ”Ik vond dat we hadden gefaald. Achteraf zie ik dat het toch goed was dat ze wegging. Het enorme spanningsveld thuis was er ineens niet meer. Er was geen aanleiding meer voor conflicten. We hadden even een adempauze en probeerden verder te gaan met ons leventje.”

Vooral telefonisch hield Ilse contact met thuis. ”Haar spontaniteit kwam ineens terug. Ze had haar zin, waardoor ze uit een ander vaatje begon te tappen. Ze zat op een roze wolk.” Opmerkelijk genoeg bleef de puber haar schoolopleiding gewoon vervolgen. ”De politie heeft zich daarover verbaasd, want de meeste meisjes stoppen daarmee.” Karin denkt dat de opvoeding daarin een rol speelde. ”Je geeft als ouders je kinderen van alles mee in hun bagage. Sommige zaken gooien ze eruit, andere houden ze vast.”

Leeuwin
Terwijl Ilse haar leven deelde met haar vriend, zat haar moeder niet stil. ”Ik vocht als een leeuwin voor het behoud van mijn dochter. Dat ze samenwoonde stond me niet aan, maar die strijd hadden we verloren. Daarna richtte ik me erop dat ze niet in de prostitutie zou belanden. Het enige doel van een loverboy is: een meisje zo snel mogelijk daarvoor klaarstomen. Ik ging regelmatig ergens een bakje koffie met Ilse drinken, een hapje eten. Ook stuurde ik kaarten en belde ik haar. Ik liet duidelijk merken dat ik, hoewel ik erg teleurgesteld in haar was, toch van haar hield.”

Het kostte Karin veel moeite haar aandacht goed te verdelen tussen haar dochter en de rest van het gezin. ”Ik had een dubbele zorg voor Ilse die niet meer thuis woonde, maar het normale gezinsleven ging ook door. Dat vergde veel energie. Ik ben kilo’s kwijtgeraakt, sliep ’s nachts niet, leefde soms bijna op cafeïne. Soms functioneerde ik thuis nauwelijks meer en liep ik als een zombie over straat.” Bij alle gezinsleden speelde op de achtergrond een zekere angst. ”Loverboys werken in een groep. Ze staan voor niets. Je kunt zomaar te maken krijgen met vandalisme aan je huis of je auto.”

Karin vond het moeilijk dat haar man op een heel andere manier met de situatie omging. ”Hij vond het vreselijk wat er was gebeurd, maar zei: ”Laat Ilse maar in haar sop gaarkoken.” Het deed hem wel pijn, maar hij uitte dat op een andere manier. Dat hij zo rationeel dacht, kon ik niet begrijpen. Ik had veel meer een vechtersmentaliteit. Ik laat me m’n dochter niet door de eerste de beste buitenlander ontfutselen!”

Crimineel circuit
Familieleden, vrienden en mensen uit de evangelische gemeente waarbij het gezin De Groot is aangesloten, boden in deze moeilijke periode steun. ”De wijkouderling en de voorganger hebben veel voor ons betekend. Soms zit je zo boordevol emoties. Het is goed dat die eruit komen, dat je erover praat. Je hoeft je er niet voor te schamen dat dit probleem in jouw gezin voorkomt. Het kan iedereen overkomen.”

Teleurgesteld raakte Karin in officiële instanties waarop ze haar hoop had gevestigd. ”Er is een heel apparaat -politie, justitie, hulpverlening- in beweging gebracht om mijn dochter uit het circuit te halen, maar dat is niet gelukt. Je loop vast op juridische regels. Als kinderen vroeger afweken van het normale patroon, beslisten hun ouders dat ze naar een kostschool gingen. Als je nu 16 jaar bent, gebeurt er niets tegen jouw wil. Wij als ouders hadden niets te willen. We konden niet adequaat ingrijpen. De jeugd heeft veel te veel vrijheden gekregen.”

De ouders wezen er bijvoorbeeld op dat hun dochter gevaar liep vanwege de groep waarin ze verkeerde. ”Ze was verzeild geraakt in een crimineel circuit. Bij de jongen met wie ze samenwoonde, kwamen vrienden over de vloer die alles deden wat verboden is. Mijn dochter deed er niet actief aan mee, maar wist wat er speelde. De groep was bij politie en justitie bekend, maar er waren onvoldoende belastende feiten om mensen vast te zetten. Je moet hun wetskennis niet uitvlakken. Ze weten precies hoe ver ze kunnen, waar de mazen zitten.”

Jaloezie
Na anderhalf jaar kwam er een keerpunt. Ilse klopte bij haar moeder aan. ”Mijn dochter ging twijfelen aan de goede bedoelingen van haar vriend. Ze was vreselijk jaloers. Het liefst wilde ze haar vriendje voor zichzelf houden. Gaandeweg werd ze gewaar dat hij ook regelmatig met andere mooie meisjes werd gesignaleerd. Toen kwam de jaloezie. Al die lieflijke aandacht die ze in het begin kreeg, moest ze gaan delen met andere meisjes. Ze moest vechten voor haar plekje in die relatie.”

Hoe blij Karin ook was met de eerste signalen die op een mogelijke kentering wezen, ze probeerde haar vreugde richting Ilse niet te uiten. ”Je moet de twijfel op zo’n moment niet voeden, maar je dochter begeleiden. Ze moet uiteindelijk zelf tot de conclusie komen: dit is niet wat ik heb gewild en wat ik heb gezocht. Dat is een proces. Ze moest ervan doordrongen raken dat haar wereld een nepwereld was. Ik heb vaak tegen haar gezegd: ”Kijk eens in de spiegel. Wie ben je werkelijk en wie speel je dat je bent?””

Voor Karin was het gebedsverhoring dat haar dochter langzaamaan los begon te komen van haar vriend. ”Dat was niet mijn verdienste. Al die tijd dat ze bij hem zat, is er enorm veel gebed voor haar geweest. Niet alleen in ons gezin, ook in de gemeente. Op een gegeven moment zei ik tegen onze wijkouderling: ”Ik heb het gevoel dat mijn gebed niet door de zolder heen komt.” Toen zei hij: ”Dat is niet erg. Wij nemen het van je over. Er moet voor Ilse gebeden worden.” Ik moest leren mijn dochter los te laten en erop te vertrouwen dat God haar zou vasthouden. Dat is een heel proces geweest.”

Leegpraten
Verschillende keren vertrok Ilse bij haar vriend om haar intrek weer in het ouderlijk huis te nemen. ”De ene dag belde ze op dat ze hartstikke kwaad op hem was en kwam ze thuis. Een paar dagen later was ze weer stapelverliefd en ging ze weer naar hem terug.” Uiteindelijk was het de loverboy zelf die zijn relatie met Ilse definitief verbrak. ”Toen hij besefte dat hij met haar niet de kant op kon die hij wilde -de prostitutie- heeft hij er een punt achter gezet.”

Ilses wereld stortte in. Gesprekken met een gespecialiseerde hulpverlener hielpen haar om weer grip op het leven te krijgen. ”Je kunt niet alles met je moeder bespreken. Er zullen ongetwijfeld dingen gebeurd zijn waarvan ik geen notie heb. Bij de hulpverlener kon Ilse zich helemaal leegpraten, zonder enige gêne.”

Hoewel de loverboy voorgoed uit beeld verdween, vielen anderen uit de groep Ilse nog regelmatig lastig. ”Er is sprake geweest van serieuze bedreigingen, waardoor ze een tijd heeft moeten onderduiken. Nu is het al geruime tijd rustig, maar je weet het nooit. Het is onberekenbaar volk. Ilse vertoont zich in ieder geval niet meer in de plaats waar ze met de loverboy gewoond heeft. We hopen dat het verder rustig blijft.”

Inzinking
Een jaar nadat haar relatie met de loverboy werd beëindigd, heeft Ilse nog steeds gesprekken met een hulpverlener. ”Ze wil de periode die achter haar ligt voorgoed afsluiten. Daar is tijd voor nodig. Ze is enorm verliefd geweest en vervolgens enorm teleurgesteld geraakt. Dat is nogal wat, als je zo jong bent.”

Karin merkt dat haar dochter af en toe nog een inzinking heeft. ”Er gaat ongetwijfeld soms heel wat in haar koppie om, maar ze kan toch weer normaal functioneren. Ze heeft een goede baan gevonden en sinds enige tijd heeft ze weer een vriend. Dat is gelukkig een gezonde relatie. Nu kan ik mijn dochter op een normale manier loslaten.”

Ter bescherming van de privacy zijn de namen in dit artikel gefingeerd. Enkele feiten zijn om herkenbaarheid te voorkomen veranderd.