Een onvergetelijke dag
Voor velen zal vrijdag 25 november 2005 een onvergetelijke dag blijven.
’s Morgens had ik een vergadering in Woerden. Om 6.30 uur was ik op pad gegaan. Toen sneeuwde het al. Op de vergadering had ik de leiding tijdig aan de tweede voorzitter overgedragen, want ik wilde graag om 12.30 uur in Apeldoorn terug zijn. Om 13.00 uur zou de plechtigheid beginnen. Het zou het 387e huwelijk zijn dat ik zou bevestigen.
Bij Barneveld merkte ik dat het verkeer door de vele sneeuw begon te stropen, daarom verliet ik bij Voorthuizen de snelweg. De vroegere hoofdweg, in mijn verkeringstijd in een Lelijk Eendje vele malen gereden, was bekend. En tot Nieuw Milligen ging het redelijk. Ik kwam daar ruim voor halfeen. Ik kon niet weten dat ik vijf uur later 300 meter verder zou zijn.
Eerst belde ik mijn vrouw, daarna de koster, om te zeggen dat ik wel laat zou zijn. Het bruidspaar was evenwel ook een uur verlaat. Daarna heb ik het bruidspaar gebeld om te zeggen dat ze maar eerst foto’s moesten gaan maken.
Een diaken, die bij de politie gediend had, had informatie ingewonnen. Omkeren en over de snelweg gaan was zinloos, want die was afgesloten. Ds. J. M. Kleppe werd gebeld om de dienst waar te nemen. De uren daarna mocht ik leren hoe afhankelijk we zijn. En ook hoe onterecht optimisme soms is; ik heb daar al veel last van gehad. Ook op die Amersfoortseweg. Ik dacht steeds: „We zullen zo wel gaan rijden.”
Ik had mijn handpalmcomputer uit zijn standaard gehaald en zocht wat programma’s om wat te doen, maar kon me niet concentreren. Steeds keek ik vooruit of ze nu al waren gaan rijden. Geweldige sneeuwbuien ontnamen me het zicht. De autoruiten besloegen constant. Ik had wel eens gelezen van koolmonoxide in een stilstaande auto en zette dus mijn motor af. Ik pakte mijn gemeentegids om alle leden van mijn gemeente me voor de geest te halen.
Na daar nog vier uur te hebben gewacht, was mijn geduld op. Met moeite gekeerd, om al snel te leren dat het ook terug vaststond, voor de rotonde. Een bestelauto stond daar met zijn neus de verkeerde kant op. Dan maar door de berm, het fietspad op. Zou het gaan? Twee auto’s voor me liepen vast toen ze de weg weer opwilden.
Dan maar via het fietspad richting Uddel. Dat ging! Inmiddels brandde mijn brandstoflampje alarmerend. Gelukkig kon ik in Uddel tanken. Met een slakkengang naar Nunspeet gereden en toen via Epe op weg naar Apeldoorn. Zou ik daar de snelweg nemen? Hoeveel kilometer file stond er ook alweer voor Arnhem? Nee, dus.
Via Emst naar Vaassen, om daar nog eens een uur in een file te staan. En ontsnappingspoging liep op niets uit. Later op de weg naar Apeldoorn wist ik gelukkig de binnenwegen te vinden en glibberend kwam ik om kwart over zeven thuis. Zelfs de receptie moest al voorbij zijn.
Trouwens, ik moest catechiseren. De eerste catechisatie was door de koster afgelast: er was slechts één catechisant. Toen ging ik de belijdeniscatechisanten maar afbellen. De helft had zelf al afgebeld: vastgelopen op weg naar de receptie van het bruidspaar, ook belijdeniscatechisanten. Voor Jos Fraanje en Willemien de Rijke is het toch een onvergetelijke dag geworden. Ze zullen het voornaamste ook niet vergeten: hun trouwtekst: „Dient elkander door de liefde.” Laten wij dat ook maar nooit vergeten.
Apeldoorn, ds. C. J. Meeuse
Er zijn nog geen reacties geplaatst.