Gerald Harbers - 18 nov 2005 17:37 - Gewijzigd: 18 nov 2005 17:37

Stiekem naar een abortuskliniek

Inez (17): Mijn ouders wisten niets van de zwangerschap

„Abortus, abortus, abortus. Dat was het enige wat ik dacht toen ik er op mijn vijftiende achter kwam dat ik zwanger was.” Mbo-studente Inez (17) maakte twee jaar geleden een afspraak voor de ingreep. „Wat zijn nou vijf dagen bedenktijd op een mensenleven?”

Inez is volgens de arts in de abortuskliniek elf of twaalf weken zwanger als er een echo wordt gemaakt. „Ik mocht niet meekijken op het scherm. Ze waren zeker bang dat ik dan niet meer zou willen.” De toen 15-jarige vmbo-scholiere draaide het beeldscherm gewoon om. „Ik had toch zeker het recht om te zien wat er in mijn eigen buik zat?”

De tiener, afkomstig uit een dorp in Overijssel, wil het liefst op dat moment al een abortus laten uitvoeren. „Ik had zoiets van: die vijf dagen bedenktijd zijn nergens voor nodig. Ik weet het toch wel zeker.” Achteraf gezien zijn vijf dagen bedenktijd volgens Inez veel te kort. „De politiek moet ze zeker niet afschaffen. Wat zijn nou vijf dagen op een mensenleven?”

De abortuskliniek houdt zich aan de regels. Pas na vijf dagen mag Inez terugkomen. Ze plant de afspraak voor een maandag, zonder dat haar ouders ergens van af wisten. „Officieel is het zo, dat als zij nergens van af weten, de abortus zonder hun toestemming uitgevoerd mag worden. Ze moeten het laten weten als ze het niet goed vinden, en dan gaat de ingreep niet door.”

Waarom ze het niet tegen haar ouders vertelde? „Ik wist dat ze ertegen zouden zijn. Ik ben gelovig opgevoed. Ik wist dat God mijn handelen niet goed zou vinden. Maar aan de andere kant dacht ik dat Hij er wel begrip voor zou hebben dat een meisje van vijftien nog geen kind wil hebben.”

Boos
De enigen die weten dat Inez zwanger is, zijn twee vriendinnen van de middelbare school en haar zus. Denkt ze. Op de zaterdagavond voor de ingreep wordt Inez’ zus gebeld door een vriendin van haar moeder. „Zij had gehoord dat ik abortus wilde laten plegen.”

De vriendin van Inez’ moeder haalt het tweetal op uit de stad waar ze op dat moment uitgaan en brengt hen naar huis. De volgende ochtend brengt de vriendin Inez’ ouders, die dat weekend weg waren, telefonisch op de hoogte. „Zij zijn direct naar huis gekomen. Ik weet nog dat het heel lang duurde. Ik was zenuwachtig en bang dat ze vet boos zouden zijn. Aan de andere kant was ik blij dat ik het zelf niet hoefde te vertellen. Nu konden ze er tijdens de terugreis al over praten en kreeg ik niet de eerste reactie over me heen.”

De reactie van haar ouders weet Inez nog goed. „Ze waren een beetje stil en emotioneel. Niet echt boos of zo. Gelukkig maar.” De ouders laten gelijk een fax sturen waarin ze ingreep verbieden. „Zo wisten ze zeker dat de kliniek het niet mocht doen.”

„Ik was toen ontzettend boos, ik heb een poosje niet met hen gepraat. Op maandagochtend heb ik nog naar de kliniek gebeld om te vragen of de abortus toch door zou kunnen gaan. Maar dat mocht niet.”

Inez is bang dat ze haar vrijheid kwijtraakt door de zwangerschap en de zorg voor het kind. „Ik was helemaal gespitst op maar één mogelijkheid: abortus, abortus, abortus. Alle andere mogelijkheden die ze ook in de kliniek vertelden, zoals adoptie, verwierp ik. Misschien heeft dat ook met mijn karakter te maken. Ik kan behoorlijk koppig zijn.”

Liegen
De vader van het kind hoort na twee maanden het nieuws. „Eerder dacht ik er niet aan en ik zag hem nooit meer: onze relatie was al voorbij. Eerst geloofde hij het niet. Maar toen ik zei dat ik een abortus had overwogen, werd hij heel stil en kreeg hij tranen in zijn ogen. Hij zei: „Dat mag je nooit doen.””

Inmiddels zijn de plannen voor een abortus van de baan. „Ik genoot uiteindelijk toch van de zwangerschap. Klasgenoten, leraren, iedereen was er positief over.” De aanstaande moeder gaat naar de verloskundige en mag daar de echo’s wél zien. „Zij vertelde mij dat de vrucht geen twaalf weken oud was, toen ik de abortus wilde laten uitvoeren, maar zeventien weken.” Fel: „De mensen in de abortuskliniek hebben dus gelogen. Want in die periode van de zwangerschap groeit het kind heel snel. Ik was woedend op de mensen van de kliniek.”

Tussen Inez’ ouders en de vader van het kind klikt het „wonder boven wonder” goed, hoewel er een discussie is over de naamgeving. Volgens Inez is de vader bang dat hij geen goede vaderrol zou kunnen spelen. „Hij dacht misschien dat hij het kind minder mocht zien. Want bij de naamgeving horen ook alle rechten. Hij komt nu één of twee keer per week om zijn zoon te zien en neemt hem af en toe een middag mee.”

De nu 2-jarige krullenbol Leo met zijn mooie donkerbruine ogen draagt de achternaam van zijn moeder. Ook zijn voornaam en doopnaam heeft ze zelf bedacht. „Mijn ouders moesten bij de doop antwoorden op de vragen, want ik had nog geen belijdenis gedaan. Ik mocht Leo wel zelf vasthouden.”

Inez is naar eigen zeggen door de geboorte van haar zoon volwassener geworden. „Ik heb toch de verantwoordelijkheid voor hem. Een jaar op reis gaan kan niet. Of ik moet ’em meenemen. Gelukkig kan ik nog wel naar school. Mijn vader, die thuis werkt, zorgt veel voor hem. En iedereen is dol op mijn zoontje.”

Leo loopt de kamer binnen. Inez: „Geef mamma maar een kusje.” Leo geeft zijn moeder een zoen. De zus van Inez brengt hem naar boven. „Hij gaat altijd om halfnegen naar bed. Ik moet trouwens ook nog huiswerk maken.”

De naam van de geïnterviewde is gefingeerd.