Geplaatst:12 okt 2005 09:27 - Gewijzigd: 12 okt 2005 09:27

Satan moordt

De tekst was een vervolg op de intredetekst („Indien dan de Zoon u vrijgemaakt zal hebben, zult gij waarlijk vrij zijn”, Johannes 8:36): „Voorwaar, voorwaar zeg Ik u: zo iemand Mijn woord bewaard zal hebben, die zal de dood niet zien in der eeuwigheid” (Johannes 8:51).

Wat zei ik dan, dat het zo stil werd? Het ging over de dood en over wie de heerschappij over de dood heeft, namelijk de duivel. En de woorden die toen zo’n indruk maakten, waren: „Gisteravond heb ik de duivel bezig gezien zielen te vermoorden!”

Wat had ik dan gezien? Waar was ik dan geweest?

Het was zaterdagavond 9 mei. De eerste zaterdagavond die ik in de pastorie aan de Langestraat doorbracht. En wat hoorde ik? Muziek, popmuziek of jazzmuziek. Drie huizen van de pastorie af bevond zich een café, met daarachter, aan de Achterweg, een bar-dancing. En heel wat jongelui waren luidruchtig bezig te adverteren dat ze de duivel liever hadden dan Jezus; dat ze hun zaligheid graag voor een borrel of wat bier verkwanselden.

Ik zat dat aan te horen, dwars door gesloten ramen heen. Wat moest ik doen? Eigenlijk… Ja, eigenlijk moest ik erheen om te getuigen en te waarschuwen. Maar ja, daar had ik toch helemaal geen zin in. Daar had ik mezelf niet voor over: uitgelachen en bespot worden was nog maar het minste; misschien werden ze wel boos en handtastelijk.

Dus ik zon op een uitvlucht om er niet heen te hoeven. Maar ik vond er geen. De enige schamele gedachte die ik vond, was: „Ik zal wachten tot twaalf uur. Als het dan nog niet afgelopen is, moet ik toch maar gaan.” En helaas, het was om twaalf uur nog niet afgelopen.

Jarenlang zou dat nog zo zijn. Toen moest het er toch maar van komen. Ik hees mij in mijn zwarte domineesjas met de gedachte dat dit misschien enige indruk zou maken. Niet dus! Een hoed had ik toen nog niet. Dat zou trouwens toch averechts hebben gewerkt, vermoed ik.

En daar ging ik op die horde jonge mensen af. Ze keken best verbaasd, sommigen misschien ook wel verschrikt? Ik probeerde hier en daar wat te zeggen, maar alleen als ik letterlijk in iemands oren tetterde was ik enigszins verstaanbaar. Daarom ging ik naar het podium om de muziek wat zachter te laten zetten. Maar voordat ik daar was, kwam de eigenaar al op me af en gebaarde me naar buiten te gaan. Deze nieuwe ”klant” had hij liever niet.

Dit vertelde ik dus in het Hervormd Centrum. En jaren later wisten sommigen het zich nog te herinneren. Wat was het gevolg? Ik weet niet wat de Heere er allemaal voor gevolgen aan verbonden heeft, maar twee dingen weet ik wel.

Later vertelde een catechisant me dat hij met zijn meisje ook wel eens naar zulke gelegenheden ging, maar die ontzaglijke opmerking in die eerste morgenpreek in Genemuiden raakte hen beiden zo dat ze daar geen voet meer binnen durfden zetten.

Het andere dat ik mij herinner is dat ik mijn nog maar een halve week tevoren had verbeeld dat ik van mensenvrees geen last had. En nu trilde ik als een rietje, lafaard die ik was. De eer van mijn Koning? Het zielenheil van arme zondaren? Of ging ik alleen maar omdat ik niet durfde niet te gaan!

Garderen, ds. W. Pieters