Geplaatst:28 sep 2005 10:35 - Gewijzigd: 28 sep 2005 10:35

Relatie

Het was zaterdagavond 20 juni 1981. Een warme avond. Ik zou voor de eerste keer in Genemuiden een voorbereidingspreek voor het heilig avondmaal houden. Waarom weet ik niet meer, maar ik was van plan over een tekst te preken waarover ik als kandidaat al een- en andermaal had gepreekt: Psalm 143:6: „Ik breid mijn handen uit tot U; mijn ziel is voor U als een dorstig land. Sela.”

De voorbereiding van de preek lukte helemaal niet, al was het bekende stof. Ik was leeg en werd alleen maar leger. Van pure ellende ging ik rond 21.00 uur naar mijn ambtsbroeder ds. C. Vogelaar. Ik had hem in de ruim vijf weken dat we beiden in Genemuiden woonden, leren kennen als een hartelijke en belangstellende vriend.

Aangekomen bij de pastorie van de gereformeerde gemeente werd ik vriendelijk ontvangen. Ondanks het feit dat het zaterdagavond was, een moeilijke avond voor predikanten om bezoek te ontvangen, net voor de ’preekdag’, werd ik drie hoog, in zijn studeerkamer ontvangen. En daar zaten we te praten.

Eerlijk vertelde ik toen hij me vroeg hoe het ermee stond dat ik me zo ellendig en leeg voelde. En dat ik de volgende dag voor de eerste keer in mijn ’eigen’ gemeente een voorbereidingspreek moest houden. Hoe moest dat nu?

Ja, wat moest hij zeggen? Gaande het gesprek vroeg hij waar ik over wilde preken, de volgende morgen. Ik noemde mijn tekst. Direct daarop volgde: „O, nu begrijp ik waarom jij zo leeg bent, zo arm! Jij wilt als een rijke preken over een tekst vol armoede, als een bezitter over het gebed van een missende!”

Ik werd door deze inzichtgevende opmerking niet geestelijk of rijk, maar het was toch wel een bijzonder doorkijkje dat hij me mocht geven. En het betekende heel veel voor me, zo aan het begin van mijn ambtelijke loopbaan, als 23-jarige predikant. Het is me bijgebleven. Elkaar als ambtsbroeders wijze raad te geven en die van elkaar in ontvangst te nemen. Dat hoort bij het pastorzijn, dat is: herderzijn. Hoe vaak is het al niet gebeurd dat God een eenvoudig, vriendelijk woord zegende?

Dit voorval aan de Langestraat -waarbij we over kerkmuren heen keken; en ik weet: Dat kunnen we nog steeds doen- leerde mij dat het belangrijk is om als predikers ’in de huid’ van de tekst te kruipen. Dat deed ík in dat geval niet. Dat schonk de Héére mij, arm gemaakt. Eerst tot mezelf preken, dan tot de gemeente. De beste preek is die waar de prediker uit ondervinding spreekt.

Waarom is dat zo? Om de eenvoudige reden dat het in kerk en pastorie niet gaat over een religie, maar over een relatie. Religie is het geheel van waarheden. Daar hun je heel afstandelijk over praten. Maar een relatie -als je dat woord goed tot je laat doordringen weet je dat ook- gaat over ons hart, ons diepste wezen. Daar gaat het om, niet alleen in een voorbereidingspreek op het hoogheilig avondmaal, maar in elke preek en in elk psalmversje!

Zing de tekst voor die 21e juni 1981 maar mee:

Ik hef mijn handen naar de hoge;
Mijn ziel is voor Uw alziend’ ogen,
Gelijk een dor, een dorstig land,
Dat sedert lang ligt uit te drogen,
Verkwijnend, in die doodse stand.

Zo persoonlijk is het als je op catechisatie opzegt: Mijn enige troost, in leven en sterven, is dat ik met lichaam en ziel het eigendom ben van mijn getrouwe Zaligmaker Jezus Christus.

Garderen, ds. W. Pieters

Dit artikel is vandaag te lezen op de Achterkrant van het Reformatorisch Dagblad.