Gerald Harbers - 22 jul 2005 22:25 - Gewijzigd: 22 jul 2005 22:25

Trots op de trein

Pieter (16) is de op een na jongste conducteur bij Stoomtrein Goes-Borsele

Een schrille fluittoon klinkt, witte rook spuit omhoog. De vier conducteurs steken hun hand omhoog. De machinist gooit de remmen los en met een schok komt het ruim 50 meter lange gevaarte in beweging. „Zo’n ouderwetse trein is pure nostalgie. Het is toch mooi om daarmee te rijden?”

„Goedemiddag, uw plaatsbewijzen alstublieft.” Pieter van den Boogaard (16) uit Sliedrecht loopt op een zonnige middag door de coupés van de ouderwetse trein. Aan een klein meisje vraagt hij: „Wil jij zelf je kaartje knippen?” Dat laat het kind zich geen twee keer zeggen. Met beide handjes knijpt het meisje in de tang. Een keurig gaatje verschijnt in het kaartje, dat ze trots aan haar opa en oma laat zien.

Pieter, vrijwilliger bij de Stoomtrein Goes-Borsele (SGB), woont op 105 kilometer afstand van zijn vakantiebaan: in Sliedrecht. Hij werkt voor het derde seizoen in de stoomtrein. „Ik logeer twee of drie weken bij mijn opa en mijn oma in Goes en ga elke dag als conducteur twee keer mee naar Hoedekenskerke en terug.”

De Sliedrechter rolde vanzelf in zijn vakantiebaan. „Mijn oom vroeg of ik wilde helpen bij de minitrein in Hoedekenskerke. Daarin kunnen kinderen tegen betaling van 1 euro een rondje meerijden. Twee jaar zat ik achter de knoppen van dat apparaat. Op m’n veertiende maakte ik de overstap en werd conducteur in de stoomtrein.”

Voordat hij zijn werk kon doen, moest hij een cursus volgen. „Van kaartjes controleren tot het ontluchten van de trein. Daardoor worden de remmen aangetrokken en kan die ’s nachts niet wegrollen. Alle handelingen moest ik minimaal drie keer doen en laten aftekenen door de hoofdconducteur. Gelukkig heb ik alle vaardigheden binnen een week gehaald.”

Uniform
De werkdag van de 6-vwo’er begint rond 07.45 uur. „We maken de rijtuigen schoon. We nemen alles af met een natte doek, dweilen de vloeren en stofzuigen de boel af en toe.” Om 11.00 uur gaat de trein vanuit Goes op weg, richting het Zeeuwse dorp Hoedekenskerke. „De rit duurt ongeveer veertig minuten. Ik controleer dan de kaartjes en verkoop ze aan mensen die er nog geen hebben.”

Na de controle loopt Pieter regelmatig door de trein. „Om aanwezig te zijn, zoals dat heet.” Lachend: „Soms moet ik de mensen waarschuwen. Passagiers mogen niet met de schoenen op de bank of hun hoofd te ver buiten het raam steken. Een boom is hard als je daar tegenaan botst.” Een ander vergrijp is dat de inzittenden wel eens de deuren openen. „Gelukkig rijdt de trein niet sneller dan 30 kilometer per uur. De snelheid van de locomotief is begrensd.”

Na de aankomst in Hoedekenskerke heeft de scholier anderhalf uur tijd over. „Dan drink ik meestal koffie en klets ik met collega’s. Verder krijg je veel vragen van toeristen. Hoe dat komt? Door het uniform natuurlijk. Je bent herkenbaar, binnen en buiten de trein. Welke vraag het meest wordt gesteld? Waarom de trein stilstaat.” Lachend: „Tegen de kinderen zeg ik altijd: De locomotief heeft een lekke band.”

Ondanks de hitte draagt de Sliedrechter ook deze middag een pet, donkere broek, stropdas en lichtblauw overhemd, het officiële uniform van de SGB. „Het overhemd moest ik zelf kopen. De rest leen ik. Ook de pet, want die is bijna niet te betalen. En zo veel verdien ik niet met het werk.”

Per dag krijgt de conducteur 12,50 euro. „Ik doe dit werk niet voor het geld. Daarvoor heb ik een andere vakantiebaan in Sliedrecht. Als administratief medewerker op een verzekeringskantoor.” Waarom Pieter dan toch als conducteur meegaat? „Het is leuk om met mensen om te gaan. Een praatje met ze maken, ze te helpen als dat nodig is. En zo’n ouderwetse trein is pure nostalgie. Het is toch mooi om daarmee te rijden?”

Geliefde bagage
Voordat een week geleden de iets jongere Nikolai Jacobs de gelederen kwam versterken, was Pieter de jongste kaartjescontroleur in dienst van de SGB. Nikolai is leerling-conducteur en wordt opgeleid door Pieter.

Vlak voor station Goes loopt Pieter met Nikolai door de trein. De laatste maakt met zijn handen een toeter voor de mond en roept: „Goedemiddag, wij naderen station Goes, vergeet niet met uw geliefde familie en bagage uit te stappen.”

Het treinpersoneel kan na het uitstappen van de laatste passagier nog niet naar huis. „We moeten de vloer vegen en het geld natellen.” Deze dinsdag is er 4,20 euro over. „Dat gaat in het fooienpotje.”

Dit is het tweede deel in de serie Vakantiewerk. Volgende week zaterdag deel drie. Heb jij een leuk vakantiebaantje? Mail naar magneet@refdag.nl of bel 055-5390222.