Petra Jongeneel - 25 jun 2005 08:55 - Gewijzigd: 25 jun 2005 08:55

Keepen in een rolstoel

Het lijkt een moeilijke combinatie: in een rolstoel zitten en voetballen. Tóch is dit voor de Barneveldse Wilco Evers (18) geen probleem. Samen met zijn vrienden is hij regelmatig op een voetbalveldje te vinden. Christiaan Deij (18): „Daar heb ik Wilco voor het eerst ontmoet. Het was supermooi om te zien hoe hij als keeper met zijn kar de bal tegenhield.”

De Barneveldse Wilco Evers werd achttien jaar geleden geboren met het syndroom van Larssen, een aandoening waarbij de spieren en botten vergroeien. Voor Wilco betekende deze zeldzame ziekte dat hij nooit zou kunnen lopen en zijn ene hand beperkt kon gebruiken. Een ziekte die hem afhankelijk maakte van anderen.

Toch groeide Wilco op een zo gewoon mogelijke wijze op. Hij ging naar een ’gewone’ basisschool, speelde met niet-gehandicapte vriendjes en deed met allerlei activiteiten, zoals optochten met Koninginnedag, mee.

Zijn vriend Christiaan leerde hij zo’n zeven jaar geleden kennen. Deze kwam destijds bij hem in de straat wonen. De toen 11-jarige jongens ontmoetten elkaar voor het eerst op een voetbalveldje waar Wilco met een aantal jongens regelmatig te vinden was. Christiaan: „Ik stond echt even te kijken dat hij met zijn rolstoel aan het keepen was. Het was supermooi om te zien hoe hij met zijn kar de bal tegenhield.” Wilco: „We hadden wel speciale regels. De spelers mochten alleen laag schieten, want anders kon ik de bal nooit tegenhouden.”

Vanaf het eerste moment klikte het tussen de jongens. Lezen bleek een gezamenlijke hobby. „We raakten aan de praat over de Kameleon, daar was ik toen fan van”, lacht Wilco. „Ik leende die serie van hem, en Wilco kreeg van mij Kruimeltje”, licht Christiaan toe.

Lego
Steeds meer kwam het tweetal bij elkaar over de vloer. Wilco: „Mijn ouders hadden heel veel lego ingeslagen omdat ik bijvoorbeeld niet buiten kon skelteren met andere jongens.” Urenlang was Christiaan in huize Evers om samen met Wilco met lego te spelen.

Na groep acht ging Christiaan naar het Groen van Prinsterer College in Barneveld en Wilco naar het Van Lodenstein College in Amersfoort. Buiten schooltijd trokken de twee nog veel met elkaar op. „Dagelijks speelden we soldaatje.” Een foto van een stralende Wilco met soldatenpak in zijn rolstoel laat zien hoe serieus beiden het spel namen.

Tot op de dag van vandaag zijn de twee dikke vrienden. Allebei volgen ze de meao op het Hoornbeeckcollege in Amersfoort. Wilco doet de commerciële richting, Christiaan de administratieve. Na schooltijd computeren de twee veel samen. Ook gaan ze wekelijks met elkaar op stap. Christiaan: „We gaan dan bijvoorbeeld naar het dorp, een terrasje pikken of naar de snackbar. Wilco met zijn elektrische rolstoel en ik op de fiets.”

Moe kan hij er moeilijk van worden, want trappen hoeft Christiaan niet. „De rolstoel van Wilco gaat 8 kilometer per uur, da’s iets te langzaam voor de fiets. Daarom laat ik me lekker trekken. Maar dat heeft ook nadelen. Toen we al kletsend door het bos reden, klapten we plots tegen elkaars wielen.” Grinnikend: „Dat kostte me tot twee keer toe een band.”

Afhankelijk
Naarmate de jaren verstreken, kon Christiaan Wilco steeds meer helpen met de dingen die hij zelf niet kon. „Als Wilco’s ouders niet thuis zijn, is het voor mij geen probleem om Wilco over te zetten van zijn elektrische rolstoel in zijn duwrolstoel. En als ik een avondje bij Wilco ben, schenk ik drinken in. Ik kom hier bijna dagelijks, het is gewoon m’n tweede huis. Ik heb ook rijles bij autorijschool Evers, het bedrijf van Wilco’s vader.”

Wilco vindt het niet lastig om afhankelijk te zijn van zijn vriend. „Ik ben niet anders gewend. Het is goed zo.” Christiaan schiet in de lach. „Je bent ook wel een beetje gemakzuchtig, hoor.” Dat durft Wilco niet te ontkennen.

Op andere gebieden loopt Wilco wél tegen zijn handicap aan. „Het zoeken van een stageplek is echt niet leuk. Sommige bedrijven durven niet duidelijk aan te geven dat ze geen gehandicapten willen of kunnen gebruiken en houden je daarom aan het lijntje. Kom er liever eerlijk voor uit, dan weet ik waar ik aan toe ben. Of laat mij gewoon een dagje meedraaien op een werkplek, dan kunnen ze zien wat ik wel en niet kan.” Door eigen inzet heeft Wilco uiteindelijk een stageplek gevonden. „Ik heb er veel tijd en energie in gestoken. Gelukkig kon ik terecht bij Van Essen, een computerbedrijf in Barneveld en later bij Brons, een vee- en mengvoerbedrijf in Voorthuizen.”

Niet iedereen vindt de vriendschap tussen Christiaan en Wilco vanzelfsprekend. Christiaan: „Sommige mensen reageren met: Wat moet jij met die gehandicapte jongen als vriend? Met zulke reacties ben je bij mij aan het verkeerde adres. Daar kan ik super kwaad om worden.”

Voor Christiaan is de vriendschap met Wilco niet anders dan die met niet-gehandicapte vrienden. „Ik ben niet Wilco’s verzorger, maar puur zijn vriend.”