Gerald Harbers - 21 mei 2005 09:10 - Gewijzigd: 21 mei 2005 09:10

Leven aan een lijn

Willem (15) zit zes maanden vast in jeugdgevangenis Groningen

Met een zacht gezoem gaan de circa 4 meter hoge stalen hekken open. De zon schijnt weer, de bezoeker is vrij. Willem Metsier (15) niet. Hij mag pas over drie weken vertrekken. Hij vertelde vorige week zaterdag tijdens de nationale open dag van de gevangenissen zijn verhaal aan Magneet. „Ik wil nooit meer vastzitten.”

„Ik wil nooit meer vastzitten.”

„Ik verblijf inmiddels ruim vijf maanden in de jeugdgevangenis van Groningen. Ik zeg met opzet verblijf, en niet dat ik hier woon, want ik ben hier niet vrijwillig. Wonen, dat doe ik bij mijn moeder. Zodra ik vrij kom, ga ik weer naar huis terug.

Ik zit hier omdat ik twee jongens van mijn school ernstig heb mishandeld met een boksbeugel. Zodanig dat ze naar het ziekenhuis moesten. Verder wil ik er niet veel over zeggen, want ik leer naar de toekomst te kijken, en niet naar het verleden.

Poedelnaakt
Van maandag tot vrijdag moet ik in de gevangenis naar school. Tijdens de lessen ben ik vooral bezig met de stof van mijn eigen school in mijn woonplaats. Ik zit in de derde klas van het vmbo. Een docent van mijn scholengemeenschap zorgt ervoor dat ik de boeken en de leerstof hier krijg. Dan kan ik over drie weken, als ik weer vrij ben, gelijk meedoen met de rest van de klas en loop ik tenminste niet achter. Ik wil graag verder met mijn opleiding

Na het vmbo wil ik graag de opleiding tot maatschappelijk werker volgen. Ik hou ervan om met mensen om te gaan. Hier in de gevangenis krijg ik wel veel mensenkennis, omdat we heel intensief met elkaar omgaan.

Na de schoollessen gaan we met de groep van twaalf mensen eten. Iedereen heeft een taak. De een bedient, de ander wast af. Na de afwas tellen we al het bestek. Dat is om te voorkomen dat we een mes of vork als wapen meenemen naar onze cel/kamer om later als wapen te kunnen gebruiken. Daarom drinken we ook niet uit glazen, maar uit plastic bekers. In onze kamers hebben we geen plastic zakken en mogen we geen riem en schoenen dragen. Daarmee kun je zelfmoord plegen.

Voor en na het eten is het altijd: „Momentje.” Iedereen is dan even stil voor degenen die willen bidden. Ik bid ook, want ik ben gelovig opgevoed. Regelmatig komt de predikant van onze gemeente op bezoek.

Waar ik met hem over praat? Hij vraagt altijd hoe het met mij gaat en ik vertel hem hoe het leven hier is. Daarnaast komen mijn ouders elke week apart -ze zijn gescheiden- op bezoek. Dat vind ik erg fijn, ondanks dat ik na elk bezoek gevisiteerd word.

Visiteren betekent dat ik me moet uitkleden tot ik poedelnaakt ben en vijf kniebuigingen maak, terwijl er een bewaker bij staat. Zo controleren ze of ik geen drugs of wapens in mijn lichaam mee naar binnen smokkel. Dat is vreselijk, het tast je identiteit aan.

Ik heb nooit geprobeerd iets mee naar binnen te smokkelen. De bewakers komen er toch achter en ik ben niet aan drugs verslaafd. Voor mijn celstraf blowde ik wel, maar inmiddels ben ik vijf maanden clean. Als ik hieruit ben, doe ik het zeker niet weer, want ik kan nu ook plezier maken zonder te blowen.

Vrijheid
Vrienden maak ik niet in de gevangenis. Voor mij is dit een andere wereld dan die waarin ik straks thuiskom. Daar heb ik mijn eigen vrienden. Natuurlijk heb ik contact met de rest van de groep. We praten over alles: hobby’s, meiden en waarom we hier zitten. Maar het meest praat ik met mijn mentor. Hij leert me dat ik moet praten over mijn emoties.

Een halfjaar geleden trok ik me in mijzelf terug als ik kwaad was. Wanneer iemand vroeg: „Wat is er aan de hand?” zei ik niets en bleef ik boos. Nu praat ik erover en als dat niet lukt, loop ik even weg. Slaan of schelden levert alleen maar straf op.

Op dit moment heb ik straf: Ik mag een week niet roken. Ik kreeg de straf omdat ik snoep probeerde mee te nemen naar mijn kamer. Ik heb ook wel eens een kamerplaatsing gekregen. Dat was nadat ik op de jas van een ander had gespuugd omdat ik kwaad op hem was. Ik moest een paar uur op mijn kamer zitten. Om de tijd door te komen, las ik een boek.

Mensen zeggen dat de gevangenis een hotel is. Misschien is dat zo in vergelijking met de gevangenissen in het buitenland. Maar ik mis de vrijheid. De hele dag moet je doen wat een ander zegt. Of je wilt of niet. Je kunt niet even lekker naar een vriend gaan of zomaar over straat lopen. Hier word ik steeds aan een lijntje gehouden. Daarom wil ik nooit meer vastzitten. Hoe ik dat voorkom? Nooit weer iemand in elkaar slaan. Als ik kwaad word, dan praat ik erover met andere mensen en desnoods loop ik weg.”

Willem Metsier heet in werkelijkheid anders. De foto heeft geen enkele relatie met de geïnterviewde.