Petra Jongeneel -  6 mei 2005 19:26 - Gewijzigd: 6 mei 2005 19:26

Gruwelijke taferelen dagelijks op het netvlies

Iraakse Samir (17): Ik kan niet vergeven en niet vergeten

KRIMPEN A/D IJSSEL - „In mijn familie zijn de afgelopen jaren 24 mensen omgebracht. Ze werden in massagraven gegooid, we hebben nooit afscheid van hen kunnen nemen. Anderen werden in kisten bij ons afgeleverd. Zelfs de lichamen van nichtjes van 8 jaar oud. Als beesten werden de sjiieten afgeslacht.”

De 17-jarige Samir uit Krimpen aan den IJssel kan zich zijn jeugd in Irak nog goed herinneren. Hij werd in de plaats al-Najaf geboren. Zijn familie was sjiiet. Zijn verhaal doet hij in het boekje ”Ooggetuigen”, dat is uitgegeven ter gelegenheid van zestig jaar Bevrijding van Nederland.

Samir.

Al op jonge leeftijd krijgt Samir te maken met de strijd tussen de sjiieten en soenieten, twee verschillende stromingen binnen de islam. „De sjiieten waren in de minderheid en werden gediscrimineerd. Als sjiiet kon je nergens over praten. Niet over politiek, niet over geloof, nergens over. Niemand kon je vertrouwen. De kans dat je opgepakt werd, was groot.”

Samir herinnert zich vooral de opstand van de sjiieten in 1990. Het leger treedt hard op. Sjiitische heilige plaatsen worden gebombardeerd en Saddam Hussein vervolgt de opstandelingen. „Het leger vuurde scud-raketten af. De straten waren bezaaid met lijken. Met lichaamsdelen van soms onschuldige kinderen. Het was één groot bloedbad.”

Veel van deze gruwelijke taferelen staan op Samirs netvlies gegrift. „De tijd heelt niet. De beelden blijven me bij. Ze horen bij me.” Zijn stem klinkt boos en verdrietig. „Ik heb nog steeds wraakgevoelens. Ze hebben mijn dierbaren afgenomen. Ik kan niet vergeven en niet vergeten.”

Samir woont nu al ruim tien jaar met zijn ouders en zusje in Nederland. Hij zit in de vijfde klas van het vwo en wil geneeskunde gaan studeren. Zijn toekomst ligt in Nederland. „Ik voel me nu een westerling. Rationeel gezien heb ik in Nederland toekomst. Maar gevoelsmatig zou ik in Irak willen zijn. Daar liggen mijn wortels.”

Praten over zijn verleden doet hij niet graag. „Ik wil geen medelijden bij mijn vrienden oproepen. Ik ben niet zielig.” Ook met zijn ouders en zusje spreekt hij niet over de jaren in Irak. „We zijn nu in Nederland en moeten samen verder.”

Samir vindt dat de jongeren in Nederland zich meer bewust moeten zijn dat zij leven in vrijheid. „In Nederland zijn we verwend. Kinderen worden in welvaart geboren en hebben geen benul van de hoge prijs van vrijheid. Ook in Nederland zijn tijdens de Tweede Wereldoorlog duizenden slachtoffers gevallen. Vrijheid is zo speciaal, dat kun je bijna niet onder woorden brengen.”

Dit artikel komt van Magneet.