Het benauwd moment, jaren geleden op de derde dinsdag van september, herinnert hij zich nog scherp. Het was al één uur geweest, en de voorzitter was nog steeds niet in de Ridderzaal. Normaal gesproken gaat die al om drie minuten voor één naar binnen, vergezeld door de griffiers van beide Kamers. Terwijl Hamilton wacht, tikt de tijd voort. „Ik maakte me vreselijk zorgen: straks staat de gouden koets al op de stoep.” Het koninklijk gezelschap kon toch niet bij een vergadering zonder voorzitter verschijnen?

Ineens ziet Hamilton de voorzitter al naar binnen lopen en direct de vergadering openen. Zonder griffiers. „Ik ben er toen maar achteraan gedribbeld. Dat was niet zo fraai, maar gelukkig heeft nauwelijks iemand het gemerkt.” Pas later hoorde hij dat de voorzitter niet eerder naar de Ridderzaal kon, omdat de troepeninspectie onderweg oponthoud had. „Achteraf hebben we toen besloten dat voorzitter en griffier altijd bij elkaar blijven, ook bij het oversteken van het Binnenhof. Zodat we beraad kunnen voeren als het anders loopt.”

Want dat gebeurt weleens. Ook al beschrijft het draaiboek van minuut tot minuut hoe de dag verloopt. De televisiekijker merkt waarschijnlijk niet eens als het anders gaat. Maar achter de schermen is het soms peentjes zweten.

Uitnodigingen

Hamilton weet zich dinsdag voor het laatst verantwoordelijk voor de organisatie rond Prinsjesdag. Het is zijn zestiende verenigde vergadering in twaalf jaar tijd, vertelt hij. Naast dertien Prinsjesdagen, bereidde hij ook de vergaderingen voor waarin koning Willem-Alexander werd ingehuldigd, waarin koningin Máxima werd aangewezen als regentes voor haar oudste dochter en waarin het 200e verjaardagsfeest van de Staten-Generaal werd gevierd. Volgende week gaat de 66-jarige griffier met pensioen. Prinsjesdag is voor hem dit jaar „een nostalgisch moment. Omdat ik dan zal beseffen: nu ben ik hier hoogstwaarschijnlijk voor de laatste keer in mijn leven bij. Volgend jaar zit ik misschien ergens voor de televisie, of ben ik op vakantie.”

Zijn taken rond de derde dinsdag van september regelt Hamilton samen met de eenheid Communicatie & Protocol van de Eerste Kamer. Van bloemen tot beveiliging, van catering en programmaboekje tot muziek van het residentieorkest. Maar ook welke duizend mensen een toegangskaartje krijgen voor de Ridderzaal. Natuurlijk de leden van het kabinet, de Eerste en Tweede Kamer, Raad van State, het corps diplomatique en de Commissarissen van de Koning. „Elk jaar zijn er veel wisselingen. Je moet dus scherp hebben wie die functionarissen zijn. Je kunt niet de verkeerde uitnodigen”, legt hij uit.

Verder is er plaats voor de partners of gasten van genodigden, de pers en ‘gewone’ burgers. Wat die laatste groep betreft: belangstellenden kunnen zich melden voor een stoel in de Ridderzaal. Al moeten ze dan wel rekening houden met een wachtlijst van zes of zeven jaar. Verder draagt elke provincie twee inwoners voor die zich hebben ingezet op het terrein van vrijwilligerswerk.

Opluchting

Dinsdagmorgen start met een generale repetitie. Samen met de commissie van in- en uitgeleide en de hofhouding oefent de griffier dan de binnenkomst en het vertrek van de koning. „Je hoopt dat alles in de tijd precies loopt zoals gepland is en dat er geen vervelende dingen gebeuren”, zegt Hamilton. „Het is altijd een moment van opluchting als de Kamervoorzitters met de leden van de commissie en ons als griffiers van Eerste en Tweede Kamer op het bordes staan. Je ziet alle troepen afmarcheren. Een heerlijk moment. Onze verantwoordelijkheid zit erop. De spanning valt er af. Ik ben een behoorlijk relaxed persoon en heb nooit wakker gelegen van Prinsjesdag. Maar een gezonde spanning is er altijd.”