De krant over het stuur
bij 150 kilometer per uur

Han-Shue Tan zit er ontspannen bij. De twee benen van de Taiwanese chauffeur zijn zover opgetrokken dat de sportschoenen in de sjieke bekleding van de Buick LeSabre prikken. Hij zit bijna omgedraaid op zijn stoel als hij, druk gebarend, de passagiers uitlegt wat er onder de motorkap gebeurt. Intussen maakt de slee een scherpe bocht naar rechts.

Na de bocht trekt de wagen fel op. Het stuur beweegt schokkerig, maar daar is niets van te merken. Chauffeur Tan bemoeit zich nergens mee; de Buick zoekt zelf zijn weg door de 22 bochten van het speciaal aangelegde traject.

„Dit is het ultieme systeem”, zeggen Soeteman en Van Arem vol bewondering. „Hands off, feet off driving”. Het Zuid-Hollandse slingerpaadje is niet geschikt om de echte kunstjes van het PATH-program te laten zien. De vier futuristische Buicks die de organisatoren vanuit Californië naar Nederland wisten te krijgen, voelen zich beter thuis op de 6 kilometer Rijnwoudse 'Highway'. Fluisterend vertelt Van Arem dat de auto's vorige week met een snelheid van 150 kilometer per uur en –dankzij een radar in de grille– exact 6,5 meter onderlinge afstand over het nagelnieuwe asfalt zoefden. Met losse handen en voeten.

De TNO'er schat dat het nog wel 30 tot 40 jaar duurt eer het systeem op de markt is. Het draaiboek lijkt echter al op zijn plank te liggen. „Je stapt de auto in, je typt in dat je naar B wil, je rijdt naar de oprit van de snelweg, de auto en de chauffeur ondergaan een automatische keuring en de wagen koppelt zich aan een voorbijgaand peloton voertuigen. Daarna hoef je niks meer te doen en kun je je krantje gaan lezen. De auto checkt zichzelf weer uit op de uitvoegstrook bij de bestemming, parkeert zelfstandig en maakt zo nodig de chauffeur wakker”. De schoonheid zit in de combinatie van individueel en collectief vervoer: „Je eigen cd's terwijl je in een trein van auto's zit”.

Het belangrijkste geheim van PATH zit verscholen in het wegdek: over een lengte van 6 kilometer zijn 10.000 magneten aangebracht, rechtopstaande staafjes van 10 centimeter lang, verzonken in het asfalt. Drie sensoren onder de bumper van de auto meten 500 keer per seconde het magnetisch veld en bepalen zo de route. De auto wijkt daar niet meer dan 1 centimeter vanaf.

Door de magneten wisselend met de noord- en zuidpool omhoog te plaatsen, geven ze extra informatie, bijvoorbeeld over de toegestane snelheid in de eerstvolgende bocht. Een extra voordeel van de magneten is dat ze ook bij slecht weer 'zichtbaar' zijn. Handig voor de sneeuwschuiver.

Chauffeur Tan laadt de volgende passagiers in. Hij drukt op de knop “On Speed”, aan de rechterkant van het stuur, en draait zich weer om. Vijf tellen later glijdt de Buick weg.