Verdampende zandkorrels in de atmosfeer

Een meteoor –in de volksmond vallende ster genoemd– is het lichtspoor van een deeltje dat vanuit de ruimte de aardse atmosfeer binnendringt en verbrandt. De afmetingen kunnen variëren van een flink rotsblok tot het formaat van een zandkorrel. Het gaat dagelijks om een paar miljard deeltjes, waarvan de grotere als een lichtspoor aan de nachtelijke hemel zijn te volgen.

Naast een lichtspoor ontstaat bij de verbranding van het stukje ruimtepuin ook een ionisatiespoor, bestaand uit gasmoleculen met een negatieve lading. Radiogolven met een korte golflengte –tot een meter– kunnen het spoor van gasionen zonder problemen passeren en verdwijnen in de ruimte. Voor lange golven fungeert het spoor als een spiegel die het signaal weerkaatst. Meteor Data Communication zendt signalen uit met een golflengte van zeven meter (39 megahertz).

De korte tijd dat het ionisatiespoor in stand blijft, stelt een limiet aan de lengte van de boodschap, die tot honderd tekens bedraagt. Ter vergelijking: een SMS-je –een kort tekstbericht, verzonden via de mobiele telefoon– kan maximaal 160 tekens bevatten. Bij verbranding van een grotere brok ruimtepuin blijft een spoor veel langer hangen. Het is theoretisch mogelijk om via dat spoor een telefoongesprek van een minuut te volgen, maar dat is geen maat. Grote brokken zijn zeldzaam, stofjes schering en inslag.

De snelheid waarmee een verbinding tot stand komt, heeft te maken met de hoeveelheid stofjes die de aarde 'opvangt' in zijn reis om de zon. 's Ochtends is de stand van de aarde het gunstigst, dan verschijnen de meeste meteorieten. In de avond bevindt de gebruiker zich ten opzichte van de draaiende beweging van de aarde om de zon aan de achterkant van de planeet. Dan moeten de stofdeeltjes de aarde inhalen, voordat ze in kunnen slaan. Dat principe geldt ook voor een auto die in de regen rijdt: de voorruit incasseert de meeste druppels.

Gouden tijden breken aan voor het Nijmeegs bedrijf als de aarde een meteorenzwerm passeert. Dat gebeurt tientallen keren per jaar, als de aarde de baan van een komeet kruist. Een komeet of staartster is een vuile sneeuwbal met een diameter van enkele kilometers die in een langgerekte baan om de zon draait. In de buurt van de zon laat hij een spoor van stof en ijs achter. Als de aarde het spoor kruist, zijn 's nachts tientallen vallende sterren per uur te bewonderen. Een bekend voorbeeld is de Perseïdenzwerm, die ieder jaar rond 11 augustus zijn maximum bereikt.