Stroom opwekken
via vliegtuigstaartstuk

Een eerste proefopstelling zal bij de nieuwe Amfibische Waddenwaterwoning van de Friese uitvinder P. de Bruin in Buitenpost worden gebouwd. Want de twee uitvinders hebben besloten de handen ineen te slaan onder de paraplu van De Waddenwoning BV. „Als twee leden van de Nederlandse Orde Van Uitvinders (NOVU) gaan samenwerken, ontstaat een uniek project”, stelde Van Duin tijdens een interview. Eind oktober overleed de Brabantse ingenieur na een kort ziekbed.

De Amfibische Waddenwaterwoning van De Bruin kenmerkt zich door een uniek fundatiesysteem. Scheurvorming, verzakkingen en wateroverlast behoren voor de bewoners tot het verleden. Met de uitbreiding van de Solarvision wordt de woning een elektriciteitscentrale in het klein. De installatie kenmerkt zich door een hoge opbrengst, meer dan voor de bewoners nodig is.

Snelle lucht
De Solarvision werkt in principe met verwarmde lucht die naar binnen wordt geblazen via het staartstuk van een vliegtuig. In dat staartstuk wordt de wind samengeperst in een conische buis. Zo ontstaat een hogere druk die de snelheid van de lucht verhoogt. „Vervolgens wordt deze 'snelle' lucht verwarmd in luchtkanalen door middel van zonnepanelen”, legde de Brabantse ingenieur uit, die zijn systeem inmiddels internationaal gepatenteerd heeft.

Aan de onderkant zijn de kanalen afgesloten met een soort leisteen of een kunststofmateriaal. Boven worden de kanalen afgedekt met glas, beide materialen houden de warmte vast waardoor de lucht extra wordt verwarmd. Via de panelen gaat de lucht naar een turbine waar de lucht geëxpandeerd wordt en waar de luchtdruk omgezet wordt in asvermogen.

Het laatste stadium behelst het omzetten naar elektrisch vermogen met behulp van een generator. „Om deze generator zijn werk goed te kunnen laten doen, heb ik er een vertragende transmissie tussen gezet.” De turbine krijgt namelijk zo'n hoog toerental, stelde de uitvinder, dat er geen generator tegen bestand is. Van de hele installatie is alleen het staartstuk van het vliegtuig voor het oog zichtbaar. De echte installatie staat in een apart onderkomen in de buurt van de windstraalbuis.

Rendement
De Solarvision heeft volgens berekeningen van de Brabantse uitvinder een hoog rendement. Zet de bekende windmolen ongeveer 25 procent van de wind om in energie, de Solarvision komt volgens Van Duin uit op een rendement van tussen de 45 en 48 procent, even hoog als dat van een elektriciteitscentrale.

Een Solarvision met een doorsnee van 60 centimeter levert per jaar al 12.000 megawatt op, gelijk aan het stroomverbruik van drie flinke eengezinswoningen. Omdat het rendement bij een grotere doorsnee van de Solarvision nog veel hoger ligt, verwacht Van Duin dat zijn systeem vooral voor grootverbruikers aantrekkelijk is.

Naast de hoge opbrengst heeft Van Duins vinding nog een aantal voordelen. In vergelijking met de bekende windmolens veroorzaakt de Solarvision geen horizonvervuiling, want het systeem is maar enkele meters hoog.

Weinig wind
„Niet minder belangrijk is dat mijn vinding veel langer blijft draaien'', vervolgde Van Duin. „Een windmolen wordt bij een windkracht van meer dan 6 Beaufort stilgezet. De Solarvision draait dan gewoon door, al moet de diameter wel iets verkleind worden. Ook bij weinig wind heeft het systeem nog een flink rendement.”

Daarnaast kan het systeem van de ingenieur ook geplaatst worden op kantoor- en productieruimten en flats. „De installaties hoeven maar 1 meter boven het dak uit te steken”, aldus Van Duin, „zo kun je er makkelijk bij voor onderhoud en zijn ze niet in zicht. Ook kun je de warmte die overtollig is in het gebouw gebruiken voor het verwarmen van de lucht in de luchtkanalen en kun je overbodige warmte van de Solarvision aanwenden voor verwarming van het gebouw.” Een dubbelrendement noemt hij dat.

Mollier
Van Duin heeft zich jarenlang beziggehouden met het ontwikkelen van alternatieve energiesystemen. Eerst zat hij op de grote vaart en ontwikkelde hij aan boord in zijn vrije tijd het een en ander dat bij thuiskomst in de prullenbak verdween.

Na 1968 werkte Van Duin voor een Duits bedrijf. Ook toen bleef hij over de wereld zwerven en bedacht hij verschillende systemen in z'n vrije tijd, totdat hij uiteindelijk op de Solarvision kwam, waarbij hij zich baseerde op het diagram van de Franse wetenschapper Mollier. „Maar met dat idee was ik er nog niet, want ik bleef problemen houden met de zonnewarmte. Toen ik dan ook De Bruin op een bijeenkomst van de NOVU trof en hoorde van zijn draaibare Amfibische Waddenwaterwoning, was mijn probleem opgelost. Met die woning kan ik op een goedkope manier, qua kosten en energie, de zonnepanelen in de zon houden.”

De Friese uitvinder De Bruin zag de mogelijkheden van het systeem ook. „Het past precies in mijn nieuwe idee om zo veel mogelijk gebruik te maken van natuurlijke elementen voor de opwekking van energie.”