Metro zonder machinist

„U moet zeker eens een ritje gaan maken met onze nieuwste lijn, die geheel onbemand is.” Jacques Garnier, mijn woordvoerder namens de RATP, wijst de weg. Even een groen-blauw kaartje in de gleuf steken, dan sta ik op het perron. Het ziet er futuristisch uit. De rand van het perron bestaat uit een glimmende glazen wand, waarachter al direct –onhoorbaar– een metrotrein stopt. Natuurlijk zoek je de beste plaats: helemaal voorin, waar ooit de bestuurder zat. Er komt licht aan het eind van de donkere tunnel: het volgende station.

De oudste metrolijn 1 (tevens lijn A van de RER) is ook een van de drukste. Om die te ontlasten is bijna twee jaar geleden tussen de stations Bibliothèque François Mitterrand en Madeleine een volledig geautomatiseerde lijn ter lengte van 7 kilometer in gebruik genomen. Dit project, dat de naam Météor draagt, heeft 2 miljard gulden gekost, maar is dan ook volledig computergestuurd.

De treinen komen telkens 105 seconden na elkaar aan, in de spits zonodig om de 85 seconden. Daarmee bereikt deze nieuwe metrolijn een vervoerscapaciteit per richting van 40.000 mensen per uur. De gemiddelde snelheid is 40 kilometer per uur, het dubbele van de normale metrosnelheid.

Het bijzondere aan deze lijn is het ontbreken van een bestuurder. De hypermoderne MP89CA-treinstellen van Alstrom zijn al eerder ingezet op onbemande lijnen in Lille, Lyon, Chicago en Taipei. In het controlecentrum bij Renfert-Rocherau komen alle signalen en videobeelden samen en kunnen de operators zonodig ingrijpen. Hoewel dat wel een prettig idee is, kan er nauwelijks iets misgaan, want op de perrons zijn glazen scheidingswanden met deuren aangebracht. De trein stopt met zijn deuren precies achter de deuren in de glazen wand, daarna worden beide geopend en kunnen de passagiers in- en uitstappen.