Tom Clancy beschreef scenario al in 1994
„Dat zou het meest
effectief zijn, wist hij”Van onze buitenlandredactie
WASHINGTON – „Dat is geen KLM-toestel! Kijk!” Een jongere officier wees. De 747 zwenkte scherp naar links, recht boven de vliegbasis. De piloot had de machine volledig onder controle, dat was duidelijk. Alle vier motoren draaiden op volle toeren. De twee officieren keken elkaar aan. Ze wisten precies wat er ging gebeuren, maar ze beseften ook dat er letterlijk niets meer aan te doen was. (...) Het vliegtuig dook enigszins naar voren en week af naar links. Sato stelde automatisch de koers bij en richtte de neus weer op de zuidzijde van het Amerikaanse parlementsgebouw. Daar waren ze nu allemaal – de president, de afgevaardigden, iedereen. Hij koos de plaats van inslag even nauwkeurig als bij een landing, en zijn laatste gedachte was dat de Amerikanen moesten boeten voor de moord op zijn familie en de vernedering van zijn land. Hij selecteerde een punt op twee derde van de hoogte van het stenen bordes. Dat zou het meest effectief zijn, wist hij. (...) Bijna driehonderd ton metaal en brandstof raakte de oostelijke gevel van het gebouw, met een snelheid van driehonderd knopen. Het vliegtuig spatte volledig uit elkaar. Het was net zo kwetsbaar als een vogel, maar door zijn snelheid en massa vernietigde het de zuilen aan de buitenkant van het Capitool. Daarna volgde het gebouw zelf. Zodra de vleugels braken, schoten de motoren –de enige massieve onderdelen van het toestel– naar voren. Een ervan boorde zich dwars door de vergaderzaal van het Huis. (...) De hele oostgevel van het gebouw veranderde in een lawine van puin die zich naar het westen stortte, maar de werkelijke klap kwam pas twee seconden later, toen het dak instortte boven de negenhonderd mensen in de vergaderzaal en honderd ton kerosine uit de aan flarden gescheurde tanks stroomde en de dampen zich door de puinhoop verspreidden. Eén vonk was voldoende om de ruïne in lichterlaaie te zetten. Een reusachtige vuurbol omsloot alles en iedereen in en buiten het gebouw. (...) Kaskraker
In de dikke pil ”Ereschuld”, waaruit het citaat afkomstig is, beschrijft Tom Clancy al 1994 hoe een gefrustreerde Japanse piloot een Boeing 747 tegen het Capitool in Washington te pletter vliegt. Tot dinsdagmiddag gold het scenario van de Amerikaanse thrillerschrijver als inventief, maar wel bijzonder vergaand. „Heavyweight entertainment”, om een gezaghebbende recensent aan te halen. Om een cliché te gebruiken dat zelden zo veel zeggingskracht heeft gehad als nu: De waarheid overtreft de stoutste fantasie. Nadat zijn roman ”De jacht op de Rode Oktober” over een kat-en-muisspel rond een in problemen verkerende Sovjetonderzeeër een wereldsucces was geworden, schreef Clancy in de jaren negentig de ene na het andere kaskraker. Vooral bekend is de cyclus rond Jack Ryan, die handelt over een historicus die het na een reeks bloedstollende avonturen –illegale, uit de hand gelopen Amerikaanse militaire inmenging in Colombia!– tot president schopt. Momenteel houdt Clancy zich op papier bezig met geavanceerde methoden van terrorismebestrijding. Tegen zijn meer recente uitgaven pleit dat zijn taalgebruik gaandeweg verruwt, terwijl er tevens een zekere gemakzucht zijn boeken begint binnen te sluipen. Desondanks, misschien zouden politici en andere beleidsmakers eens vaker een gewone, volkse thriller kunnen lezen – net zoals terroristen dat wel eens doen. | 