Verbijstering en angst

De terroristische aanslagen op het World Trade Center in New York en op het Pentagon in Washington hebben alom gezorgd voor verbijstering, angst en onzekerheid.

Verbijstering omdat terreurdaden van dergelijke omvang in de geschiedenis hun weerga niet kennen. Naar verwachting hebben duizenden mensen in een ogenblik tijd het leven verloren als gevolg van een schandelijke misdaad, gepleegd door mensen die gedreven werden door blinde haat. Voor de slachtoffers is het eeuwigheid geworden. Bij tienduizenden nabestaanden is onpeilbaar diep verdriet in hun leven gekomen. Ieder mensenwoord van troost schiet hier tekort. Wie durft zijn mond open te doen.

Verbijstering ook vanwege de blinde haat waarmee fanatici hun terreurdaden pleegden. Ook al is het in eerste instantie niet duidelijk wie de verantwoordelijkheid voor deze aanslagen draagt, zeker is dat het overtuigde vijanden van de Verenigde Staten zijn. Gedreven door hun afkeer van de Amerikanen hebben zij duizenden onschuldige burgers de dood ingejaagd. Er zijn geen woorden voor om het duivelse karakter van dit terrorisme te typeren.

Angst houdt de Amerikanen en de wereld in haar greep. Wat zal hierop volgen? Nietsvermoedende mensen blijken zomaar getroffen te kunnen worden door een aanslag. Tegen dit soort terreuraanslagen bestaat geen afdoende beveiliging. Verontrust vragen veel Amerikanen zich af wat het volgende doel van de terroristen zal zijn. En ook elders in de wereld heerst vrees voor aanslagen. Om die reden worden in veel westerse landen extra beveiligingsmaatregelen getroffen.

Daarnaast dringt de vraag zich op wat de gevolgen van deze aanslagen zullen zijn. Dat de internationale spanning door deze aanslagen oploopt, is duidelijk. Velen zijn bang dat we aan de vooravond van een groot internationaal conflict staan nu het economische en het militaire hart van de VS door terroristen zijn geraakt. En mochten de daders gevonden worden in kringen van islamitische strijdgroepen –wat tamelijk voor de hand ligt– is een escalatie van het conflict in het Midden-Oosten niet denkbeeldig.

Verbijstering en angst zijn goed te plaatsen. De aanslagen bepalen de wereld bij het feit dat geen mens hier op aarde veilig is voor de macht van het kwaad en dat ons leven onzeker is.

Zij die zich willen laten leiden door het Woord van God, weten dat om het kwaad van de mens het kwaad over de mens komt. Toch zullen ook zij zich afvragen waarom dit moest gebeuren. Een vraag waarop geen sterveling een afdoend antwoord kan geven.

De profeet Habakuk leefde in dagen waarin de Chaldeeën het volk van Juda onder de voet liepen. De Heere Zelf had deze vijanden naar het Tweestammenrijk gezonden om het te straffen voor hun zonden. Bij hun inval gingen de Chaldeeën zo gruwelijk tekeer, dat de profeet zich vertwijfeld afvroeg of de wreedheid nu echt zo intens moest zijn. Het antwoord hierop kon hij niet vinden. Toch vond hij rust. Hij mocht ondanks alle rampen en verdriet zeggen: „De Heere Heere is mijn Sterkte.”

Bij alle onzekerheid, angst en verbijstering is bij Hem vastigheid en veiligheid te vinden. Al lijkt het voor ons mensen dat de internationale situatie uit de hand loopt, de Koning van hemel en aarde regeert met vaste hand. Zij die op Hem betrouwen verliezen soms het leven, maar zijn desondanks veilig. Zijn machtige arm beschermt immers de vromen en redt hun zielen van de dood.