Vorstelijk eiland voor
de Italiaanse kust

Sinds vorige week zaterdag onderhoudt Holland International wekelijks een charterdienst op Grosseto, het grootste stadje van Zuid-Toscane. Binnen ongeveer twee uur –en voor minimaal rond de 600 gulden– vlieg je in het voorjaar en in de zomer naar de oude stad, 16 kilometer van de kust en ongeveer een uur rijden van Siena. Ook het onvergetelijke Florence en Pisa zijn van hier per auto goed te bezoeken.

Elba
Het enige vliegtuig met toeristen dat tot nog toe geregeld in Grosseto landde, was dat van de koninklijke familie. In 1960 liet prinses Juliana de villa ”De Gelukkige Olifant” bouwen in een baai op het schiereiland Monte Argentario, dat iets ten zuiden van de stad ligt. Haar kinderen en kleinkinderen brengen er nog steeds graag hun vakantie door.

Voor het overige fungeert Grosseto alleen als militaire luchthaven. Dat blijkt al snel als we de landing inzetten. De –dit voorjaar nog rijk besneeuwde– Alpen liggen achter ons. Zojuist passeerden we Pisa. Vanuit de lucht zijn nu goed de uitgestrekte stranden met daarlangs de pijnboombossen te zien. Zowel de hemel als de zee is strakblauw. Het eiland Elba doemt op voor de kust. Vooral vakantiegangers weten dat tegenwoordig te vinden. De beroemdste gast, Napoleon, bleef er negen maanden.

Even koersen we op Elba aan, dan wendt het toestel en scheren we landinwaarts richting Grosseto. De luchthaven blijkt uit slechts één klein gebouw te bestaan. Langs de landingsbaan ontwaren we Patriot-raketten en ander oorlogsmaterieel. „Je wist het misschien niet, maar ze hebben gisteren even een stukje snelweg voor ons afgezet”, grapt een reiziger tegen zijn buurman, als hij de kleinschaligheid van het vliegveld ziet.

Porto Ercole
De halve stad lijkt te zijn uitgelopen. Achter een hek ziet het zwart van de mensen. Ze komen kijken wat voor soort gasten ze voortaan kunnen verwachten. Als de eerste Nederlanders de trap afdalen, barsten trompetgeschal en tromgeroffel los. Was het op Schiphol in de laatste week van april nog grijs en nat, hier straalt de zon uitbundig. Bloemen bloeien volop, het landschap is groen en in de hal staan voor deze gelegenheid behalve glazen champagne kannen vol versgeperst sap van gele én van rode sinaasappels.

De nieuwe charterbestemming ligt niet ver van het eiland Monte Argentario, dat door drie lange zandbanken met het vasteland verbonden is geraakt. Nu de harten van veel Nederlanders weer sneller voor het Oranjehuis (en aanhang) zijn gaan kloppen, spreekt Monte Argentario wellicht nog meer tot de verbeelding. Hier heeft de koninklijke familie namelijk in de havenplaats Porto Ercole een van haar residenties. Wie niet precies weet waar, kan lang zoeken. Aan het begin van de oprijlaan wijst niets erop dat leden van het Nederlandse koningshuis zich hier nu en dan terugtrekken. Net als bij andere villa's langs de kust wijst een bord er in het Italiaans op dat het terrein privé-bezit is en dus niet toegankelijk voor publiek. Een slagboom, aan de andere kant van de bocht, benadrukt dat.

Prinsen
De lange laan daarachter blijkt door een bos te lopen, dat –naar verluidt– prinses Juliana langgeleden al liet aanleggen om het huis aan onbescheiden blikken te onttrekken. Een hek maakt het nog onbereikbaarder. Alleen van grote afstand en met enige moeite kunnen nieuwsgierigen het bekijken. Als een sprookje ligt het in de baai, rotsen rondom, klotsende golven vlak bij de voorgevel. In het helderblauwe zwembad op het terrein zien 'fans' in gedachten de prinsen en prinsessen dobberen.

Het moet mooi zijn om wakker te worden aan de rand van dit zonnige eiland. Niet voor niets wordt Porto Ercole vooral door rijke jachteigenaren bezocht. En behalve het huis van de Oranjes liggen er nog veel meer prachtige villa's tegen de groene hellingen. Het oude stadje zelf is op een rots gevestigd. Een Spaans fort torent op het hoogste punt, samen met het kerkje waar de bekende schilder Caravaggio in 1660 werd begraven.

Een tocht over het schiereiland leert dat ook Porto San Stefano, aan de noordkust, een Spaans fort bezit. Je vindt er eveneens een jachthaven. Van hieruit kun je bovendien de veerboot naar het eiland Giglio pakken. De Monte Telegrafo, het hoogste punt van Porto San Stefano, biedt een schitterend uitzicht over Monte Argentario. Leuke wetenswaardigheid is het feit dat Susanna Agnelli, lid van de Fiat-familie, zich tijdens haar burgemeesterschap van Porto San Stefano jarenlang inzette voor het afremmen van de snelle toeristische ontwikkeling van haar stad.

Flamingo's
Toch blijft het havenstadje, samen met Porto Ercole en het hele schiereiland, een bezoek meer dan waard. De flamingo's die kalm in het ondiepe water 'snuffelen', de idyllische huizen en kleurrijke havens staan nog op je netvlies als je Monte Argentario al lang verlaten hebt. Of je er verstandig aan doet hier ook te overnachten, is de vraag. In het hotel waar wij lunchen, klinken bedragen die variëren van 1000 tot 1500 gulden per nacht.

Met z'n sfeervolle inrichting, z'n heldere zwembad, z'n witte parasols en golven die als fonteinen tegen de balustrades omhoogspuiten, lijkt het op een droom. Voor het geld dat je hier achterlaat, kun je echter verschillende nachten op het Toscaanse platteland bivakkeren. Vandaaruit ben je ook net iets sneller in de indrukwekkende steden Siena, Florence en Pisa. Bovendien sta je er dichter bij het Toscaanse leven dan op het luxere schiereiland. Voor de vakantieganger ziet het platteland er overigens nauwelijks minder romantisch en idyllisch uit.

Meer informatie is te verkrijgen bij de ANVR-reisbureaus of: 0900-44734936.