Zonsverduistering
in Midden-Amerika

Op de Antillen kregen de kinderen op school les om verantwoord –met een speciaal brilletje– naar de achterkant van de maan te kijken, want dat is alles wat bij een totale zonsverduistering of eclips daar nog aan de hemelkoepel zichtbaar is. De nieuwe maan staat op dat moment precies tussen de aarde en de zon in.

De zonsverduistering begon rond het middaguur op de Stille Oceaan. De maanschaduw verdween bijna vier uur later van het aardoppervlak op de Atlantische Oceaan, even ten noordwesten van de Canarische Eilanden. In Nederland missen we dus niets van het zonlicht. Op een bepaald punt duurde de eclips maximaal 4 minuten en 8 seconden.

Een groot aantal astronomen heeft hun telescoop tijdens de verduistering op de zon gericht, omdat onder die omstandigheden de atmosfeer daarvan goed is te observeren. Die miljoenen kilometers hoge gasvlammen verspreiden zich ver buiten de donkere schijf van de maan.

Een zonsverduistering op zich is geen uniek verschijnsel. Meer dan één eclips per jaar is zelfs geen uitzondering. Het is wel bijzonder als de totale verduistering in een dichtbevolkt gebied goed te zien is. Deze eclips is niet de laatste van de eeuw. Europese zonne-astronomen kijken nu al uit naar de verduistering van augustus 1999, die op een groot deel van het continent totaal zal zijn. Astronomen houden het dan voor Nederland op een 80-procents-verduistering.