Koninklijk huis

Nooit meer spontaan

Door Bea Versteeg
Woensdag 23 december wordt ze 55, de Zweedse koningin Silvia. Zij is een van de weinige vrouwen die nooit oud lijkt te worden. Op haar gezicht is bijna geen rimpeltje zichtbaar. De koningin dankt dat niet aan een dagelijkse behandeling door de schoonheidsspecialiteit. Daar heeft ze gewoon geen tijd voor. De van orgine Duitse maakt lange dagen.

's Morgens gaat om zes uur de wekker. Een uur later ontbijt zij met koning Carl Gustaf en hun jongste dochter Madeleine (16). De oudste twee kinderen, Victoria (21) en Carl Philip (19), wonen vanwege hun studie niet meer thuis.

Aan het ontbijt hecht Silvia, zo vertrouwde ze het Duitse blad Frau im Spiegel toe, grote waarde. „Dan hebben we tijd om met Madeleine te spreken. We overtuigen ons ervan of het goed met haar gaat of dat zij zorgen heeft”. Na dit 'kwaliteitsuurtje' vliegt de dag voor Silvia voorbij met werk op kantoor, het ontvangen van mensen of het ontvangen van mensen.

Silvia mag zich al 22 jaar koningin der Zweden noemen. Ze heeft het nooit moeilijk gehad met het leven aan het hof. „Het was in wezen redelijk eenvoudig. Mijn vader was Duitser en mijn moeder Braziliaanse. Zij hebben mij bijgebracht andere culturen en denkwijzen te respecteren”.

Maar een ding betreurt de koningin. „Het enige wat ik heb moeten leren, is dat ik niet langer spontaan mijn gang kan gaan. Uit veiligheids- en protocolaire redenen moet alles lang van te voren worden voorbereid. Dat is vaak heel erg jammer, maar het is moeilijk te veranderen”.

Juiste moment
Silvia kwam voor de Zweedse monarchie in 1976 op het juiste moment. Het aanzien van het koningsschap stond bijna op het nulpunt. De knappe Duitse deed de harten van de Scandinaviërs smelten. En dat terwijl zij nooit zoals leden van het Britse en Nederlandse koningshuis het publiek tijdens haar bezoeken de handen schudt. Zoiets doen de Bernadottes niet. Maar ze fietst wel en doet dat zeer graag.

De populariteit heeft niet tot Engelse toestanden geleid, constateert Silvia opgelucht. „De pers heeft ons altijd zeer netjes behandeld”. Haar kinderen heeft zij geleerd dat het soms nodig is dat zij voor de camera poseren. „Dat hebben zij begrepen. Zolang zij ervan op aan kunnen, dat de pers hun privé-leven respecteert hebben zij er geen moeite mee tijdens openbare verplichtingen voor de fotografen te poseren. Als de pers dat niet doet, dan wenden zij terecht het hoofd af”.