Refobank

Naar aanleiding van de berichtgeving over een mogelijk op te richten ”refobank” (RD van 8 dec.) het volgende.

Allereerst is het opmerkelijk dat het genoemde schijnbare dilemma tussen huren of samen werken aan de kant wordt geschoven, om vervolgens het uitgangspunt te nemen in een keuze tussen samen werken en buitenechtelijk samenwonen óf vrijwel onmogelijk kunnen huwen – inderdaad een bedreiging voor een christelijke levensstijl.

Met een brutosalaris van 3500 gulden zou ik als huiseigenaar en echtgenoot ook niet rond kunnen komen, maar een gehuurde bovenwoning met een bal gehakt in plaats van roodbakken biefstuk reduceert gelukkig de mate van levensgeluk absoluut niet!

Wellicht draait het bij de mogelijke oprichting van de ”refobank” om de keuze tussen bezit of nog meer ”ethisch verantwoord” bezit.

Verder is het misschien zinvoller en effectiever om als christen of groep christenen aandeelhouder te zijn bij een organisatie die het voornemen heeft 's zondags te werken, om op deze wijze invloed uit te oefenen, dan een verdere terugtrekking in defensief isolement. Hierbij gaat het overigens niet om een rationele acceptatie door de gereformeerde gezindte dan wel om te leven naar de geopenbaarde wil van God!

Ten slotte vraag ik me af welke indruk wij als christenen maken door ruimte te creëren voor (positieve) discriminatie op basis van een wetsartikel waarop we zelf zo dikwijls terugvallen in politieke discussies. Resumerend wil ik pleiten voor een getuigend christendom door de breedte van de samenleving, waarin we ons afhankelijk weten van God en gesteund uit liefde (bij voorkeur dus niet organisatorisch van aard, met een dikwijls daaruit voortvloeiend plichtmatig karakter) door medechristenen in zowel geestelijk als materieel/financieel opzicht. Daarbij is in het laatste een herziene diaconale taak van de kerken inderdaad niet uitgesloten.

Arthur Alderliesten