Media geven vertekend beeld
van situatie Israël

In de strijd tussen de machten der duisternis en de macht van het Licht is geen plaats voor nuances. Dat geldt ook voor Israël, waar uitgangspunt bij het zoeken naar vrede is dat het land tot een eeuwige bezitting is gegeven aan het zaad van Abraham. F. Bakker, die afgelopen maand met een reisgezelschap een tiendaagse rondreis door Israël maakte, verbaast zich over de eenzijdige berichtgeving in de media.

Als je als geïnteresseerde het nieuws over Israël volgt in de diverse media, als je in Israël komt en met gewone Israëli's spreekt, dan beland je voor je gevoel in een andere wereld. Je moet afstemmen op een andere frequentie. Als je weer thuiskomt en je dagblad openslaat (in mijn geval het RD), bekruipt je een gevoel van machteloosheid.

Wie de krant leest en kennisneemt van wat vooraanstaande politici en opiniemakers te berde brengen, kan maar tot één conclusie komen: of zij zijn gehersenspoeld of wij zijn het. Er is een psychologische oorlogvoering aan de gang. In de jaren zeventig was het mode bij links Nederland om voor de DDR (communistisch Oost-Duitsland, red.) en de Sovjet-Unie te zijn. Fidel Castro en Che Guevara en Mao waren de idolen.

De Wereldraad voor Kerken was geïnfiltreerd door de KGB. Met het schaamrood op de kaken moesten de mannen en vrouwen van PvdA, PPR en CPN naderhand bekennen dat zij toch wel heel erg naïef waren geweest. Zij hadden de machthebbers van het toenmalige Oostblok wel heel erg in de kaart gespeeld. De geschiedenis herhaalt zich.

Teleurstelling
De wereld –ook Nederland– is blind voor het gevaar van de islam. Hoeveel doden moet het nú kosten, gezien de actuele situatie in het Midden-Oosten? Het is nu niet alleen de linkerzijde van politiek Nederland die zich voor de gek laat houden. Wij zien dat kamerbreed (met gelukkig een paar uitzonderingen) de Palestijnse leider Yasser Arafat het gelijk aan zijn kant krijgt, en Israël als de agressor wordt aangewezen. Als je echter in Israël komt, daar met tientallen mensen spreekt –van de beweging Vrede Nu tot aanhangers van Arik Sharon– dan krijg je maar één ding te horen: Dit is geen vredesproces.

Bij de aanhangers van links, die echt in vrede wilden geloven, heerst grote teleurstelling. „Laten wij alles weggeven, als wij maar in rust en vrede kunnen leven, als onze jongens maar niet sneuvelen”, zei een aanhanger van Vrede Nu tegen ons. Een man uit Tel Aviv sprak zijn diepe teleurstelling uit: „Wij wilden alles geven voor vrede, maar Arafat wil ons in de Middellandse Zee hebben. Ik weet het niet meer, dit is geen vredesproces.”

„Wij wisten het wel, wij hebben het geprobeerd”, is de gedachte die leeft onder aanhangers van rechts. „Wij moeten nu sterk zijn. Hoe weker wij zijn, hoe overmoediger Arafat wordt.” Iedereen voelt zich in de steek gelaten en niet begrepen. Wij spraken ook met de zogeheten kolonisten. Mijns inziens krijgen wij door de media in Nederland een verkeerd beeld van hen. Zonder uitzondering willen ook deze mensen in vrede leven met hun Arabische buren, maar niet ten koste van alles.

Eeuwenlang zijn de Joden verjaagd en vervolgd. Sinds de Tweede Wereldoorlog zijn ze weer in hun eigen land. En zij laten zich niet meer wegjagen, wat de Verenigde Naties, de Europese Unie, de Wereldraad van Kerken, het Vaticaan, en de Raad van Kerken in Nederland (daar weten ze het altijd zo goed) ook zeggen. Zij hebben al 2000 jaar op geen mens kunnen vertrouwen. Zouden zij dat Anno Domini 2000 wel kunnen?

Per abuis
Wie in Israël rondrijdt, ziet overal Palestijnen vrij rondlopen. Joden moeten zich zwaar beveiligen. Bij scholen is de bewaking zelfs verviervoudigd. Ik vraag mij af welke bronnen ons ministerie van Buitenlandse Zaken en de pers hanteren. Zitten zij allemaal veilig op hun ambassade of in een hotelkamer, en volgen ze van daaruit de berichten van CNN? Het kan haast niet anders. Wie de gewone man of vrouw opzoekt in zijn of haar woonomgeving, hoort totaal wat anders dan wat hij of zij via de media verneemt.

Laten we eens een kijkje in de nederzetting Gilo nemen, waar elke dag beschietingen zijn, en in Psagot, waar de mensen zandzakken voor de ramen hebben. „Er is een proces aan de gang, maar dat is geen vredesproces”, kreeg ik te horen. „Als jullie menen dat Arafat onderhandelt zoals westerse mensen dat doen, ben je abuis. Wij willigden ruim 99 procent van zijn eisen in, en het resultaat is oorlog.”

Naar mijn overtuiging zal Israël door de hele wereld in de steek worden gelaten. De Joden zullen het helemaal alleen op moeten knappen! Politiek gesproken, ja. Maar het antwoord is toch „nee”, en nog eens „nee”, want er is Eén die voor hen zal strijden, de God van Abraham, Izaäk en Jakob, tot zegen voor Israël en de volken.

Mijn eerste indruk van een gesprek met een correspondent voor Nederlandse bladen was: Die man snapt het, die gaat een dag met ons mee. Eenmaal thuis las ik zijn verhaal zonder daarin te herkennen wat ikzelf had beleefd. Waar vandaan komt dat zogenaamde genuanceerde denken –je moet de zaak van diverse kanten bezien om tot een afgewogen oordeel te komen; met andere woorden: de schuld ligt bij beide partijen– toch vandaan? Dat is een vraag waar ik mee zit. Heb ik mij die tien dagen voor de gek laten houden, doen de kolonisten zich mooier voor dan ze zijn? Heb ik daar met oogkleppen op gelopen? Dan zeg ik voluit nee!

In de strijd tussen de machten der duisternis en Macht van het Licht, mag je niet genuanceerd denken, er is geen derde weg.

Religieus
Moeten wij dan blind zijn voor de fouten van de Israëli's? Nee, natuurlijk niet. Maar de grote vraag is: Heeft de God van Israël dit land aan Zijn eigen volk gegeven? Durven wij daarop geen volmondig „ja” te zeggen, dan komen wij in de problemen. Dan proberen wij allerlei politieke oplossingen uit op wat ten diepste een religieus conflict is. Het is de strijd tussen het Licht en de duisternis. Het land is van de God van Israël. Iemand die dat niet ziet en gelooft, heult mee in het kamp van de vorst der duisternis.

Het land is van de God van Israël, en Hij gaf het aan het zaad van Abraham. „En Ik zal u, en uw zaad na u, het land uwer vreemdelingschappen geven, het gehele land Kanaän, tot eeuwige bezitting; en Ik zal hun tot een God zijn”, lezen wij in Genesis 17:8. In Genesis 21:12 lezen wij: „Want in Izak zal uw zaad genoemd worden.” Voor alle duidelijkheid, ook de Arabieren mogen daar in vrede leven, met alle rechten en plichten van de Joodse staatsburgers.

Als wij hier gaan mitsen en maren, komen wij in de duisternis. Gelukkig past de Heere zich niet aan onze democratische gedachten aan. Hij volvoert Zijn plan, tot zegen voor Israël, uiteindelijk ook voor de omliggende volken en voor ons. Wonderlijk eigenlijk, als de volkeren van nu de God van Israël zullen erkennen en Israël als Zijn uitverkoren volk. Dan is het vrede, dan worden zwaarden ploegen.

De auteur is betrokken bij organisaties die contacten in Israël hebben en daar ondersteunend bezig zijn.