Kristallnacht

Bastiaan van Perlo,
woordvoerder van ”Nederland Bekent Kleur”,
een van de organisatoren van de bijeenkomst, is het met deze stelling eens. „Ik besef goed dat het hier om een gevoelig punt gaat. Ook wil ik wel toegeven dat Menebhi, voorzitter van de Stedelijk Marokkaanse Raad, uitgebreider dan andere sprekers –en explicieter kritisch– inging op de Palestijnse kwestie.

Maar dat gaf voorzitter Grishaver van het Nederlands Auschwitz Comité nog niet het recht om op zo impulsieve wijze de spreker het woord te ontnemen. Menebhi had de gelegenheid moeten krijgen zijn betoog af te maken. Vanuit zijn gezichtspunt deed hij een eerlijke poging de dialoog aan te gaan met de Joodse gemeenschap. Hij koppelt het bestrijden van racisme nu eenmaal aan het optreden van Israël tegen de Palestijnen. Voor hem hebben die zaken alles met elkaar te maken.

Ik zie nog niet in dat het dom van hem was zijn uitspraken te doen juist op het Jonas Daniël Meijerplein. De Kristallnacht-bijeenkomsten van de laatste jaren hebben wel een herdenkingskarakter, maar centraal staan vooral problemen uit het heden.

Het is heel jammer dat rond de bijeenkomst nu problemen zijn ontstaan. Die leiden de aandacht af van waar het werkelijk omgaat: een protest tegen racisme, waar dan ook en hoe dan ook.

Het is temeer jammer daar in het verleden herhaaldelijk bewezen is dat Joden en moslims wel degelijk samen op kunnen trekken in een protest tegen racisme. Dat is bijvoorbeeld in 1980 gebeurd, toen beide groepen samen met spandoeken liepen vanwege brandstichting in een Antwerpse synagoge. Ook in 1992, toen een synagoge in Amersfoort belaagd werd, was er een gezamenlijk protest.”

Ronnie Naftaniel van het Israëlcentrum CIDI
is het met deze stelling niet eens. „Het belangrijkste is dat Menebhi zich niet aan de afspraak heeft gehouden. Die luidde dat woordvoerders het niet over de Midden-Oostenproblematiek zouden hebben.

Als Menebhi het gelaten had bij een paar zinnen over de solidariteit van Marokkanen met de Palestijnen, was er nog geen probleem geweest. Maar hij ging uitvoerig op de kwestie in. Israël zou excessief geweld gebruiken, geen vrede willen, VN-resoluties stelselmatig negeren. Dat soort uitspraken gaat in die situatie veel te ver. Het is vrij logisch dat Grishaver het podium op is gestapt om Menebhi het woord te ontnemen.

In dit geval moet je niet aankomen met argumenten dat we toch in een democratie leven, waarin iedereen zich moet kunnen uitspreken. Bij een democratie hoort ook dat je je aan afspraken houdt en dat je elkaar kunt vertrouwen.

Wat Menebhi gezegd heeft, is niet antisemitisch. Wel hadden zijn woorden een duidelijke anti-Israël-lading. In het algemeen gesproken zijn er nogal wat Marokkanen die felle kritiek hebben op de staat Israël. Daarmee zijn ze nog niet antisemitisch. De 20.000 Joden in Marokko leven daar nog altijd heel rustig.

Blijft staan dat het heel jammer is wat er vorige week is gebeurd. Ons ideaal was toch om mensen met verschillende achtergronden te verenigen om samen aan te tonen dat je in Nederland zonder haatgevoelens met elkaar om kunt gaan. Die droom ligt nu aan diggelen. Dat geeft een rotgevoel.”