„Hef wapenembargo tegen ons op”

Naar genoegzaam bekend is, leeft het UCK in grote onmin met de officieuze president van de Albanese Kosovaren, de literator Ibrahim Rugova. Tussen de gematigde krachten rond Rugova en de radicale UCK'ers heerst simpelweg een koude oorlog. Twee regeringen in ballingschap leveren daarvan het onomstotelijke bewijs.

Krasniqi, voorheen geschiedenisleraar in de regio Drenica in Kosovo, was eens partijganger van Rugova. Vandaag de dag doet hij de reputatie van zijn geboortegrond, vanouds een verzetsbolwerk, alle eer aan door scherpe verbale aanvallen op Rugova.

Over die diepe interne verdeeldheid binnen het Kosovaarse kamp walst Krasniqi tegenover de buitenlandse pers trouwens eenvoudig heen: „De Albanezen zijn verenigd in de strijd voor de vrijheid. Zij die deze strijd niet wensen, maar wel zijn vruchten willen oogsten, betekenen niets.”

Exit Rugova dus... De man toch die nog in maart 1998 door de Kosovaren tot hun leidsman werd gekozen. „Die verkiezing had onder zeer dubieuze omstandigheden plaats”, kaatst Krasniqi meteen terug. „Er heerste oorlog in Kosovo. Niemand ter wereld heeft hem bovendien als president erkend. Daarenboven zijn buiten het UCK alle andere instellingen en organisaties in Kosovo puur fictief. Die doen politiek echt niet terzake.”

Weg met wapenembargo
Voor de zegsman van de UCK-regering in Albanese ballingschap staat het buiten kijf dat Ibrahim Rugova een 'pion' is van de Joegoslavische president Slobodan Miosevic. „Hij heeft hem nu naar het buitenland laten vertrekken omwille van zijn eigen doeleinden. Bepaalde kringen in Europa pogen een politieke dode te reanimeren.”

Kun je verder afstand nemen van een rivaal? Het taalgebruik van Krasniqi is sowieso weinig fijngevoelig gelet op de zich voltrekkende humanitaire catastrofe aan eigen volk.

De spreekbuis van het UCK spreekt liever over de eigen diplomatieke successen. „Ik ben naar alle westerse hoofdsteden gereisd. De ontvangst op regeringsniveau was bijna overal heel goed. De NAVO en het UCK strijden per slot van rekening tegen dezelfde vijand. Wij zijn elkaars officieuze bondgenoten.”

Bondgenoten in welke zin dan? „Heel simpel. De NAVO helpt ons door het Servische leger, de Servische politie en haar infrastructuur te vernietigen. En wij hopen daarbij te kunnen assisteren.

Zeker, de NAVO voert natuurlijk geen oorlog louter terwille van het UCK. Zij vecht evenwel tegen een misdadig regime om de vrede in de regio en in heel Europa te consolideren. Dát zijn onze gemeenschappelijke doeleinden.”

Heeft het UCK soms nog een militair advies aan de Atlantische alliantie? „Wij verwachten dat zij de Apache-heli's gaan inzetten. En indien de NAVO zelf geen grondtroepen inzet, dan moet zij het wapenembargo tegen het UCK opheffen. Wij zijn een leger en kunnen derhalve de Servische troepen op de grond bevechten.”

Mogen we afgaan op de cijfers van Jakup Krasniqi dan telt het UCK momenteel ongeveer 60.000 man. Typerende kanttekening zijnerzijds: „Wij hebben veel meer soldaten dan wapens. Ja, geld hebben wij voldoende om wapentuig te kunnen aanschaffen.”

Stationering vredesmacht
De moslims van Bosnië-Herzegovina, de zogenoemde Bosniaken, kregen tijdens de oorlog contra Karadzic, Mladic en consorten wapenhulp uit de ”oemma”, de islamitische geloofsgemeenschap. Ondanks een wapenembargo. Soms een optie voor het Kosovaarse verzet, voor het UCK?

Krasniqi: „Nee, wij hebben besloten samen te werken met de democratische staten van Europa en met Amerika. Wij ontvingen weliswaar een identiek hulpaanbod en dat zelfs diverse keren, maar hebben dat afgewezen.”

Geen 'afghanisering' dus van de slag om Kosovo. Van dat proces in Voor-Azië plukt het Westen tot op vandaag de dag de wrange vruchten, de bevordering van een mondiaal militant moslimfundamentalisme, zeg islamistisch terrorisme, met als lachende derde en verborgen gangmaker Saddam Hussein.

Krasniqi geeft hoog op van de sterkte van 'zijn' UCK. Belgrado daarentegen meldt dat het van zins is zijn troepen van het Merelveld (Kosovo polje) terug te trekken omdat het UCK verslagen is. Wie liegt hier?

„Milosevic en zijn propagandamachine hebben al verschillende keren beweerd dat het gedaan is met het UCK”, antwoordt de Kosovaar. „Op dit ogenblik zijn we echter sterker dan ooit tevoren. Tussen haakjes: de Serviërs hebben helemaal geen troepen teruggetrokken. Zij hebben die slechts van de ene naar de andere plaats verlegd.”

Van de huidige diplomatieke inspanningen van het Westen om met behulp van Rusland en de VN tot een oplossing van het Kosovo-conflict te komen, toont Krasniqi zich in feite niet gecharmeerd. Hij bezweert als het ware dat de NAVO haar eisen aan Belgrado onder geen beding afzwakt.

„De stationering van NAVO-troepen in Kosovo is zonder meer noodzakelijk. Alleen zij kunnen de vrede herstellen en de terugkeer van de vluchtelingen garanderen. Bij de onderhandelingen in Rambouillet was dat ook zo overeengekomen.”

In Rambouillet ging de Kosovaarse delegatie onder leiding van het UCK akkoord met een autonomieregeling. Geldt die concessie nog steeds? Of nemen de Kosovaren thans uitsluitend genoegen met onafhankelijkheid?

Krasniqi: „Na alle misdaden, gruwelijkheden en etnische zuiveringen in Kosovo is onafhankelijkheid de enige optie die wij nog hebben. Met een internationaal protectoraat voor een overgangsperiode van 3 tot 5 jaar valt te leven, wanneer daar ten minste de onafhankelijkheid maar op volgt.”