„Ik ben altijd blij geweest dat
hij niet naar Tsjetsjenië hoefde”

KOERSK – Op het moment dat ze vernam dat de ”Koersk” was vastgelopen op de bodem van de Barentszzee, was Valentina Staroseltseva net een tasje aan het klaarmaken om naar haar 20-jarige zoon Dmitri te sturen, aan boord van de onderzeeër.

Nog maar een paar dagen eerder had ze een brief van hem gekregen. Dmitri was erg opgewonden omdat hij met de Koersk ging varen, een van de modernste vaartuigen van de Russische marine.

Staroseltseva, woonachtig in de stad Koersk, hoorde niet van de marine dat de kernonderzeeër in nood was geraakt, maar vernam het gruwelijke nieuws via de televisie, die in het kleine appartement een centrale plaats inneemt, met foto's van haar zoon erop. „Ik ben gaan zitten en zit hier nu nog steeds”, zei de verslagen moeder gisteren, drie dagen nadat ze van het zinken van de Koersk hoorde. „Ik kan mezelf nergens toe zetten, maar kan alleen maar zitten en wachten. Mijn familie is groot, iedereen is vreselijk bezorgd.” Onder haar betraande ogen liggen diepe, donkere wallen – tekenen van haar vermoeidheid.

Dag en nacht
Net als vele andere verwanten van bemanningsleden van de Koersk komt Staroseltseva nauwelijks voor de tv vandaan, om dag en nacht op de hoogte te blijven van de weinig succesvolle reddingspogingen. Ze is niet de enige hier, in de stad in Centraal-Rusland (op 450 kilometer van Moskou) die haar naam heeft gegeven aan de ramponderzeeër en die daarom traditiegetrouw ook hofleverancier is voor het schip: de marine rekruteert nieuwe manschappen op de lokale middelbare scholen. In de stad gaan ze ervan uit dat tientallen bemanningsleden van de Koersk stadgenoten zijn. Een officiële lijst met namen van de mensen aan boord is echter nog steeds niet vrijgegeven.

„Ik was net een pakketje aan het inpakken dat ik hem toe zou sturen, zette even de tv aan – en hoorde het nieuws”, zegt Staroseltseva, die op de bank tegenover het flikkerende toestel zit alsof ze al die dagen niet van haar plaats is geweest.

Levenstekens
Als de verslaggever vertelt van opnieuw een mislukte poging om een koppeling tot stand te brengen tussen de Koersk en een reddingscapsule, meedeelt dat er geen levenstekens meer zijn opgevangen uit de onderzeeër en dat er niets bekend is over de situatie aan boord, kijkt Staroseltseva onbeweeglijk naar het scherm.

Nog maar kortgeleden was ze erg trots dat haar zoon was uitverkoren om naar Moermansk te gaan, de basis van de noordelijke vloot. Dmitri had geluk dat hij een plekje had weten te veroveren op de prestigieuze Koersk, en z'n moeder dacht dat haar zoon in Moermansk veiliger zou zijn dan elders als 'gewoon' dienstplichtige. „Ik bedoel, ik ben er altijd blij om geweest dat hij niet naar Tsjetsjenië hoefde”, legt Staroseltseva uit. Tegen beter weten in blijft ze hoopvol. „Ik geloof nog steeds dat alles goed zal komen. Ik heb nog niet alle hoop opgegeven.”