Ballon doet 40.000 kilometer non-stop

„De adem van de
wind stuurt ons”

Zijn het topsporters aan wie deze krant geen aandacht zou moeten besteden of passen ze in het rijtje van Montgolfier, Von Zeppelin, Bleriot en Fokker, helden van de luchtvaart? De ballonvaarders Bertrand Piccard en Brian Jones horen wellicht bij beide groepen. Hun non-stop tocht in maart 1999 rond de aarde in de Breitling 3 was risicovol, werd gevolgd door het Olympisch Comité, was een mediaspektakel, maar was tevens de laatste grote uitdaging die er in de luchtvaart nog was.

In ”De laatste uitdaging” beschrijven de twee piloten in dagboekvorm hoe ze tot hun tocht kwamen. Het Breitling-team verbloemt daarbij niet wat er allemaal misging en hoe twee eerdere pogingen rond de wereld te varen, mislukten. De eerste keer landen ze na hun start vanuit Zwitserland net over de Alpen in zee, de tweede keer komt de ballon tot Birma. De meeste regels besteden de twee aan hun succesvolle tocht van 19 dagen, 21 uur en 47 minuten rond onze planeet.

Vrienden en broers
Het is een reis die veel van de twee vraagt. Dagenlang zitten ze samen 'opgesloten' in hun capsule. Even naar buiten is er niet zomaar bij, want op een hoogte van 10 kilometer is de luchtdruk te laag om zonder hulpmiddelen te leven en temperaturen tot min 56 graden Celsius zijn geen uitnodiging.

Binnen is het gelukkig warm, qua temperatuur, maar ook door band tussen de twee. Het klikt tussen de piloten Piccard en Jones, een belangrijke factor in hun succes: „We vertrokken als piloten, vlogen als vrienden en landden als broers.”

Met een snelheid van zo'n 200 kilometer per uur varen de twee vanuit Zwitserland over Afrika, het Midden-Oosten, Azië, de Stille Oceaan, Mexico, de Atlantische Oceaan en weer Afrika naar Egypte. Vooral de oversteek over de Grote Oceaan en de tocht over Mexico is zwaar: de mannen hebben het koud, krijgen bijna een longembolie en hun enthousiasme bevriest. Helaas is het taalgebruik er ook naar. Ze vliegen echter door.

Na 40.812 kilometer landen ze in de hitte van de Egyptische woestijn. Daar wachten ze op een legerhelikopter, die hen zes uur later pas kan oppikken.

Nederig
Mooi zijn de passages waarin de twee hun bewondering uitspreken over alles wat ze om zich heen zien tijdens de vlucht. De foto's die ze vanuit de capsule maakten, laten de lezer iets van die schoonheid zien.

De bewondering van Brian en Piccard klinkt ook door in de brief die zij naar de landen sturen waar ze met de Breitling 3 over varen. „Het is alleen de adem van de wind die ons in uw richting voert. (...) Wanneer we ons de immensiteit van het firmament waarin onze ballon hangt, realiseren, kunnen we slechts met nederigheid en bescheidenheid dit onmetelijke geheel bewonderen waarvan de mensheid deel uitmaakt. Onze planeet bevindt zich in een klein hoekje van het universum en we kunnen liefhebbend neerkijken op de natuur (...).”

Deze brief heeft mogelijk bijgedragen aan de soepele opstelling van Libië en China om hun luchtruim toch open te stellen voor de Breitling 3. Zonder toestemming van die landen was de Breitling-tocht sowieso onmogelijk geweest.