Naar Palestina

Een eenzijdig boek. Zo is de recent verschenen publicatie van de journaliste Willy Werkman zeker te typeren.

In ”Op weg naar Palestina” neemt zij het heel nadrukkelijk op voor de Palestijnse bevolking, die al jarenlang in het hoekje zit waar de slagen vallen. Daarin schrijft zij niet alleen uiterst kritisch over de Israëlische regering en vooral de veiligheidsdienst Shin Bet, maar ook over de wijze waarop Arafats mensen onder de Palestijnen huishouden. Het zijn voor alles verhalen (vijftien in totaal) over de Palestijnse gewone man, die sinds jaar en dag het slachtoffer is van de politieke ontwikkelingen in het Midden-Oosten.

In 1967, vlak na de voor Israël zo succesvolle Zesdaagse Oorlog, reisde Willy Werkman naar dat land af. Voor tal van Nederlandse kranten en omroepen was zij daar werkzaam. In de loop der jaren is zij steeds kritischer gaan oordelen over de Israëlische politiek ten opzichte van de Palestijnen.

Nu kan het juist voor hen die voluit overtuigd zijn van het bestaansrecht van de Joodse staat en er veel sympathie voor hebben, heel nuttig zijn de problematiek ook eens van de andere kant te bekijken. De stichting van de staat Israël en de daarop gevolgde onafhankelijkheidsoorlog gaf aan de Joden die in Palestina woonden of daarheen trokken, een eigen nationaal tehuis. Voor zo'n 700.000 Palestijnen betekende dat echter dat ze hun bezittingen kwijtraakten en elders een nieuw bestaan moesten opbouwen.

Van de Joodse staat kon, alleen al om veiligheidsredenen, niet gevergd worden dat ze al die vluchtelingen weer opnam. De Arabische landen hadden politiek belang bij het laten voortbestaan van het vluchtelingenprobleem. De vluchtelingen zelf werden de dupe. Het zou het boek van Werkman sterker gemaakt hebben wanneer ook die politieke achtergronden er in verwerkt waren.