Recensie door Geertje Bikker-Otten - 13 januari 1999

Van Peking naar Pakistan

Frank van Rijn blijft een echte mooi-weerfietser. Tegen 1000 kilometer meer of minder ziet hij niet op, maar een paar dagen gestadige regen gooien voor hem echt roet in het eten. Wat dat betreft viel zijn jongste bestemming, China, hem niet mee.

In ”De twee scherven” doet hij verslag van zijn 3 maanden durende fietstocht van Peking naar Pakistan. Die route is kouder en natter dan hij heeft gedacht. Dat valt tegen. En de steden vindt hij lelijk. Met veel onderkoeld enthousiasme vertelt hij echter ook over de mooie kanten van China: de overweldigende natuur, de ongereptheid –buiten de industriële gebieden– en ook de aardigheid van de gemiddelde Chinees. Al blijft de communicatie veelal beperkt tot het aanwijzen van zinnetjes in een woordenboek Chinees-Nederlands.

Van Rijn heeft de afgelopen 25 jaar een groot deel van de wereld –de warmere gebieden– doorgefietst. China stond al langer op zijn wensenlijstje. Vanwege bureaucratische belemmeringen kwam het er echter pas in 1996 van. Gedurende de hele tocht van 7800 kilometer blijft hij zich echter afvragen of hij niet –onwetend– de wet aan het overtreden is. China kent nog talrijke voor toeristen gesloten gebieden. Maar als je geen Chinees kunt lezen en je gaat alleen op pad, is het onmogelijk te weten of je je buiten de legale grenzen begeeft.

Humor
”De twee scherven” houdt net als de andere boeken die Van Rijn schreef het midden tussen een dagboek en een reisverslag. Hij doet tamelijk gedetailleerd verslag van de gevolgde route en de aangetroffen obstakels, vertelt over culturele achtergronden, maar schuwt ook uitweidingen over ontmoetingen, onzekere gevoelens en angstdromen niet. Van z'n humor moet je houden. „De Chinezen spreken vloeiend Chinees. Daar ben ik snel achter gekomen, vooral toen ik Peking achter me liet. Zelfs kleine kinderen spreken het verbazend rap.”