Egofietstrip

Dat een fietstocht van Nederland naar Rome naderhand de pen in beweging brengt, is aannemelijk.

René Gijsel schreef na zijn retour per tweewieler naar de Italiaanse hoofdstad een tamelijk lijvig boek: ”Keerpunt Rome”.

De reiservaringen van Gijsel zijn opgetekend „met een pen die evolueert van mopperig cynisme naar goedmoedige spot.” In ”Keerpunt Rome” is humor voldoende aanwezig, dat wel. De lezer fietst in gedachten mee, maar voelt toch al snel na de eerste hoofdstukken een vermoeidheid rijzen die geleidelijk groteske vormen aanneemt.

Van Gijsel put zich namelijk dermate in details uit dat aan de verbeelding van lezende medereizigers weinig tot vrijwel niets is overgelaten. Het vermoeden rijst dat elke gedachte, elke door Gijsel tijdens de fietstocht uitgesproken zin, elke regenbui of elk bushokje op schrift is gesteld. Dat kan niet anders dan tot een overvloed aan het woordje ”ik” op elke pagina leiden: zo'n zeventien tot twintig maal per bladzijde is geen uitzondering. Deze al te nadrukkelijke aanwezigheid van de auteur, die ten overvloede op minstens twintig foto's in het boek staat afgebeeld, overschaduwt het lieflijke landschap, de dorpjes en ten slotte het doel van zijn reis.

Los daarvan biedt elk hoofdstuk een flink aantal zinnen tussen haakjes die een elastische geest en een oeverloos geduld noodzakelijk maken. „Verderop verandert het wegdek (in ongunstige zin), het landschap (een energiecentrale maakt de lucht nog onheilspellender), de huizen (toe, laten we het inderdaad maar op Franse onverschilligheid houden).”

Al met al kun je je niet onttrekken aan de gedachte dat zowel de fietstocht als het boek vooral zijn bedoeld als ”egotrip”.