Wel een café, geen kerk

„Ik woon in een dorp waar niets gebeurt en nooit iets aan de hand is”, kondigt journalist en kinderboekenschrijver Wouter Klootwijk al aan in het eerste verhaal van het bundeltje ”Een bunder land is twee pramen prut”. Er is kortom niets te beleven. Maar er valt genoeg te vertellen, zeker voor een auteur die volgens de achterflap van het boek bij voorkeur over onbelangrijke onderwerpen schrijft.

In ruim dertig korte verhalen geeft Klootwijk een beeld van het dagelijks leven in een klein en geïsoleerd dorp. Een kerk is er opmerkelijk genoeg niet. Een café wel. Daar ontmoeten de dorpelingen elkaar. Het is zo'n dorp waar de komst van een ”nieuwe” –iemand uit de stad– of twee blote mannen op de dijk de tongen wekenlang in beroering brengen en waar het vanzelfsprekend is dat buren elkaar helpen, bijvoorbeeld als er een koe te water is geraakt. Over dergelijke dingen schrijft hij. De verhalen verschenen voor een deel eerder als column in het inmiddels opgeheven landbouwblad 19NU.

Klootwijk schaart zich in zijn verhalen nadrukkelijk bij de dorpelingen. Hij toont grote waardering voor de eigenheid en het gewone van het leven op het land. Daar steekt het jakkerige gedoe van de stedelingen maar armetierig bij af.

De alom heersende voorkeur voor afwisseling –in voedsel, vrijetijdsbesteding, vakanties–, daar veegt hij de vloer mee aan. „In de stad waar ik kom en onder de mensen met wie ik verkeer is afwisseling de gewoonte. Maar afwisseling is een vergissing”, meent Klootwijk. Hij neemt zijn buurman als voorbeeld. Die verbouwt al sinds jaar en dag zelf zijn eigen aardbeien en groenten. Met grote tevredenheid. „Hoe haal ik het in mijn hersens dat dat vervelen zou? Wat moet ik met een kistje overgevlogen lychees? Waarom moet ik paarse sla eten?”