Strijd tegen
duistere machten

Zelden bleef een boek zo lang in mijn hoofd rondspoken als ”Het territorium”. Dat is natuurlijk een compliment voor de auteur, Randy Alcorn. Enerzijds weet hij de lezer op een geweldig boeiende en aangrijpende manier een mix van misdaad, rassenhaat, zucht naar gerechtigheid en geloof voor te schotelen. Anderzijds beschrijft hij de hemel op een manier die niet onomstreden is. Hoe dan ook, het boek geeft in ieder geval stof tot nadenken.

Randy Alcorn, bekend van zijn bestseller ”Deadline” (en meestal hoog genoteerd in de CLK/RD-toptien), is een meesterschrijver. Niet gespeend van humor weet hij een knappe compositie op te zetten voor een spannend verhaal. De karakters van de hoofdfiguren werkt hij steeds verder uit; het zijn beslist geen vlakke persoonlijkheden. Ronduit een ontroerend mens vond ik Obadiah, de vader van de (zwarte) hoofdpersoon Clarence Abernathy. Zijn geloof komt zo puur en echt tot uiting, dat het jaloers maakt.

Clarence Abernathy, journalist, raakt wanhopig als er in zijn familie een schokkende moord plaatsvindt. Hij wil koste wat kost de dader vinden en wraak nemen. Bij zijn pogingen daartoe raakt hij verwikkeld in de wereld van jeugdbendes en rassenhaat. Hij bijt zich vast in het zoeken naar antwoorden op het geweld en op zijn eigen twijfels en worstelingen op het gebied van geloof en raciale vraagstukken.

Abernathy raakt bevriend met de blanke rechercheur moordzaken, Ollie Chandler. Samen voeren ze een verbeten strijd tegen de duistere krachten die hun territorium zeer moeilijk prijsgeven. Ze schuwen daarbij geen gevaren. Juist door hun samenwerking groeien ze steeds dichter naar elkaar toe.

Herhaling
De auteur bedient zich soms van een truc om zijn boek spannend te maken. Op een cruciaal punt in het verhaal wekt hij bij de lezer de indruk dat iemand gedood is, terwijl dat niet het geval is. Tot drie keer toe gebeurt dat: Tyrone, Chandler en Norcoast. De eerste keer trap je daar als argeloze lezer in. De tweede keer heb je je twijfels en de derde keer denk je: 't Zal heus niet echt zijn. Herhaling versterkt in dit geval niet de toverkracht van het verhaal.

”Het territorium” speelt zich deels op aarde af, en deels in de hemel. Wat dat laatste betreft, daar liggen voornamelijk mijn bezwaren. Ik realiseer me dat het boek een roman is, waarin de schrijver zich enige vrijheid veroorlooft. Toch kan ik niet meekomen met de manier waarop hij het leven in de hemel beschrijft. Zo komt, als een gelovige sterft, die persoon niet eerst voor de rechterstoel van God, maar wordt hij welkom geheten door ”de Timmerman”, zoals de Heere Jezus steeds genoemd wordt. Ook bestaan er in de hemel familieverhoudingen. Familieleden die elkaar op aarde nooit gekend hebben, maken daar kennis met elkaar. En soms gaan de mensen in de hemel even naar het Voorportaal om daar voor mensen op aarde (die ze vanuit de hemel kunnen zien) te bidden. Ook herinneren ze zich narigheden die ze op aarde hebben meegemaakt.

Volledig mens
Ter illustratie een citaat uit het boek, waarin een engel vertelt: „Veel van jullie zijn verbaasd als ze zien hoe aards de hemel is. Elyon (God, red.) heeft je gemaakt als stof en adem, lichaam en geest. Dat is wat menselijk zijn inhoudt. Je wordt hier (in de hemel, red.) niet onmenselijk, maar juist volledig mens, zoals hij het bedoeld heeft. Daar at je, hier dineer je. Daar liep je, hier ren je. Daar grinnikte je, hier lach je. (...) Ooit zul je gekleed worden in je opgestane lichaam, maar nu heb je een tijdelijk lichaam waarmee je in deze wereld kunt leven en wachten op het moment van de grote verrijzenis, het moment waarop je met je eeuwige lichaam zult versmelten” (blz. 123).

Het is goed om na kennis te hebben genomen van dit boek, ook de Bijbel erop na te slaan over het leven na dit leven. En als je dan uitkomt bij de oproep ”Strijdt gij om in te gaan”, heeft het boek z'n (misschien onbedoelde) doel niet gemist.