Nieuwe serie volgens oud recept

De wortels van
het Ierse conflict

Brock en Bodie Thoene hebben zich een grote plaats verworven in het hart van de christelijke boekenliefhebber. Zodra er een nieuw boek van het Amerikaanse schrijversechtpaar verschijnt, hebben alle andere titels geen schijn van kans meer. Onmiddellijk voert het de RD/CLK-toptien aan. Dit voorjaar verscheen ”Alleen de rivier weet wat vrijheid is”, het eerste deel van een nieuwe serie rond de wortels van het Iers-Engelse conflict in de 19e eeuw.

Het recept is voorspelbaar. Een handvol hoofdfiguren, die om de beurt voor het voetlicht treden. Een proloog die pas aan het eind van het boek begrijpelijk wordt. Gebeurtenissen die cirkelen rond liefde en oorlog, dood en geloof. Een historische setting, in dit geval het Ierland van de 19e eeuw. Er is zelfs –naar authentiek 19e-eeuws gebruik– sprake van een persoon wiens afkomst pas in de loop van het verhaal duidelijk wordt.

Verhaallijnen
De auteurs houden zich ook in deze nieuwe serie, de Galway Kronieken, aan de eigentijdse structuur die typerend is voor hun boeken, en die doet denken aan de opbouw van een televisieserie. Net als je grondig meeleeft met de hopeloze liefde tussen Joseph en Kate, knapt de verhaallijn af. Het duurt even voor je je interesseert voor de nieuwe hoofdpersoon die ineens voor het voetlicht treedt, Kevin, maar na een paar pagina's ga je je toch afvragen hoe hij het in z'n hoofd haalt om uitgerekend verliefd te raken op Jane, de dochter van de hardvochtige Engelsman Stone. Als die vraag je goed te pakken heeft, schakelt het boek echter over op de Nationale-Schoolavonturen van Martin en Mary Elizabeth, om na enkele tientallen pagina's terug te keren bij Joseph en Kate.

Ik moet bekennen dat ik daar niet goed tegen kan. Ik heb de neiging lijn voor lijn af te ronden, al bladerend door het boek. Maar misschien zijn er veel lezers die zo'n ingewikkeld weefsel juist op prijs stellen. Al die verschillende perspectieven vormen in ieder geval het handelsmerk van de Thoenes, die bewezen hebben met hun manier van schrijven een breed christelijk publiek te kunnen boeien.

De Galway Kronieken beloven opnieuw actie, dramatiek, historische gebeurtenissen, uitdrukkelijk gezien vanuit christelijk perspectief. Dat laatste komt vooral tot uiting in de figuur van Joseph, die een keus moet maken tussen zijn roeping tot het priesterschap en zijn liefde voor Kate. Die beslissing wordt gecompliceerd doordat hij ook nog eens –hoewel niemand dat aanvankelijk weet– de rechtmatige heer van het dorp blijkt te zijn.

Rooms-katholieken
In het algemeen worden de rooms-katholieke geestelijken in dit boek sympathieker beschreven dan de protestantse, hoewel dat verschil met de wortels van het probleem uiteindelijk weinig te maken heeft. Volgens de auteurs is het Ierse conflict niet in de eerste plaats religieus van karakter. Een van de verhaalfiguren zegt het zo: „Het is geen kwestie van godsdienst (...), hoewel sommigen het liefst zouden zien dat we elkaar in de haren vliegen over een kaarsje meer of minder. Nee, ik zie het zo: de Engelsen willen het liefst dat we ophouden Ier te zijn. Dat proberen ze ons op te dringen.” Dergelijke uitspraken zorgen ervoor dat de sympathie van de lezer onverdeeld aan de kant van de Ieren ligt. Misschien is dat goed voor protestantse lezers, maar toch hoop ik dat de volgende delen voor iets meer evenwicht zorgen.

Boeiend schrijven kunnen ze, Brock en Bodie, en ze bieden méér dan oppervlakkige ontspanningslectuur. Ook al gaan hun boeken in psychologisch opzicht niet erg diep, ze laten de lezer kennismaken met een andere tijd, een andere cultuur, ze laten hem daarmee nadenken over zijn eigen vanzelfsprekendheden. Wat dat betreft is de hoge productiviteit van de Thoenes alleen maar toe te juichen. Toch denk ik soms dat ze eigenlijk te goed zijn voor seriewerk, dat ze minder voorspelbaar te werk zouden moeten gaan. Maar dan zou hun dagelijkse tekstproductie ongetwijfeld teruglopen, het publiek zou op rantsoen gezet moeten worden – en wellicht is dat te veel gevraagd.