Aan de Kanaaldijk

Ze hebben het niet gered op de boerderij, Teunis en Dorien Helsloot. Tot hun groot verdriet moeten ze hun bedrijf verkopen en verhuizen naar een armoedig huis aan de Kanaaldijk.

Teunis vindt een nieuwe baan, maar door een bedrijfsongeval moet hij ook dat werk opgeven. Gelukkig heeft hij een flinke vrouw en een stel hartelijke kinderen. Maar zij kunnen Teunis geestelijk niet op de been houden, nu hij voor de tweede keer zijn werk kwijt is geraakt. Uiteindelijk komt hij weer aan de slag en dan ziet hij in hoe goed God zijn leven heeft bestuurd.

Dat vind ik een zwak punt in deze streekroman. Het is veel makkelijker een personage dankbaar te laten zijn als het in zijn leven beter gaat, dan iemand zich in blijvende tegenspoed te laten neerleggen bij Gods wil. In het leven komen de dingen ook niet altijd zoals een mens graag zou zien.

De schrijfstijl van Arend van Voorst heeft in het grootste deel van het boek een jolige toon en is hier en daar wat clichématig. Juist door het vlotte taalgebruik onderscheidt het boek zich nog een beetje van de doorsnee christelijke streekroman.